Soulmates ~ Bankzitters

{6}

Matthy
Familie en vrienden van Robbie de Graaf? Raoel staat direct op. We staan op en lopen achter de hem aan. De dokter loopt voor ons uit naar een gang. We stoppen bij een deur. Iets verder is een raam waar we net door heen kunnen kijken. We zien Robbie roerloos in een bed liggen met een ademhalingsslang zijn mond in die zit vast geplakt aan zijn mond en slangetjes die zijn neus in lopen. Hij is met een stuk of 8 machines verbonden. Ik slik en kijk naar doktor. Hoe is het met hem? vraagt Koen. Zijn toestand is Kritiek zegt de doktor. Hij heeft veel bloed verloren en aangezien zijn bloedttype die best zeldzaam is was het moeilijk om een bloedtransfusie te doen. We houden hem voorlopig in een kunstmatige coma om hopelijk zijn herstel te versnellen. Gelukkig heeft het mes geen vitale organen geraakt. Hij kijkt ons een voor een aan. Het is nu afwachten hoe het herstel gaat en wanneer hij wakker wordt. We knikken. De dokter knikt. 1 tot 2 mensen tegelijk niet te druk in de kamer. We knikken. Mat ga jij maar als eerst zegt Raoel. Ik knik. Thanks zegt hij. Ik glimlacht lichtjes en loop met een zucht de kamer in.

Matthy
Ik loop de kamer binnen. Mijn tranen stromen over mijn wangen. Ik loop langzaam naar het bed toe waar Robbie in ligt. Ik pak een stoel en schuif hem dichterbij het bed. Ik ga zitten en pak Robs hand vast. Je moet wakker worden Rob. Ik heb je nodig. Ik kan niet zonder je. Je bent mijn maatje. Ik snik en leg mijn hoofd op het bed naast zijn hand. Niet veel later voel ik een hand op mijn schouder. Ik kijk op en zie Raoul staan. Ik sta op en geef hem een knuffel. Ik verberg mijn gezicht in zijn nek. Ik ben bang Raoul. Ik voel hem een hand op mijn hoofd leggen. Ssst. Er wordt op de deur geklopt. Er komt een arts binnen gelopen. Sorry dat ik jullie stoor begint ze. Moeten we zijn ouders verwittigen? vraagt ze. Ik kijk Raoul aan. Ik schud mijn hoofd. Raoul kijkt de arts aan. Nee dat hoeft niet. Hij woont bij ons dus... Ze knikt en kijkt ons lichtelijk argwanend aan.

Koen
Milo en ik lopen naar binnen naar de kamer. Robbie ligt nog steeds spierwit en stil in het bed. We zitten verdeeld door de kamer. Iedereen is stil. Het enige wat geluid maakt zijn de hartmonitor en de rest van de machines. We zitten een paar uur op deze manier. Zwijgend niet wetend wat te zeggen. Soms rolt er bij een van ons een traan over de wang. Bang om Rob te verliezen. Na 2 uur hoor ik Raoul zuchten en opstaan. Zullen we maar naar huis jongens we kunnen hier toch niet veel doen we gaan morgen terug, de artsen houden ons op de hoogte als er wat veranderd zegt Raoul. We knikken en lopen naar buiten. Jongens. De auto. Ooh shit zeggen we tegelijk. Ik bel een taxi. Niet veel later zijn we thuis. Ik loop rechtstreeks door naar boven. Kleed me uit en duik mijn bed in. Ik denk veel na over Robbie. Zal hij het overleven. We kunnen niet zonder hem. Na veel piekeren val ik in slaap.

Matthy
De volgende ochtend wordt ik wakker door mijn wekker. Dan besef ik pas weer wat er gisteren allemaal gebeurd is. Robbie ligt in het ziekenhuis. Ik stap uit bed en trek een simpele broek met een trui aan. Ik loop naar beneden. Ik zet mijn koffie en loop naar buiten. Niet veel later zijn de Milo, Koen en Raoul beneden. Zodra hun ook hun koffie op hebben rijden we naar het ziekenhuis. Als we bij het ziekenhuis aan komen lopen we meteen naar de kamer van Robbie. De piepende hart monitor van Robbie is te horen. Er komt een arts binnen. Goedemorgen zegt ze. Goedemorgen zeggen we terug. Zouden jullie even naar de gang willen gaan? We knikken. We staan op en lopen naar de gang. 5 minuten later komt de arts weer naar buiten. En is er wat veranderd? Ik moet even naar de doktor. Ik ben zo terug. Na 15 minuten kwam de arts terug. Is er wat veranderd in zijn situatie? vraagt Milo en we kijken door het raam naar Robbie. We willen hem nog een keer opereren ter voorkoming van inwendige bloedingen, daarna verwachten we dat het zal verbeteren. Oke. Wanneer is de operatie? Mijn collega's zijn de operatie kamer aan het voorbereiden zodra we een seintje krijgen willen we starten. Moeten we zijn ouders niet informeren vraagt de arts. Nee nee dat hoeft niet. Wij zijn er zeg ik snel. Ze knikt. Oke. De arts loopt weg. Ik zucht. Als ze erachter komen dat zijn thuissituatie niet klopt en daar een melding van maken dan is hij de klos zeg ik. De jongens knikken. Ik kijk door het raam. Kom op Rob, we kunnen niet zonder je.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Weer een nieuw deeltje.
Nog steeds leuk?

Liefs Meike