Ευάλωτη Ξανά

Ρώμη

Ζω τη ζωή μου όπως θέλω εγώ.
Τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Θα εξηγήσω τι εννοώ,
μην βιάζεσαι.

Αυτό που γνωρίζω είναι πως αυτή η πρόταση έχει και το τίμημα της.

Κοιμάσαι με τις επιλογές σου αλλά ξυπνάς με τις συνέπειες.

Συνήθως οι συνέπειες περιλαμβάνουν :
1. Μετάνοια
2. Πόνο
3. Μέτρια έως και βαρειά κατάθλιψη
4. ... ξέρεις τα υπόλοιπα

Ποιος ο λόγος λοιπόν να επιλέξεις τις συνέπειες ; Ποιος ο λόγος να ρισκάρεις;

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη δεν λένε;
Όλες οι επιλογές μας υποτίθεται πως έχουν πάντα το ίδιο αντίκτυπο;

Τι ηλιθιο γνωμικό είναι αυτό;

Ωστόσο ώρες ώρες ηλπιζα να ήταν έτσι τα πράγματα.
Τουλάχιστον να ξέρω τι έρχεται,
να μην ταλαιπωρω το κεφάλι μου με οδούς που οδηγούν σε αδιέξοδα ή έρημους τόπους ή χειρότερα, σε αυτές τις γαμημενες οάσεις.

Αν όμως όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη δεν θα βλέπαμε ποτε καμία άλλη πόλη ...

Και αν τελικά υπάρχει πεπρωμένο;
Τότε είμαστε πραγματικά υπεύθυνοι για τις επιλογές μας;
Ή μήπως είμαστε απλά πιόνια σε ένα επιθετικό και άκρως σαδιστικό παιχνίδι σκάκι με αυτό;

Τελικά οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι για να βασανιζόμαστε.
Ο μαζοχισμός είναι στη φύση μας ...

Διάβασα κάπου πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος καταφέρνει να αντιδρά μόνο στην απειλή. Οτιδήποτε άλλο (καλοσύνη, πραότητα ευγένεια) εκτιμούνται για λίγο και ύστερα μεταφράζονται ως δεδομένα...
Το μυαλό μας ωστόσο δεν μπορεί διακρίνει τι εστί πραγματικά κίνδυνος.
Παλαιότερα ο κίνδυνος ήταν ένα θηρίο με δόντια και νύχια , τώρα είναι ένα τεστ, το πως θα μιλήσεις σε μια κοπέλα ή αγόρι που σου αρέσει, το πως θα αντικρίσεις κάποιον που σε έχει πληγώσει , οι τοξικές συνήθειες ...
Όλα αυτά κρύβονται πίσω από την ίδια μάσκα ενός μοχθηρού τέρατος.

Πόσο δική μας μπορεί να είναι λοιπόν μια ζωή γεμάτη από φόβους;
Πως μπορώ να ζήσω την ζωή μου όπως θέλω εγώ; Να την ορίσω ως δικη μου ...

Όταν πνίγομαι από φόβο.
Όταν ακολουθώ έναν άγραφο κανόνα που σχεδόν αβίαστα σπρώχνει τα πόδια μου το ένα μπροστά στο άλλο ...

Ένα βήμα για τον κίνδυνο και ένα για τον φόβο. 

Βήματα που οδηγούν στο χυλός του γκρεμού και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως αν πηδήξω θα πέσω και θα χαθώ στο κενό.
Όμως αν πετάξω;
Τι θα γίνει αν πετάξω;

Και τότε κατάλαβα...

Η ζωή είναι μια διαδρομή κόντρα στους φόβους σου.
Κατάλαβα πως ξεκινάς να ζεις μόνο όταν σκίσεις το περιτύλιγμα της, ανώφελης κατά τα άλλα, προστασίας σου.

Ναι,
Στείλε εκείνο το μήνυμα,
Σήκωσε το τηλέφωνο,
Μίλα για τα πράγματα που μετάνιωσες και μην μετανιώνεις πια,
Περπάτα ξυπόλητος στη μέση του δρόμου στις 4 το πρωί,
Μπες με μια βουτιά κατευθείαν στα παγωμένα νερά της θάλασσας,
Φόρα κάτι διαφορετικό που ίσως να μην τολμούσες ως τώρα,
Πες του πως σου έλειψε,
Πες του πως τον αγαπάς,

Και ναι ... θα νιώσεις τον πόνο,
αλλά μαζί με αυτόν θα νιώσεις τον ενθουσιασμό, την αυτοπεποίθηση, την ελευθερία, τον έρωτα•

Όλη την αδρεναλίνη να απλώνεται βαθιά στα σωθικά σου και την καρδιά σου να χτυπά δυνατά...

Τότε καταλαβαίνεις πως είσαι ζωντανός.
Τότε ξεκινάς να σε ορίζεις.

Τώρα ξεκινάω...