Ευάλωτη Ξανά

Τι ξέρω

«Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα».
Τελικά ο Σωκράτης είχε απόλυτο δίκιο.

Δεν ξέρω.
Αυτό είναι το μόνο πράγμα που ξέρω, ότι πραγματικά δεν ξέρω τίποτα.

Έχω μια πολύ περίεργη σχέση με το κενό.
Κάθε φορά συνυπάρχω μαζί του.

Ακόμα και σε χώρους που πνίγονται στους ανθρώπους, στη φασαρία, στην φλυαρία και την συμπάθεια, εγώ είμαι παρέα με το κενό μου.

Κενές συζητήσεις.
Κενές σκέψεις.
Κενό δωμάτιο.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με εμένα.

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να με αγαπήσουν.

Δεν ξέρω γιατί μπερδεύω και μπερδεύομαι.

Δεν ξέρω γιατί το κενό μου είναι πραγματικά το μόνο το οποίο με χωράει.
Και δεν μπορώ να χωρέσω πουθενά αλλού, σε καμία καρδιά και σε καμία σκέψη.

Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτό που λέω τώρα μου αφήνει μια πικρή γεύση στην άκρη της γλώσσας μου και απελευθερώνει μια τοξική σκέψη στο νου μου πως είμαι αχόρταγη και εγωίστρια.

Και ίσως είμαι.

Ούτε αυτό το ξέρω.

Αφήνω σιγά σιγά το δηλητήριο μου να κυλήσει στην φλέβα μου.
Τάσεις αυτοκαταστροφής με μια δόση ρομαντισμού γιατί τι θα ήμουν χωρίς αυτό;

Μου μίλησες για το κουτί της Πανδώρας ...

Φοβήθηκες να μοιραστείς τις σκέψεις σου.

Φοβήθηκες πως όλα τα τέρατα σου θα αρχίσουν να αιωρούνται ανεξέλεγκτα και να μας επιτίθενται, το ένα μετά το άλλο.

Δεν ξέρω αν φοβήθηκες για εμένα ή για εσένα.

Ωστόσο, φαίνεται πως μάλλον δεν την γνωρίζεις και τόσο καλά αυτήν την ιστορία... 

Γιατί εγώ σε ρωτάω,
Αυτή η γαμημένη η ελπίδα σου,
πού είναι;