Die ene tijd.. {buurtpolitie}

Hoofdstuk 9

Tineke pov:

De volgende ochtend stonden Koen en ik op. We moesten vandaag gaan werken en Ella brachten we naar de opvang. Als dat gedaan was reden we verder naar kantoor.

Op het commisariaat..

We zaten met de collega's in de refter te wachten op de chef die onze taken kwam verdelen. "Jah mannekes even snel briefing.", zegt de chef die binnen komt wandelen. Ik kijk Koen vragend aan die ook zo naar mij kijkt. "Oke ik moet jullie even mededelen dat er een zeer gevaarlijke man op vrije voeten is. Er is een gevangene ontsnapt en is gewapend. We hebben een vermoede waar hij zit door middel van getuigen die een man zag en voldoet aan de beschrijving van onze ontsnapte gevangene. Ik stel voor dat de ploeg van Koen en Tineke naar een adres gaat waar we vermoeden waar hij zich bevindt. Floor, obi en het team van Eric en Brigitte blijft hier als versterking voor Koen en Tineke. De andere papierwerk en namiddag patrouille. Hup hup aan het werk!", zegt de chef. Koen en ik gaan meteen naar de annonieme wagen en rijden snel naar het adres. Als we aankwamen namen we ons wapen en betreden we het gebouw in stilte. Het was een verlaten fabriek, het is donker en het rook heel oud en het is niet bepaald warm hier. We wandelen verder naar boven en gaan een grootte kamer binnen. "Politie maak u kenbaar.", zegt Koen maar geen reactie. "Hier is niks.", zeg ik die net een kamer naast die grootte checkte. Plots horen we een deur dichtgeslagen worden en blijven stokstijf staan. "Van waar kwam dat?", vraag ik luidop. Koen schud zijn hoofd als teken dat hij het ook niet weet. Mijn hard begon sneller te tikken puur van de spanning. Ik ga wat dichter bij Koen staan want ik voel me echt niet op mijn gemak nu. Ik merk dat Koen ook een beetje schrik heeft, dat zie je niet elke dag. Plots vliegt de deur achter ons open. "Wel wel wel, de flikken zijn er ook weer bij.", horen we een zware mannen stem zeggen achter ons. Ik wil me omdraaien maar word naar voor geduwt en val op de grond. "Tine-", wilt Koen zeggen maar word meegetrokken naar de andere kamer naast ons. Ik sta recht en wil er naartoe gaan maar dan komt de man weer tevoorschijn en loopt op me af. "Dat is lang geleden he, het lukte niet met de auto dus probeer ik het zo eens.", zegt hij. Ik slaag mijn handen voor mijn mond. Dat is mijn vader! "Waarom doe je dit?!", vraag ik met tranen in mijn ogen. Ik wil mijn wapen pakken maar hij duwt me tegen de muur. "Oh ik wil gewoon afmaken waar ik aan begonnen ben, wie wilt er nu een stomme vrouw met kinderen.", zegt hij eng. Een traan loopt over mijn wang. Voor ik het weet trapt hij in mijn buik en val ik kermend van de pijn op de grond.

Koen pov:

De man had me de kamer ernaast vast gemaakt aan een haak met een touw. Plots hoor ik een harde klap en een gil van Tineke. "Tineke!", roep ik met tranen in mijn ogen. Ik zie hoe Tineke in de deuropening valt en niet meer beweegt. Ik hoor hoe de man een deur dicht slaat en vlucht. "Tineke!", roep ik nog eens maar geen reactie. Plots gaat de walkie talikie over. 𝐴𝑙𝑓𝑎 210 𝑣𝑜𝑜𝑟 𝑏𝑟𝑎𝑣𝑜 110, 𝑖𝑠 𝑎𝑙𝑙𝑒𝑠 𝑜𝑘𝑒 𝑑𝑎𝑎𝑟? 𝑊𝑒 𝑠𝑡𝑎𝑎𝑛 𝑏𝑢𝑖𝑡𝑒𝑛 ℎ𝑒𝑡 𝑔𝑒𝑏𝑜𝑢𝑤 𝑒𝑛 ℎ𝑜𝑜𝑟𝑑𝑒 𝑒𝑒𝑛 𝑠𝑡𝑒𝑚 𝑚𝑎𝑎𝑟 𝑤𝑒 𝑘𝑢𝑛𝑛𝑒𝑛 𝑛𝑖𝑒𝑡 𝑡ℎ𝑢𝑖𝑠 𝑏𝑟𝑒𝑛𝑔𝑒𝑛 𝑤𝑎𝑡 𝑒𝑟 𝑤𝑎𝑠. 𝐼𝑠 𝑎𝑙𝑙𝑒𝑠 𝑜𝑘𝑒 𝑚𝑒𝑡 𝑗𝑢𝑙𝑙𝑖𝑒? Hoor ik Brigitte zeggen. De walkie talkie steekt in Tineke haar wapen gordel dus kan ik niet antwoorden. 𝐻𝑎𝑙𝑙𝑜 𝑎𝑙𝑓𝑎 210 𝑧𝑖𝑗𝑛 𝑗𝑢𝑙𝑙𝑖𝑒 𝑜𝑘𝑒? Hoor ik de walkie weer zeggen. Ik probeer me al de hele tijd los te trekken en na mijn 3de poging lukt het me om het touw te breken en ben ik los. Ik ren naar Tineke en kijk of ze oke is. "Tineke, Tineke ben je oke?", vraag ik en schud aan haar arm. Ik neem snel de walkie talkie en spreek een bericht in. "Alfa 210 hier Koen, die man was hier ook echt daarnet maar was ons te slim af, hij had mij vastgebonden en Tineke iets aangedaan, ik weet niet wat want hoorde alleen maar een gil, ze ligt hier nu bewusteloos en heb mezelf kunnen bevrijden. De man is gaan vluchten over.", spreek ik in. 𝐵𝑟𝑎𝑣𝑜 110 ℎ𝑖𝑒𝑟, 𝑑𝑎𝑡 𝑖𝑠 𝑏𝑒𝑟𝑔𝑒𝑝𝑒𝑛, 𝑖𝑠 𝑎𝑙𝑙𝑒𝑠 𝑜𝑘𝑒 𝑚𝑒𝑡 𝑇𝑖𝑛𝑒𝑘𝑒 𝑜𝑣𝑒𝑟. Ik wil zeggen van niet maar zie plots beweging naast me. Tineke opend haar ogen en kijkt langzaam in mijn richting. "Tineke ben je oke?", vraag ik bezorgt. Tineke hoest kort en knikt dan. "Ja alfa 210 hier, Tineke is net weer bij bewustzijn en alles is oke.", zeg ik. Ik help Tineke recht en kan het niet laten haar een knuffel te geven. Ze slaagt haar armen rond mijn nek en ik druk haar dicht tegen me aan. "Cava Tineke?", vraag ik. "Het gaat wel.", zegt ze maar ik hoor in haar stem dat ze verdrietig is. Dat komt waarschijnlijk omdat die man haar vader is. "Het komt goed.", fluister ik in haar oor. Zachtjes knikt ze en laten we elkaar even later weer los. Ik wandel met Tineke het gebouw uit maar hoor dan een deur open vliegen. In een reflex kijk ik achter me en zie de man met een groot geweer achter ons staan. "Rennen Tineke!", roep ik en begin te lopen en houd terwel haar hand vast. De man schiet een aantal keer maar die zijn mis. We rennen tussen de bomen richting de straat. "Koen Tineke hier!", roept Floor die aan de combi staat en teken doet dat we naar haar moeten komen. Eric en Brigitte komen ook toe en richten hun wapen op de man die komt aanlopen. Plots komt de chef vannachter de combi en loopt in de man zijn richting. "Meneer leg dat wapen neer!", beveelt de chef hem maar voor ik het weet wordt er een schot gelost. "Chef!", roept Tineke. De chef valt neer en de man vlucht. "Eric Brigitte! Erachter!", roept Tineke. Ze gaan akkoord en rennen achter de man aan. Tineke en ik lopen naar de chef toe en Floor belt de ambulance. "Chef chef bent u oke?", vraagt Tineke super bezorgt met tranen in haar ogen.

Tineke pov:

"Tineke, Koen luister eens.", begint de chef en negeerd mijn vraag compleet. Dat wil niets goeds betekenen. "Tineke jij bent de beste hoofdinspecteur die ons korps ooit gehad heeft, maar het wordt nu tijd dat jij mijn plaats inneemt. En Koen, jij neemt de plaats als hoofdinspecteur in, jullie zijn mijn twee beste agenten en ik weet zo dat het voor mij hier eindigd. Jullie blijven een duo en mogen hetzelfde blijven doen als jullie nu doen, maar het beste is dat jij mijn plaats neemt.", zegt de chef met een trillende stem. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Koen. "Beloven jullie mij dat.", zegt de chef nog snel en je hoord de ambulance al afkomen met loeiende sirenes. Koen en ik gaan akkoord met de chef en voor ik het wel en goed besef sluit de chef zijn ogen. Ik slaag mijn handen voor mijn mond en de ambulanciers komen al bij ons staan. "Tineke kom laat die mannen hun werk doen.", zegt Koen die mee trekt naar achteren, weg bij de chef en de ambulanciers. Ik barst in tranen uit en Koen neemt me in omhelzing. Dit kan niet! Dit mag niet! Koen troost me en blijft me stevig vast houden. Eric en Brigitte kwamen terug met mijn vader die geboeid was. Ze staken hem in de auto en reden naar kantoor. Ook obi en Floor vertrokken maar dan naar het ziekenhuis. "Sorry dat ik jullie dit slechte nieuws moet vertellen, maar meneer heeft het niet gehaald.", zegt de ambulancier. Ik kijk Koen bang aan en zelf laat hij ook een paar tranen vallen. Niet veel later gingen ook wij naar het kantoor en kwamen Floor en obi ook terug. We vertelde het vreselijke nieuws tegen de andere collega's. Die dag hebben we niet meer gewerkt, ik ben bij Koen gebleven en hebben elkaar nog gesteund. Onze nieuwe job regeling was al in orde gemaakt door de burgemeester. Het incident van daarstraks kwam ook op het nieuws. Zelfs wij kwamen in beeld. Ik bleef die dag bij Koen slapen samen met Ella. Ik had de collega's en ons een paar dagen verlof gegeven om even alles te kunnen verwerken.