Μέχρι Τ' Αστέρια

Μικρή Ευτυχία

Έκανε να σηκωθεί μα τα χέρια του την κράτησαν στην θέση της. Πήγε να μιλήσει μα τα χέρια του της έκλεισαν μαλακα το στόμα της, την σήκωσε από την καρέκλα και της έκανε νόημα να μπουν στο δωμάτιο της, μόλις πάτησαν το ποδι τους στην καμαρη τράβηξε με δύναμη το χέρι του πανω απο το στόμα της.
-Τρελαθηκες; Μην τολμήσεις να το ξανά κάνεις αυτό.
-Σουςς κάνε ησυχία Ελένη. Δεν ξέρεις ποιος είναι πως θα πας να ανοίξεις και ειδικά με εμένα μέσα;
Κατέβασε το κεφάλι της σκεπτική, είδε την απογοήτευση στον τόνο της φωνής του καταλαβαινοντας το λάθος της. Δεν θα προσπαθουσε να το καλυψει, τα λαθοι της τα καταλάβαινε μπροστά του. Πήγε κοντά του κράτησε το χέρι του μέσα στα δικά της προσπαθωντας να τον ηρεμήσει.
-Συγγνώμη, Λάμπρο συγγνώμη δεν..
-Μην μου ζητάς συγγνώμη και μην με κοιτάς με αυτό το υφος, δεν είμαι νευριασμένος
-Αλλά;
-Δυσαρεστημένος είμαι κορίτσι μου, που δεν είμαστε μαζί, που δεν είσαι γυναίκα μου, που τρέμουμε ποιος θα είναι πισω απο την πορτα, που δεν μπορουμε ούτε μια βόλτα να κάνουμε μαζί, να βγω έξω να φωνάξω πως σ'αγαπώ σε όλο τον κόσμο
-Θα τους ενδιέφερε πολυ νομίζω, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα κατάλαβε πως τον ηρέμησε από το βλέμμα του. Κλείστηκε μέσα στην αγκαλιά του, αλλά την απομάκρυνε βιαστικά ξανά ο ήχος της πόρτας.
-Μείνε εδώ, θα παω να δω ποιος είναι και θα τον διώξω
Του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη του και του έκανε νόημα να καθήσει στο κρεβάτι της. Έφτιαξε λίγα το φόρεμα της αφού έκλεισε καλά την πόρτα πίσω της. Πήρε δυο βαθιές ανάσες και άνοιξε σιγά σιγά την πορτα.

Δεν πιστευε στα μάτια της, τι δουλειά είχε εκείνος στο σπίτι της; και ειδικά αυτή την ώρα;
-Ζάχο;
-Καλημέρα Λενιώ μου
Μπήκε μέσα στο σπίτι της σπρώχνοντας την ελάχιστα για να περασει. Η συμπεριφορά του θυμισε λες και το σπίτι ήταν ιδιοκτησία του, τράβηξε την καρέκλα στο τραπέζι και έκατσε αφήνοντας πανω το καπέλο του. Η Ελένη ακόμη παγωμένη από την συμπεριφορά του, στεκόταν ακόμη στην πορτα, της έκανε νόημα με το χέρι του να κάτσει δίπλα της. Έδειξε βέβαια τον θυμό της από τον τρόπο που έκλεισε την πόρτα, η δύναμη που άσκησε πανω της σχεδόν κουνησε όλο τον τείχο. Έκατσε απέναντι του, πηγε να μιλήσει αλλά της έκοψε την φορά
-Πως και τέτοιο πρωινο κορίτσι μου; Με περιμενες;
Μέσα από το δωμάτιο ακούστηκε ένα δυνατός κροτος, ο Λάμπρος έριξε από τα νευρα του την καρέκλα της Δροσως. Η Ελένη σηκώθηκε απότομα για να παει μέσα να δει τι συνέβει αλλά το κράτημα του Ζάχου την έβαλε να ξανά κάτσει στην θέση της.
-Θα παω εγώ Λενιώ μου, δεν σε αφήνω μόνη σου, σε αντίθεση με κάποιους άλλους
Ξανά ακούστηκε ένα θόρυβος μέσα από το δωμάτιο αυτή την φορά σαν τα βιβλία της Δροσως όταν της πεφτουν καμιά φορά καταλαθος στο πάτωμα.
-Θα παω εγώ, κάτσε εσυ εδώ, είναι.. είναι.. είναι ακατάστατο μέσα το δωμάτιο, περιμενε να δω τι γίνεται και έρχομαι αμέσως
-Μην ανησυχείς δεν φέυγω από εδώ. Της φίλησε μαλακα το χέρι παρότι έβλεπε πως την πιέζει, απομακρύνθηκε από κοντά του απότομα και πηγε στην καμαρη που βρισκόταν ο Λάμπρος.