Die ene tijd.. {buurtpolitie}

Hoofdstuk 2

Koen pov:

Tineke had hulp nodig. Ik wist nu heel zeker dat er daar iets niet juist is. Ik had de chef op de hoogte gebracht en zei dat ik Tineke vannacht moet gaan halen als die man misschien slaapt. Ik ging akkoord en wachtte voor haar huis in de auto. Het was ondertussen al 2 uur 's nachts. Ik stapte uit en ging voorzichtig naar de voordeur. Ik keek rond en zag dat er een raam openstond op de eerste verdieping. Ik kon er geraken door op de poort te klimmen. Ik klom en geraakte door het raam. Ik kwam in een kleine kamer. Ik weet de weg hier wel. Het was hier redelijk stil. Ik liep de trap af en plots hoor ik gesnik. Het kwam van de kelder. Ik liep er naar toe maar hij zat opslot. Ik nam een bos sleutels van de kast en probeerde elke sleutel uit. Ik had er een gevonden die paste en deed de deur open.

Tineke pov:

Ik zat in het hoekje van de kelder en kon mijn tranen niet inhouden. Ik had zoveel pijn en wilde weg. Plots gaat de deur open en komt er iemand binnen met een zaklamp. Als ik het zelf goed besef wie het is, slaag ik mijn handen voor mijn mond.

Koen pov:

Ik liep naar binnen en zag Tineke zitten. Ze sloeg haar handen voor haar mond. Ik stak mijn zaklamp weg en liep naar haar toe. "Omg Koen!", fluisterd ze en vliegt in mijn armen. Er rollen tranen over mijn wangen van blijdschap. "Ik heb jou zo gemist!", fluister ik. "Ik jou ook.", fluisterd ze terug. "Wat is er gebeurd? Waar was je altijd?", vroeg ik. "Die man die mij had neergeschoten dat was die man die me hier vast houd. Hij slaagt mij altijd en zijn zoon ook en ik weet niet waarom. Ik wil hier weg.", fluisterd ze al snikkend. "Kom ik neem je mee.", fluister ik. Tineke knikt en samen gaan we voorzichtig naar boven. Als we buiten zijn rijden we samen naar het kantoor. "Koen.. bedankt dat je me bent komen halen.", zegt Tineke in de auto als we aan het rijden zijn. Ik glimlach naar haar en neem haar hand vast en wrijf er met mijn duim over. "Ik laat jou niet achter echt niet, iedereen van het korps mist jou.", zeg ik. Tineke lacht vriendelijk. "Ik mis jullie ook.", zegt ze en wrijft een traan weg. Ik merk dat er nog iets is met Tineke maar ik ga het straks vragen want we zijn nu aangekomen. Samen lopen we het commisariaat binnen en gaan naar de chef zijn kantoor. "Binnen.", horen we hem zeggen als ik op de deur heb geklopt. We gaan binnen en de chef houd zijn handen voor zijn mond als hij Tineke ziet. "Ben je oke?", vraagt de chef als hij even bekomen is. Tineke knikt zachtjes. "Ik ben blij dat je er bent, maar je bent niet veilig alleen dus ik heb een voorstel.", zegt de chef en kijkt naar mij en dan naar Tineke. "Oke..", zeg ik. "Is het een idee dat Tineke voorlopig bij jou blijft tot dat we die mannen hebben opgepakt?", vraagt de chef. Ik kijk naar Tineke en knik. "Ja voor mij is dat goed.", zeg ik. "Oke.", zegt Tineke. "Bon dan is dat geregeld. Blijf bij haar en wij gaan achter die mannen, ge moogt naar huis gaan.", zegt de chef. Ik knik bevestigend en ga het kantoor uit samen met Tineke. Ik slaag een arm rond haar en zo wandelen we verder naar de auto.

Tineke pov:

Koen en ik rijden weg van kantoor. Ik ben nog steeds aan het twijfelen. Moet ik het hem zeggen of niet? Ik wrijf met mijn hand over mijn buik en kijk er naar. "Alles oke Tineke?", vraagt Koen. "Uhm ja hoor, gewoon een beetje moe.", zeg ik. "Oke.. heb je buikpijn ofso want je wrijft zo over je buik?", vraagt hij. "Ja beetje, maar cava wel.", zeg ik. Koen knikt. Ik heb wel door dat hij me niet geloofd maar ik weet niet of ik het wel kan zeggen. Als we aankomen bij zijn thuis, geeft hij mij een t-shirt van hem om in te slapen. Eigenlijk is die veel te groot voor mij dat het op een kleedje lijkt maar het zit goed. Ik heb er over nagedacht en denk wel dat ik het hem moet zeggen.. Ik zit op het bed in de logeer kamer van Koen en staar naar mijn buik. Ja oke ik ga het zeggen. Nu ga ik het hem vertellen..