Kanser ve Bal

6. Ufaktan Hedefler

    "Akşama kadar dışarıda kalamayız bu yüzden hastaneye dönelim. Gece sana mesaj attığımda hastanenin arka kapısına gel olur mu?" dediğinde başımı salladım.

"Tamam ama ben hastaneyi pek tanımıyorum." dedim yüzümdeki maskeyi düzeltirken. "Merak etme ben gösteririm sana." dediğinde "Tamam." diyerek onu onayladım.

Elini ensesine götürerek kaşıdı. "Ee mesaj atmam için bir numaraya ihtiyacım var sanırım." dediğinde gülerek telefonunu istedim.

"Al bakalım numaramı." dedim imayla.

Çocuğun yüzü morardı Bal! diyen iç sesime dudağımı ısırıp gülmemeye çalıştım.

                              🍯🍯🍯

   Akşam olduğunda odada bir ileri bir geri gidiyordum. Hastaneden çıkışa kesinlikle izin yoktu, o yüzden Eylül ile kaçış kararı vermiştik.

  Bu belki de çok aptalcaydı, çünkü ikimiz de kanser hastasıydık ve yan yana durmamız bile oldukça sağlıksızken biz her dakikayı beraber geçiriyor bir de yetmezmiş gibi buradan kaçıyorduk.

  Bu hikayenin sonu ölümle bitmezse iyidir.

  Gerekli kontroller yapılmış ve uyumamuz için bizi bırakmışlardı. Rahattık yani.

Telefonumun çalmasıyla hemen açtım ve kablosuz kulaklığımı takıp cebime attım.

"Bal! Sesim geliyor mu?

"Evet Eylül dinliyorum."

"Tablo elinde mi." dediğinde kapının önüne gittim ve elime aldım. "Evet."

  "Tamamdır. Şimdi sana söylediğim yerlerden dikkat ederek gel." dediğinde bilmeyeceğini bilsem de başımı salladım.

  "Tamam söyle, çıkıyorum."

  Üzerimde siyah mini bir elbise, üzerimde ise beyaz bir ceket vardı. Telefonumu cebime koymuş çanta almamıştım. Bu kıyafetlerimin ıslanması hiç güzel olmayacaktı.

   "Tamam şimdi tek bir çıkış olduğundan kart ile açılan kapıdan çık." dediğinde hızla koridoru kontrol edip elimdeki tabloyla çıktım.

  "Çıktım."

  "Tamamdır. Şimdi sakın merdiven veya asansöre yönelme. Tam karşında bir tane kapı var o kapıdan gizlice gir. Yangın merdiveninde olacaksın." dediğini yapıp etrafı kontrol ettim ve kapı kulpunu indirip açtım. Yangın merdivenindeydim.

  "Şimdi en alt kata gel otoparkın arka tarafına çıkacaksın."

  Hızlıca aşağı inmeye başladım. Arada nefesim kesiliyordu ama bunu pek takmadım. Altı kat iniyordum ve bunu merdiven ile yapınca hasta olmayan biri için bile ölüm olabiliyordu.

  Otoparka indiğimde sağıma soluma baktım ama bir kapı göremedim. Burası çok büyüktü.

  "İndim, nereden gideceğim?"

"Dümdüz yürü ilerde asansörlerin yanında bir acil çıkış kapısı var onun önünde bekliyorum."

  Dediğini yaparak hızlıca yürüdüm. Elimdeki tablonun düşmemesi için de ayrıca bir özen gösteriyordum.

  Merdivenlerin karşısından yürüyüp hızlıca kapıya ulaşıp kolu indirdim ve tada artık özgürdüm.

  "Oh be." dedim gülerek. Bakışlarım Eylül'ü buldu.

  Siyah gömlek ve yine siyah bir pantalon giymişti, saçlarını dağınık bırakmayı tercih etmişti. Gerçekten fazla çekici olmuştu.

  "E sen baya güzel olmuşsun." dedi beni incelerken.