DragonBlood 2

{I lost It}

Snel gluur ik om het hoekje. Weer een luide knal klinkt er een luide knal, die zorgt ervoor dat ik twee meter naar achter wordt geblazen. Het ei valt van de pilaar af en op mij. Ik bekijk het ei nog eens. Het straalt een zacht licht uit met de kleuren Roze en Blauw. Weer een knal klinkt er buiten. Daar zie ik dat Amber bliksemschichten naar Jayce aan het gooien is.
"We doden haar niet!" Roept ze uit.
"Inderdaad, wij doden haar niet, alleen ik." Zegt Hij gemeen terug. Terwijl Amber bliksemschichten naar hem gooit wordt Amber steeds lichter. Ze begint wit licht uit te stralen. Haar donkere haren worden langzaam weer blond. Nu omvat het witte licht haar hele lichaam. Op een bepaald moment is het witte licht zo fel dat ik mijn ogen moet dichtknijpen. Met een hand voor mijn ogen hoor ik nog een paar luide knallen. Langzaam begint het witte licht af te nemen.
"Het is uit!" Roept ze nog luid. Dan is het licht verdwenen. Voor mij staat de oude vrolijke Amber.
"Amber?" Fluister ik zachtjes met ongeloof in mijn stem.
"Alys!" Roept ze vrolijk uit. Ze rent naar mij toe en geeft mij een knuffel. Als ze los laat kijk ik haar lachend aan. Haar ogen fonkelen weer als vanouds.
"Je leven was vast een hel zonder mij!" Grinnikt ze.
"Ja Amber, dat was het inderdaad." Lach ik terug.
"Ohh, hoe mooi. Een reünie, wat jammer dat ik hem moet verstoren door haar te vernietigen." Komt Jayce tussen ons beide. Grijnzend kijkt hij mij aan. Ik slik en kijk naar Amber. Zij kijkt terug en geeft mij een blik. Stilletjes, haast onmerkbaar, geef ik haar een knikje terug. In mijn ooghoek zie ik Jolene met een touw naar mij zwaaien en dan naar Jayce wijzen. Ik knik en zij verstopt zich achter een rots. Langzaam beginnen ik en Amber van elkaar weg te lopen. We beginnen allebei naar een andere kant rond hem heen te lopen. Natuurlijk kan hij er maar één volgen en na een lange discussie met zichzelf kiest hij om voor mij te gaan. Amber grijnst breed naar mij. Daar hadden wij op gehoopt. Ongezien maakt zij een elektrische bol in haar handen. Ze mikt dan de bol op het randje van zijn achterhoofd en gooit. De bol raakt hem exact op die plek. De plotselinge slag zorgt ervoor dat hij bewusteloos raakt. Jolene springt achter de rots vandaan en bindt hem dan vast met het touw. Juichend geven we elkaar een High Five.
"Amber, dit is Jolene. Jolene, dit is Amber." Stel ik hun beide voor aan elkaar.
"Aangenaam!" Zeggen ze allebei tegelijkertijd en beginnen dan hard te lachen. Donder zorgt ervoor dat we stoppen met lachen.
"Ik denk dat we beter gaan." Zeg ik tegen hun. Ze knikken naar mij en langzaam beginnen we naar het huisje van Jolene te wandelen. Jayce hebben we vastgebonden aan een stuk hout en dat stuk hout trekken wij vooruit. Dan zie ik Jolenes huisje in de verte.
"Daar is het!" Roep ik luid.
"Dat is een leuk huisje!" Complimenteerd Amber, Jolene. Aangekomen aan het huisje lopen we snel naar binnen en sluiten de Jayce op in een lege kamer. Buiten begint het hard te regenen.
"We zijn net optijd!" Lacht Jolene. Amber en ik knikken. Ik doe mijn rugzak af en doe de rits open. Ik haal het ei eruit en leg het op een paars fluwelen kussentje. Het licht wat het ei uitstraalt is feller geworden. Amber raakt het ei langzaam aan.
"Het is zo... schitterend." Stamelt ze stilletjes, alsof een hard geluid het ei zou breken. Dan gaan ineens alle lichten uit. Duisternis verschijnt in alle hoeken. De deuren en de ramen slaan kei hard dicht. Een dikke zwarte mist wurmt zich door de gaten van de muren het huis binnen. Langzaam onderscheiden zich een paar vormen uit de mist. Het eerste wat ik kan herkennen zijn twee pikzwarte engelen vleugels. Mijn adem stolt in mijn keel. 2 zwarte ogen onderscheiden zich ook en zoeken de kamer rond, ze blijven vast hangen op het ei. Een gemene grijns wordt nu ook duidelijk zichtbaar. Een simpele windstoot rukt ons van de grond en blaast ons tegen de muur. Ik probeer wanhopig los te komen maar het heeft geen zin, we zitten vast tegen de muur. Nu stapt de persoon volledig uit de dikke mist. Woedend kijk ik hem aan. Hij begint naar ons toe te wandelen. Hij neemt Amber haar gezicht stevig vast. Ze balt haar vuisten.
"Wat jammer dat je weer terug overgelopen bent naar hun, je was zo een goede aanwinst." Zegt hij. Hij laat Amber los en meteen draait ze haar gezicht ruw van hem weg. Dan loopt hij naar Jolene toe.
"Lang geleden Jolene, bedankt nog hé!"
Verbaasd kijken wij haar aan.
"Oh, je hebt het ze nog niet verteld? Dan zal ik dat doen. Zij zorgde ervoor dat ik ontsnapte uit de hel. Dus dat ik hier sta is aan haar te danken."
Ongelovig kijken wij haar aan.
"Ja, dat deed ik. En dat was de grootste fout van mijn leven!" Bijt ze hem toe. Hij grijnst alleen maar en komt dan tenslotte naar mij toe.
"Jammer hé, net nu je het draken ei gevonden had kom je mij weer tegen. Wat een teleurstelling moet dat zijn voor jouw."
"Dat denk je maar, het is nog niet voorbij, je bent nog niet van ons af." Kaats ik terug.
"Wie zegt dat ik dat wil, ik dacht dat ik gewonnen had hoor."
"Dan ben je gewoon dom." Antwoord ik. Zijn ogen beginnen woest te flikkeren en hij grijpt mijn keel vast. Ik kan niet meer ademen.
"Niemand noemt mij dom, en al zeker jij niet." Briest hij woedend. Als antwoord spuw ik met moeite in zijn gezicht. Als hij nog al niet razend was dan is hij dat nu zeker. Hij knijpt mijn keel feller dicht. Met één slag verwoest hij het mooie huisje. Hij laat mij los en neemt het ei op. Daarna vliegt hij door het plafond naar buiten. Steeds verder vliegt hij, tot hij verdwenen is. En met hem mee verdwijnt de mist. Plots vallen we naar beneden en opgelucht haal ik adem. Ik kijk naar het paarse kussen.
"Het draken ei is weg, het ei is gewoon weg." Fluistert Jolene wanhopig. Dan zie ik een lap stof op de grond liggen. Met een zwarte stift is er iets opgekrabbeld. Ik neem het stuk stof op en begin het te lezen.

Heey Alys,
Jammer dat het ei nu bij mij is hé!
Na zoveel moeite van jouw is hij toch van mij.
Maar vraag je eens af,
Hoe zou het met je vriendinnen in Munsterbilzen gaan?

Razendsnel lees ik het papiertje nog een keer. Daarna laat ik het resoluut in het vuur vallen. Terwijl het opbrand krijg ik tranen in mijn ogen.
"Ze zijn in gevaar..." fluister ik.
"Wat?" Vraagt Amber aan mij.
"Ze zijn in gevaar!" Zeg ik nu luider.
"Wie?" Mengt Jolene zich in het gesprek. Ik kijk Amber aan.
"Lora, Lara, Marissa en Alice!" Zeg ik.
Er valt een stilte over ons heen. Ik zie Amber verschrikt kijken.

Hey die hooy
Daag... tot de volgende keer.