Het zusje van...

Ronald is mijn vader

Ik begin met de woorden: 'Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik hier ben.' 'Ligt een beetje een je verhaal,' zegt Matthyas dan, 'Maar ik heb het gevoel dat ik het wel zou begrijpen.' Ik knik en probeer rustig te blijven. Dan grijp ik naar mijn tas en pak ik alle spullen die ik van hem heb verzameld. Ik geef ze aan hem en hij bekijkt ieder blaadje met even veel verbazing. 'Hoe kom je hier aan?' vraagt hij. 'Het lag allemaal bij mij thuis,' zeg ik. 'Ik heb het verzameld en toen ik genoeg info had ben ik hier naartoe gegaan.' 'Maar, waarom?' vraagt Matthyas terwijl hij nog steeds met bewondering en ongeloof naar de persoonlijke informatie kijkt. 'Ik moest,' zeg ik. 'Ik moest weg van huis.' Dan ineens haalt Matthyas een stuk of tien brieven uit de stapel. Hij kijkt er met grote ogen naar. 'Je hebt dit allemaal gelezen he,' zegt hij. 'Bijna allemaal,' zeg ik. Het is even stil. 'Vertel maar,' zegt Matthyas dan. Ik slaak een zucht. 'Mijn naam is Lente,' zeg ik dan, 'Ik ben 17 jaar en ik kom uit Ommen. Ik ben hier heen gekomen omdat ik moest vluchten.' Ik kijk hem aan en slik mijn tranen weg. 'Ronald is mijn vader,' zeg ik. Matthyas kijkt mij stil aan. 'Je biologische vader?' vraagt hij dan. Ik knik. 'Sorry,' zegt hij dan en hij staat op. Hij loopt naar de gang. Dan ineens hoor ik een keiharde knal. Tranen staan alweer in mijn ogen. Als Matthyas terug komt zijn zijn ogen rood. Zijn vuist bloed. Ik kijk hem angstig aan. Hij gaat weer naast me zitten. 'Wat heeft hij je aangedaan?' vraagt hij mij door zijn zware adem heen. Ik trek mijn vest uit. Mijn armen vol blauwe plekken en littekens. Matthyas zijn hoofd word rood van woede. 'Die man is niet goed.' Hij schreeuwt bijna. Dan is het stil. Je hoort alleen nog het getik van de regen op de ramen. 'Vertel me alles,' zegt Matthyas dan. Ik knik. 'Hij heeft vaak ruzie met mijn moeder als hij dronken is. Deze avond had hij dat weer en hij begon te dreigen met messen,' vertel ik. 'Hij heeft me vaak geslagen maar deze keer moest ik wel weggaan. Ik kon het niet meer aan.' 'Je hebt de juiste keuze gemaakt,' zegt Matthyas. Het is weer stil. 'Wil jij er wat over kwijt?' vraag ik aan hem. Hij haalt zijn schouders op. 'Hij heeft me vaak pijn gedaan,' zegt hij. 'Al die brieven die je bij je hebt, dit is niet eens de helft. Vanaf dat ik 18 ben heb ik iedere maand een brief geschreven, sommige gepost en sommige niet. Ik had nooit een vader figuur.' Ik zie dat het hem diep zit en heel erg raakt. 'Nu kom ik er dus achter dat de helft gewoon heeft liggen rotten in een kast.' Hij zet zijn handen in zijn haar. Dan ineens gaat mijn mobiel. "Papa." Ik kijk er naar. Matthyas kijkt er ook naar. Één gemiste oproep. 'Hoe is het nu met je moeder?' vraagt Matthyas. 'Ik weet het niet,' zeg ik. Dan gaat mijn mobiel weer af. Deze keer is het mama. Ik neem meteen op en begin te huilen. 'Ik heb hem gevonden mama, ik ben veilig.' roep ik meteen. 'Waar ben je?' Ik hoor mijn moeder huilen door de telefoon. 'Waar ben jij?' vraag ik. 'Bijna bij oma,' zegt ze. 'Je vader is helemaal doorgedraaid en wilde het huis in brand steken.' Ik kijk met grote ogen naar Matthyas. 'Mama zolang jij veilig bent ben ik opgelucht,' zeg ik. Matthyas wilt natuurlijk weten wat er aan de hand is. 'Ik stuur mijn locatie zo naar je toe, misschien kunnen we elkaar morgen even zien,' zeg ik. 'Is goed lieverd,' zegt mijn moeder. 'Ik heb de politie op de hoogte gebracht, ik hou jou ook op de hoogte oké?' Ik knik. 'Ja mama.' Er zit een brok in mijn keel. 'Het komt goed schatje, mama houd van jou,' hoor ik door de telefoon. 'Ik hou ook van jou,' zeg ik en er stromen tranen over mijn wangen. 'Doei mama, tot morgen,' zeg ik. 'Tot morgen lieverd,' zegt mijn moeder en ik hang op. Ik huil. Matthyas slaat een arm om me heen. 'Noem mijn maar Matthy trouwens,' zegt hij dan. Ik kijk hem lachend aan. Hij geeft mij een knuffel. 'Kom, je kan bij mij slapen,' zegt hij en hij staat op van de bank en loopt naar zijn kamer. Ik veeg mijn tranen af en loop achter hem aan.