DOWN IN THE DUMPS

Chapter 10

Yohan has been bribing me through different means so I would agree to his pleading. Isang linggo na ang lumipas simula noong nag-usap kami at isang linggo na rin na palagi akong may natatanggap na pagkain at mga luxury items.

Kanina lang ay may dumating na package na galing mismo sa pinag-orderan niya at inadress lang sa akin. Kumuha ako ng cutter para buksan ang box. Nang mabuksan ko ay tumambad sa akin ang pangalan ng isang luxury brand na hindi pa niya ibinibigay sa akin.

My eyes widened in admiration as I saw what was inside the box. Uminit ang pisngi ko at hindi mawala ang ngisi sa mukha ko. Ilang araw ko ng gustong bilhin ‘to pero kulang ang pera ko dahil pinangbayad ko sa mga unang na-order ko.

Yohan even sent me a text, asking if what he bought for me wasn’t enough to say yes.

Yohan

Let me think about it.

Grabe??

Ubos na ang allowance ko at
kinuha ko pa in advance ang
allowance ko for 2 months
tapos mag-iisip ka pa?

Just be patient. Makukuha mo
rin ang sagot ko.

Sa dami ng packages na pinadala sa akin ni Yohan, may mga ibang hindi ko pa nabubuksan. Tinatamad din akong buksan ang mga iyon kaya inilagay ko muna sa stock room.

All eyes were on me and my bag when I came inside the school grounds. My lips stretched a proud smile when some of them recognized the bag that I’m wearing.

“Mga artista lang ang nakikita kong gumagamit niyan,” narinig kong sabi ng isang estudyante na nakatambay sa hallway. “Napaka-luxurious naman talaga ng buhay ni Axis,” komento ng isa pa.

At least, the students at Milea Bay University aren’t behind in terms of new trends in fashion. Hindi ako magmumukhang nagpapa-impress sa mga taong sobrang layo sa kabihasnan.

Nang nakapasok ako sa loob ng classroom ay ganun din ang reaksyon nila katulad sa labas — nakasulyap habang nag-uusap.

While being the center of attention, I busied myself with my phone checking the reactions on my Instagram story.

“These inggeteras...” I murmured when I read some hate messages coming from people I don’t even know. Inggit lang sila dahil hindi nila ma-afford ang mga bagay na meron ako kahit magtrabaho pa sila sa buong buhay nila.

They should have shut their mouths and tried to make their unprogressive lives at least meaningful.

I ignored their messages as I know well how fame is bound to garner hate and envy.

Nang matapos ang second class namin ay nilapitan ako ni Roquelaure na may dalang letter. Inilapag niya ito sa table ko, sinisiguro na mapupunta ang atensyon ko dun.

“Pinapabigay ng Dean,” sabi niya tsaka bumuntong hininga. “Make sure to read that before 5 pm and just follow what’s written on that letter Ax,” suhestiyon niya at bumalik na sa upuan.

A letter from the Dean... Interesting.

I made some reflections about how I act in school these past few days and I’ve been low-key so perhaps, this could not be about my behavior.

Lunch break and I decided to read the letter. Naka-upo ako ngayon sa lounge area ng building namin. Hindi pa ito masyadong na-ookupa dahil kakasimula pa lang ng lunch break.