Het zusje van...

Wat een geluk

We lopen door de gang en komen bij een open plek aan het einde van de gang. Ik schrik me rot als ik zie wat er allemaal in de grot ligt. Het is bijna een traumatische ervaring. Matthy wilt zijn hand voor mijn ogen doen maar het is al te laat. Van schrik schieten er tranen in mijn ogen. In de grot liggen wapens zoals bijlen, messen. Aan sommige zit zelfs nog bloed. In de andere hoek liggen nog vreselijkere dingen. Er staan potjes met haar en tanden. Ook ligt er nog een vuilniszak. Ik ben verschrikkelijk overstuur en Matthy belt Jaïr. 'Ik zei toch dat jullie op mij moesten wachten!' schreeuwt Jaïr door de telefoon. 'Goed, ik stuur meteen versterking en zorg daarna dat de verdachten worden ondervraagt.' Milo neemt mij in zijn armen terwijl we de grot uitlopen. 'En?' vraagt Koen. Als hij Matthy zijn spierwitte gezicht ziet en mij ziet huilen trekt hij een vragend gezicht. 'Was het zo erg?' vraagt hij. Matthy pakt zijn telefoon en laat de foto's zien. Koen trekt nu zelf ook wit weg. 'Jeetje,' zegt hij. Ik ga in de deuropening van de auto zitten en app Robbie.

Je wilt niet weten wat we daarbinnen hebben gevonden...

Wat dan??

Messen, bijlen, stukken van haar, tanden en een volle vuilniszak...

Ik stuur er ook de foto's van Matthy achteraan

O mijn god...

Ik beëindig het gesprek met Robbie en pak m'n zak popcorn erbij. Ik zit stilletjes te eten als er politieauto's aan komen rijden. 'Zo snel?' vraagt Milo. Matthy knikt: 'Andere regio,' zegt hij. Jaïr is zelf bezig met de verdachten te ondervragen. De politiemannen lopen samen met Matthy naar binnen en beginnen een onderzoek. 'Jullie kunnen zelf beter gaan,' zegt één van de agenten. 'Dit onderzoek kan wel een aantal weken duren.' Matthy knikt en we gaan met z'n allen weer naar huis.

De weken daarna zitten we allemaal in spanning te wachten op een telefoontje van Jaïr. Robbie is inmiddels ook weer thuis. Ik zit tegen hem aan op de bank, we kijken naar een voetbalwedstrijd. Dan komt Matthy de kamer in lopen. 'Ik heb nieuws,' zegt hij en hij legt de telefoon op tafel. 'Zeg het maar Jaïr,' zegt Matthy terwijl hij op luidspreker drukt. 'Dus,' begint Jaïr, 'Al het bewijsmateriaal is meegenomen voor onderzoeken en er is een versneld DNA onderzoek geweest met het bloed op de wapens.' In spanning luisteren we naar de telefoon. 'Lente, je vader heeft levenslang gekregen, na wat ondervragingen heeft hij heel veel bekend.' Even voel ik een gevoel van opluchting, maar alsnog volgt er verdriet. Robbie slaat zijn armen om mij heen. 'En de andere mannen?' vraagt Koen. 'De drie andere mannen hebben beide vijftien jaar cel gekregen,' zegt Jaïr. 'De vierde man wordt nog gezocht.' Ik zucht even. 'Wat is er verder uit de onderzoeken gekomen?' vraag ik. 'Het bloed op het mes was van een van de vrouwen van de foto's,' legt Jaïr uit. 'In de vuilniszak zaten nog wat botten van een andere vrouw van de foto.' 'Ronald heeft dit allemaal opgezet,' zegt Jaïr, 'Daarom heeft hij een langere straf dan de andere mannen.' Matthy staart met tranen in zijn ogen de leegte in. Raoul legt een hand op zijn schouder. 'We hebben dit gewoon opgelost mannen,' zegt Milo dan zacht. Ik lach door mijn tranen heen. 'Ik ben jullie erg dankbaar voor jullie hulp,' zegt Jaïr door de telefoon. 'Kom je vanavond ook naar ons optreden Jaïr?' vraagt Robbie. 'Het is misschien een beetje kort dag om dat te vragen en met alles wat er nu speelt, maar het is toch ergens wel een mooie afsluiting en we kunnen toch niet cancelen.' 'Tuurlijk jongen, in Utrecht toch?' zegt Jaïr. 'Lekker man,' zegt Robbie en dan kijkt hij mij aan. 'Ga je ook mee?' Ik knik. 'Dan zien we je zo Jaïr,' zegt Koen en Matthy pakt nog even de telefoon. Robbie geeft me een dikke knuffel en een kus op mijn wang. Milo schud aan de schouders van Koen en Raoul en als Matthy terug komt sta ik op om hem de dikste knuffel te geven die ik ooit aan iemand heb gegeven. Na ons momentje van geluk barsten Matthy en ik in tranen uit. We kijken elkaar even aan en lachen dan. 'Niet huilen,' zegt Matthy snikkend, 'Het is ons gelukt, fuck!' De jongens staan nu allemaal op voor een grote groepsknuffel. Dan hoor ik mijn telefoon rinkelen, het is mama. Ik neem op. 'Heb je het al gehoord liefje?' Ik hoor mijn moeder huilen aan de andere kant van de lijn. 'Ja,' zeg ik snikkend. 'Wat een geluk,' zegt mijn moeder. We praten nog even en dan zegt Koen; 'Wil je moeder niet ook komen vanavond?' Ik vraag haar meteen voor het optreden van de jongens en mijn moeder zegt dat ze graag meekomt. Als ik ophang gaan we ons omkleden. Het is een groot optreden vanavond. Zelf trek ik een body met kant aan en een spijkerbroek. Als ik naar Robbie zijn kamer loop heeft hij een overhemd en een nette broek aan. 'Zo zo,' lach ik, 'Normaal altijd in bankzitters kleding maar nu ineens zo netjes.' Robbie pakt me vast bij mijn middel terwijl hij zijn mouw opstroopt. 'Dat is ook een keer afgesproken,' zegt hij en hij lacht. 'We gaan!' roept Milo van beneden en ik loop achter Robbie aan de trap af.

Als we aankomen in Utrecht zijn mijn moeder en Jaïr er al. Ik ren op mijn moeder af en geef aan een knuffel. We moeten beide weer huilen. Ik zie Matthy op Jaïr aflopen en die omhelzen elkaar. Wat een heftige maanden, denk ik bij mezelf. Mijn moeder loopt ook op Jaïr af. 'Heel erg bedankt voor alles,' zegt ze en ze omhelst Jaïr ook. Van Jaïr krijg ik een kneepje in mijn schouder. Ik lach naar hem en dan gaan we naar binnen. Mijn moeder, Jaïr en ik staan in de coulisse mee te dansen tot Robbie mijn handen pakt. 'Ik vind dit een mooi moment,' zegt hij terwijl de intro hun liedje Stapelgek klinkt. 'Mag ik?' vraagt hij en deze keer tikt hij niet op mijn wang, maar op mijn mond. Ik kijk Matthy even aan. Die kijkt terug en knikt lachend naar mij. Ik kijk terug naar de Robbie en knik. Ik voel zijn hand tussen mijn haren en zijn andere hand op mijn heup. Zijn lippen bewegen langzaam naar die van mij toe en hij geeft mij mijn eerste zoen.