Die ene tijd.. {buurtpolitie}

Hoofdstuk 11

Koen pov:

De volgende ochtend zat ik al aan de bureau te werken. Tineke was een beetje te laat. "Sorry dat ik later ben!", zegt Tineke als ze de hoek om komt. Ik grinnik en Tineke komt naast me zitten. Tegen de middag waren we al klaar met papierwerk. "Tineke tis pauze.", zeg ik en sta recht. Ze knikt en samen gaan we naar de refter. Het is zo rustig hier. Iedereen is nog aan het patrouileren behalve Tineke, ik, tom en Robin. "Wat moeten wij sewwes doen Tineke?", vraagt Robin aan Tineke. Ahja juist want Tineke is nu onze chef. "Ga maar patrouileren ofso.", zegt ze. "Yes!", zegt Tom en al snel word er gelachen. Niet veel later waren Tineke en ik alleen op kantoor. "Hoe is het eigenlijk met Ella?", vraag ik om de stilte te doorbreken. "Oh goed hoor. Ben al blij dat ze niet veel huilt 's nachts.", zegt ze dat laatste al lachend. Ik knik begrijpenlijk. "Zullen we weer beginnen?", vraagt Tineke. "Uhh aan mij moet je dat niet vragen eh, jij bent de chef.", zeg ik en doe mijn handen omhoog. Tineke proest het uit en staat recht. "Kom we gaan ook patrouileren.", zegt ze. Ik sta recht en volg haar naar buiten. "Voetpatrouille bij het park?", vraagt ze als we buiten zijn. Ik knik en we wandelen verder maar niet naar de auto. Na een tijdje komen we aan in het park en wandelen we verder. "Tineke kijk eens.", zeg ik en wijs naar de speeltuin voor ons waar er twee gasten een klein meisje aan het pesten zijn. Plots duwt een van de jongens het meisje op de grond. Tineke en beginnen te rennen naar hun toe. "Hey! Waar zijn we mee bezig?", vraagt Tineke streng. "Heh, wat kom jij doen klein meiske.", zegt de jongen die toch wel echt groot is tegenover Tineke. "Wij zagen u dat meisje tegen de grond duwen, voor wat is dat goed?", vraag ik terwel Tineke naar het meisje gaat.

Tineke pov:

Koen staat te praten met de jongens terwel ik me naar het meisje begeef. "Heey ben je oke?", vraag ik en hurk naast haar neer. Het meisje heeft tranen in haar ogen en ik merk dat ze bang is. Zachtjes knikt ze op mijn vraag. "Hoe heet jij?", vraag ik. "Lily.", zegt ze. "Oke, wil je even zeggen wat er gebeurd is lily?", vraag ik. "Ik was hier aan het spelen en ineens trekt er een van die jongens mij van het klimrek en slaagt mij, en toen zeiden ze allemaal rare dingen en dan duwde te me op de grond.", zegt ze. Ik heb echt medelijden met het meisje. Plots duwt een van de jongens, koen in het meer achter ons. "Koen!", roep ik. De jongens lachen eng en komen mijn richting uit. "Das pech, vriendje weg.", zegt een van de jongens. Ik sta recht en wil ze boeien maar ze duwen me tegen een boom. "Dat zou ik niet proberen kleine flik.", zegt een van de mannen eng die zijn hoofd 3 centimeter van de mijne heeft. De andere jongen vlucht weg en voor ik het weet slaagt de jongen voor me, heel hard tegen mijn wang. "Jij gaat luisteren naar mij, als je dat niet doet dan zullen je collegatjes je niet meer zien.", zegt hij. Een traan loopt over mijn wang. Hij lijkt zo hard op Glen. "Kus mij!", roept hij in mijn gezicht en drukt zijn lippen op de mijne. Ik kan hem niet weg duwen en laat mijn tranen gewoon gaan. Als hij me los laat duwt hij me weg en gaat ook naar de uitgang van het park. Ik twijfel geen seconde en spring in het water. Ik zie Koen heel diep in het water op de bodem liggen. Ik zwem snel naar hem toe en trek hem uit het water. Ik voel naar een hardslag maar de tranen springen in mijn ogen als hij geen hardslag meer heeft. Ik kan mezelf niet in bedwang houden en begin te huilen. Het meisje had de ambulance gelukkig al gebeld en die kwam net toe. Ik legde kort het verhaal uit en mogt meegaan met de ambulance en het meisje moest mee voor onderzoek. Wat ik onderweg ben te weten gekomen is dat het meisje ook een weeskind is alle ik was dat maar nogsteeds. Ze heeft niemand meer. We zaten samen in de wacht kamer want ze wilde niet terug naar het weeshuis gaan. Ik begrijp haar wel want ik vond het daar ook niet leuk, ik heb zelfs nooit contact met mijn broer omdat hij wel geadopteerd is en ik niet. Uren gingen voorbij en het werd al snel nacht. Lily vertelde me over zichzelf. Ze is 7 jaar en heeft haar ouders verloren door een auto ongeluk. Ik vertelde mijn verhaal maar niet alles want dat is teveel voor haar en ik het ligt ook heel gevoelig bij mij. Ik vertelde dan gewoon dat mijn vader in de gevangenis zit en dat mijn moeder plots er niet meer was en ook over mezelf dat ik ben neergeschoten, dat mag ze wel weten, het vervolg ervan houd ik liever voor mezelf. Ze hoeft Glen niet te kennen, echt niet. Ze was in slaap gevallen naasr mij op het zeteltje. "Mevrouw Schilebeeckx?", vraagt Luc de ambulancier. "Ja?", vraag ik en sta recht. "Meneer is stabiel en mag volgende week naar huis.", zegt luc. Ik slaag mijn hand voor mijn mond en krijg tranen in mijn ogen van blijdschap. "Omg kan ik hem zien?", vraag ik. "Ja tuurlijk, alleen slaapt hij nog maar u kan erbij.", zegt hij. Ik knik en luc blijft even bij lily. Ella is trouwens bij Floor nu, ik had gevraagd of zij op haar kon letten tot ik terug was. Met rode ogen van het wenen ga ik de kamer van Koen binnen en sluit de deur achter me weer. Ik ga verder de kamer binnen en zie Koen rustig slapen. Ik kan een paar tranen niet bedwingen en laat ze gewoon vrij. Ik zet me op de rand van Koens bed en neem zijn hand vast. Ik staar wat naar de vloer tot ik een zachte kneep voel in mijn hand. Ik kijk snel naar Koen en zie dat hij wakker is en glimlacht. "Omg Koen!", zeg ik blij en vlieg hem rond de nek want hij had zich recht gezet. Hij grinnikt en slaagt zijn armen ook rond me en drukt me dicht tegen hem aan. Zachtjes huil ik nog een beetje maar dat verminderd door Koen die zachtjes over mijn rug en door mijn haar streelt. Ik had men haar al los gedaan want had me hier nog mogen douchen en heb propere kleren gehaald. "Ben je oke?", vraag ik met een gebroken stem. "Jaja ik ben oke ze, jij?", vraagt hij. "Kan beter eigenlijk.", zeg ik eerlijk. "Vertel.", zegt Koen die me op zijn schoot neemt. "De jongen die jou geduwd had heeft me gezegt dat ik moet doen wat hij zegt want anders zou hij mij iets aandoen en als eerste moest ik hem zomaar kussen, ik had geen keus want hij had mij super hard vast en hij sloeg me enzo.. ik ben bang dat hij terug komt.", zeg ik en wrijf mijn tranen weg. "He ik bescherm je wel.", zegt Koen precies als grap maar hij meent het wel. "Dankje.", zeg ik. Ik geeuw even en Koen zag het. "Moe?", vraagt hij waarop ik knik. "Kom leg je maar neer.", zegt hij. Ik glimlach dankbaar en kruip me onder het deken en leg me tegen hem aan. Dit geeft me zoveel kriebels vanonder in mijn buik. Ik open kort mijn ogen en kijk recht in die van Koen. Voor ik het weet ben ik aan het staren. Koen streelt met een hand door mijn haar en dat doet me echt rustig worden. Maar voral voel ik me heel moe en mijn ogen worden als maar zwaarder waardoor ik mijn ogen niet meer kan open houden. "Slaapwel.", hoor ik hem nog fluisteren maar kan niks terug zeggen.

Koen pov:

Tineke viel in slaap dicht bij mij. Dit voelt zo goed om zo dicht bij haar te zijn. Ik leg mijn arm rond haar en leg mijn hoofd naast de hare. Zo val ik ook in slaap.