Ευάλωτη Ξανά

Ο Λυκαβηττός μου

Γύρισα και τον κοίταξα κατάματα...
Χαμογέλασα.
Ύστερα γύρισα μπροστά για να κοιτάξω την θέα από τον Λυκαβηττό και ήπια μια γουλιά από την μπίρα μου.
Εκεί με χτύπησε...Εκείνο το συναίσθημα...

Χαρμολύπη λέγεται. Άλλοι το λένε νοσταλγία.

Τέλος πάντων, είναι το συναίσθημα που σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο πίσω μέρος του λαιμού. Μια αίσθηση που καψαλίζει το μέσα σου σαν το αλκοόλ.
Αυτό το συναίσθημα μου λείπει.

Εκείνο που κρατάει δευτερόλεπτα και σε χτυπά εκεί που νιώθεις ότι το έχεις ξεπεράσει, σαν ναρκωτικό.

Εκείνο που στο παρόν σου σε κάνει να σκέφτεσαι το μέλλον σου, και το μέλλον σου κάνει το παρόν σου να φαντάζει όνειρο.

Τσιμπιέμαι.
Και να που είμαι εγώ .
Εδώ.
Τώρα.