DragonBlood 2

{Introduction}

Hoog op een rots, in de woestijn... daar ben ik. Mijn tranen zijn al helemaal uit gedroogd en ze smaken naar zout. De wind speelt met mijn haren, die eens zo licht bruin waren. Nu zijn ze donker bruin, zelfs bijna zwart. Hoe dat komt? Weet ik niet, ik weet wel meer niet. Maar daar denk ik niet aan. Ik ben heel alleen naar Suriname en moet heel alleen de draak zoeken. Mijn vrienden, gehoorzamen nu de engel... de engel, die mijn hele leven verwoestte. Eerst Julian, dan Jessica en ten slotte Charle en Amber. Ik blijf alleen over. Mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder is in België, bij mijn beste vriendin, Alice. Haar kon ik niet meenemen, ze is geen half-blood. Zandkorrels vliegen in mijn ogen en laten we weer bij zinnen komen. Ik zie nomaden die trekken naar de grote stad. Langzaam loop ik naar ze toe. Met hun reis ik al 3 dagen het hele land af. Nog steeds geen teken van de draak. Als ik bij het kamp ben zak ik neer. Ik heb al 3 dagen niet meer gepraat. De nomaden waren eerst verbaasd maar nu zijn ze mijn stille karakter al gewoon. Ik heb geleerd om met messen te gooien als de beste, van een echte AhBacka. Dat zijn de beste messen werpers van de hele wereld. Mijn huid is nog steeds glad, maar wel bruin. Misschien heeft mijn huid altijd al een zuiderse tint gehad, hij reageerde altijd beter bij warm weer.
"Alys?"
Langzaam kijk ik op. Het is Bis, de enige die nog echt met mij communiceerd.
"We gaan door."
Ik knik langzaam en laat hem een lachje zien. Hij is ook de enige die mij heeft zien lachen, behalve de AhBacka hij heeft het ook gezien. Langzaam komt de groep in beweging en trekken we verder. Mijn witte speciale woestijn-kleren houden het zand buiten en is echt een luxe volgens mij. Alleen jammer dat de bloese alleen maar een buikbloesje is en geen lange bloes want 's nachts is het koud. Ineens begint iedereen een tentje te maken. Verbaasd kijk ik achterom, we hebben ongeveer 10 meter gewandeld. Maar als ik verder kijk zie ik een grote zandstorm op ons af komen. Ik slaak een zucht. Amber zei vroeger altijd tegen mij dat ze die zo graag wilde zien altijd. Weer voelde ik tranen prikken maar ik pinkte ze weg. Terwijl de nomaden tentjes maken ga ik naar Bis en Woech, Whoech is de AhBacka.
"Ik ga verder, alleen." Zeg ik. Mijn stem klinkt krakerig en droog. Ik geef ze allebei een knuffel en vertrek dan ze kunnen mij niet tegenhouden, niemand kan dat. Want ik ben mezelf verloren. Alleen ik kan mezelf terug vinden. Mijn woestijn-kap zet ik snel op en daarna wandel rechtdoor de zandstorm in.

Heey, ik ben er weer met boek 2
Ik kijk er naar uit wat jullie ervan vinden.... much of love
Foto is Alys met haar woestijnkap op.