Ευάλωτη Ξανά

Να μου το λες πιο συχνά

Νιώθω πως η γεωμετρία του μυαλού μου φέρει πολλές και αιχμηρές γωνιές για να μπορεί να υπάρχει σε αυτή τη δομή του κόσμου μας και ταυτόχρονα, ο κόσμος μας νιώθω να ακονίζει εντονότερα αυτές τις γωνίες ώστε να δημιουργεί βέβαιες πληγές, ίσως ανεπούλωτες.

Η σκέψη πως όταν κάτι καλό συμβαίνει νιώθω εκατό φορές πιο δυστυχισμένη.
Ή απλά νιώθω μια ανακούφιση πως κάτι «έφυγε από τη μέση» , «ξεμπέρδεψα».

«Μετά από αυτό το καλό πρέπει να έρθει κάτι κακό για να επέλθει ισορροπία» . Άλλη μια σκέψη που φεύγει και έρχεται στο κεφάλι μου θεωρώντας πως είναι ο νόμος της φύσης.

Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, σωστά;

Λες και πρέπει μόνιμα να βρίσκομαι σε μια κατάσταση επιβίωσης, ένα συναίσθημα που σε τρώει από μέσα.
Σφίγγει τα σωθικά σου αυξάνει τους παλμούς σου και παρόλα αυτά νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά αργά με τον σφυγμό σου να απαντά σε όλο σου το κορμί από άκρη σε άκρη.

Έρωτας.

Μπερδεύομαι αν αυτό είναι στα αλήθεια ο έρωτας όπως θα έπρεπε να είναι ή απλά είμαι ερωτευμένη με αυτή μου την προσπάθεια για επιβίωση ή καλύτερα ... επιβεβαίωση.

Ο πατέρας μου θα το αποκαλούσε «αυτοφτιάξιμο» και στη συνέχεια θα έλεγε πως πρέπει να «λογικευτώ» και να «πάψω να είμαι αφελής».
Ας πασπαλίσω λίγο τον λόγο μου με τα daddy issues που με διακατέχουν, γιατί τι σόι αυτοαποκαλούμενος συγγραφέας θα ήμουν χωρίς αυτά.

Ο φόβος μου πως η μπογιά μου δεν θα είναι ποτέ ανεξίτηλη για κανέναν, πως θα υπάρχω μόνιμα σε έναν φαύλο κύκλο όπου κυλά ως εξής:

Στην αρχή θα είναι η επανάληψη του ρεφρέν του αγαπημένου σου τραγουδιού ...
Ύστερα αυτό το τραγούδι θα ξεθωριάσει,
η μελωδία του θα γίνει πεζή και συνηθισμένη στα αυτιά σου
και στο τέλος θα την μισήσεις.
Τελικά όλες οι σχέσεις έχουν υπογράψει την ίδια καταδίκη;
Μήπως εγώ φαίνεται να έχω υπογράψει την δικιά μου;

Ωστόσο, όπως φαίνεται η απλότητα του χάους μου μου δημιουργεί υποσυνείδητα και οξύμωρα μια ηρεμία και μια σιγουριά ότι όλα είναι σε τάξη.

Χάος;
Ναι, με βεβαιότητα.

Όμως, ταυτόχρονα φαίνεται σαν να γνωρίζω τι με ταλανίζει και με πόσο επιμέλεια και βιαιότητα έχει σιγά σιγά παρασιτήσει στο μυαλό μου.
Σαν ένας πολύ ευφυής ιός.
Σαν να έχει πάρει τη μορφή μου κάτω από το δέρμα μου και να ζει μια παράλληλη ζωή με την δικιά μου.
Σαν να τα ζυγίζει και να τα υπολογίζει όλα.
Σαν να ξέρει τι γίνεται και τι πρέπει να γίνει με απλά μαθηματικά.
Αναζητά λέξεις και καταστάσεις που θα με πληγώσουν.
Μυρίζεται την επινεφρίνη σαν να είναι αίμα.
Ζει από αυτό.
Ξέρει να κοστολογεί κάθε μου κίνηση.
Στοιχίζει μια τοξική σκέψη που την αφήνει να κυλά μέσα μου σαν μια δυνατή ενδοφλέβια ένεση.

Σήμερα πριν φύγεις άκουσα ένα : «Σ'αγαπώ» και ύστερα τον ήχο της πόρτας να κλείνει πίσω σου.

Ο κύκλος σταματάει εδώ.

Σήμερα αυτό το μέσα μου μπερδεύτηκε. Είχε τραφεί τις προηγούμενες μέρες τόσο καλά από τις έντονες συζητήσεις μας που αυτό το «Σ'αγαπω» σου το δέχτηκε σαν ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο.

Να μου το λες πιο συχνά ...