Ευάλωτη Ξανά

Τράκες

Κενό.
Για άλλη μια φορά.
Ξέρω ότι έχω γίνει γραφική με αυτή τη λέξη, αλλά δεν μπορώ να με περιγράψω πλέον διαφορετικά...

Η ζωή μου είναι ένα ντεζαβού, ένα στρεβλό μοτίβο, μια παλιά ταινία που παίζει σε επανάληψη και εγώ σαν ανόητη περιμένω να έχει διαφορετικό τέλος.

Ο κόσμος μου συνεχίζει να είναι ανεπανόρθωτα ελαττωματικός,
σαν θαμπό φιλμ.
Ξεχασμένο.

Δεν είμαι τέλεια,
φαντάζομαι το έχεις καταλάβει ως τώρα.

Απλά θα ήθελα για λίγο τα πράγματα να μην είναι ανυπόφορα.
Ας είναι δύσκολα ας είναι απαιτητικά,
αλλά όχι ανυπόφορα.

Την ένταση που νιώθει το μέσα μου δεν την αντέχω. Τα όργανα μου πάλλονται σαν η πίεση τους να ξεπερνά την μια ατμόσφαιρα.
Σαν να θέλω να εκραγώ από μέσα...

Πονάει.

Και ξέρω πως δεν μιλάω.
Αλλά αλήθεια σου λέω, δεν ξέρω τι να πω.
Φοβάμαι να εκτεθώ.
Αν και αυτή τη στιγμή είμαι γυμνή μπροστά σου με τις πληγές μου ανοιχτές από τα μαχαίρια σου. Έμαθα οι κινήσεις μου να είναι αμυντικές, κινήσεις αποφυγής γεμάτες παράπονο.
Έδειχνα δυνατή αλλά δεν ήμουν.
Σαν σκυλί που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει.
Σώπασα.

Βλέπεις, αυτό ήταν το μυστήριο με αυτήν μου την δήθεν αυτοπεποίθηση,
κανείς δεν ήξερε αν ήταν αληθινή ή όχι.
Καλά καλά δεν γνώριζα εγώ η ίδια.

Ησυχία.

Ένα κάπνισμα νωχελικό αλλά ταυτόχρονα τόσο νευρικό.
Στην αρχή απόλαυση,
μετά νοσταλγία και στο τέλος η γόπα κάτω από το παπούτσι μου.

Τράκες.
Αυτό ξέρω να κάνω τελικά.
Και στα τσιγάρα μου και στη ζωή μου.
Παζάρια συναισθημάτων και κακές συμφωνίες.

Χαλάλι όμως...

Άξιζε.
Έστω και για αυτό το λίγο γαμωτο μου άξιζε.