Ευάλωτη Ξανά

Σκορ: 1-1

Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Το μυαλό μου έτρεχε ασταμάτητα σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες, χωρίς φρένα.
Η καρδιά μου ήταν έτοιμη να εγκαταλείψει το σώμα μου.
Αισθανόμουν πως ηχούσε καθαρά μέσα στο άδειο δωμάτιο.

Περίεργο όργανο η καρδιά.
Συνδεδεμένη λανθασμένα και παρόλα αυτά άρρηκτα με την ιδέα των συναισθημάτων.
Λες και αυτά τα λίγα γραμμάρια μυός μπορούν να είναι κάτι παραπάνω από μια υδραυλική μηχανή.

Ωστόσο αυτή την λάθος ιδέα μπορώ να την καταλάβω.
Μπορώ να καταλάβω πως τον έρωτα, ύστερα το ξερίζωμα και το επερχόμενο κενό τα νιώθεις σαν πόνους βαθιά μέσα στο στήθος.
Σαν οι χτύποι σου να είναι πλέον άρρυθμοι,
ή σαν η καρδιά σου να μην βρίσκεται πλέον στην σωστή θέση.

Όμως όλα είναι στο μυαλό.

Σε όλα εκείνα τα νευρικά κύτταρα που το αποτελούν.
Οι νευρικές ώσεις που ξεκινούν από αυτό και μπορούν με μια ξεχωριστή διαδρομή να καταλήξουν μέχρι την άκρη των δαχτύλων σου για να νιώσεις το άγγιγμα,
να ζωγραφίσεις,
να γράψεις•
στο χαρτί, σε κορμιά...
Όμορφες ιδέες.

Το μυαλό μου τρέχει.
Οι σκέψεις με δολοφονούν αργά.
Η καρδιά και το μυαλό μου πάνε χέρι-χέρι.
Το ένα καταστρέφει το άλλο,
το ένα δίνει ζωή στο άλλο.

Ωραίο το χάος μου συμφωνείς;
Ναι, μιλάω ξανά σε εσένα... γιατί θέλω να με καταλάβεις.

Έχω ανάγκη να με καταλάβεις.

Ο φόβος μου και η ελπίδα μου, οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος που βρίσκεται ακόμα στον αέρα.
Το μυαλό μου ποντάρει στην ελπίδα μου και η καρδιά μου νιώθει τον φόβο μου.

Φόβος για τις τάσεις φυγής μου ;
Όχι...
Φόβος για τις τάσεις επιμονής μου.

Ότι έχω αφήσει να φύγει το έχω αφήσει γεμάτο γρατζουνιές και δαγκωματιές από την μανια που είχα να το κρατήσω κοντά μου.
Και μετά απλά το ελευθερώνω.
Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως αυτές οι πληγές έμειναν πάνω μου ...
Βαθιές, σαν οπές από κοφτερά μαχαίρια,
όλες καλυμμένες με το δέρμα μου.

Η αρρωστημένη μου ανάγκη για επιβεβαίωση και η τοξική μου συνήθεια να είμαι «Η καλύτερη» χτίζουν τον εγωισμό μου με τραπουλόχαρτα.

Νιώθω πως δεν είμαι αυτή που δείχνω πως είμαι. Προσποιούμαι τα πάντα μου.
Την δύναμη και την αυτοπεποίθηση μου πάνω από όλα.
Η ουτοπία μου που για λίγο γίνεται η πραγματικότητα μου για τα μάτια του κόσμου.

Μπαίνω στο σπίτι μου, κλείνω την πόρτα μου, μαζί κλείνω και αυτόν τον εαυτό μέσα σε ένα στενό κουτί στο οποίο ανήκει.
Ύστερα κάνω σκέψεις.

Σκέψεις που ώρες ώρες κάνει το μυαλό μου να υπερβαίνει την ασήμαντη και φθαρτή ατομικότητα μου.
Μετά όμως επιστρέφω στην τοξικότητα μου, κοιμάμαι αγκαλιά με αυτή και την ονειρεύομαι κάθε πότε για να μου θυμίζει πως δεν μπορώ να ξεφύγω.