DragonBlood 2

{Date Part 3. Plan Pixie}

Alys

"Anne! Plan Pixie kan starten!" Roep ik door de gangen. Iedereen kijkt mij raar aan maar ik ren gewoon verder.
"Hoezo?" Vraagt ze.
Ik laat haar de foto's zien. Een grijns speelt rond Annebeth haar lippen. Nico, Charles en Percy kijken ons gewaarschuwd aan.
"Ga almaar naar het feest en wacht vooral niet op ons." Grinnikt Annebeth. Daarna verdwijnen we samen. We gaan op het dak van de boot zitten.
"Klaar?" Vraag ik.
"Klaar!" Antwoordt ze.

Tien kooien vliegen tegelijkertijd open. 999 pixies beginnen het feest te verstoren. Elke deur klapt dicht zodat iedereen vast zit op het feest. Mensen schreeuwen terwijl ze proberen uit de zaal te komen. Onze andere vallen treden in werking. Iedereen die van de punch gedronken heeft, verandert van haarkleur, het beste is dat de haren veranderen in hun meest gehate kleur. Dankje Artaves! Ik zie Amber haar haren veranderen naar fel oranje. Cupcakes en alle andere lekkernijen beginnen vrolijk rond te dansen en werpen zich tegen iedereen. De slingers beginnen mensen te vangen en de ballonnen tillen mensen de lucht in. Annebeth en ik komen niet meer bij van het lachen. Al die tijd hebben we in een hoekje van de zaal staan toekijken. Nico, Charles en Percy komen naar ons toe. Nico heeft, hoe verassend, regenboogkleurige haren, Charles fel geel en Percy paars.
"Dit was het befaamde plan pixie?" Vraagt Nico terwijl hij even hard moet mee lachen.
"Neen, we zijn nog maar net begonnen." Antwoord ik. Ik geef Beth een high five en samen kijken de verder. Ik haal twee glazen punch omdat het anders misschien iets te fel opvalt dat wij het gedaan hebben. Beth haar haren kleuren lelijk groen en de mijne kleuren groen aan de wortels en eindigen in fel oranje. Ik heb die combinatie altijd vreselijk gevonden. Amber komt bij ons staan.
"En nu?" Vraagt ze, niet doorhebbend dat wij het gedaan hebben. Net opdat moment wordt er binnen vuurwerk afgeschoten en beginnen de instrumenten zelf te spelen. Jongens en Meisjes met dezelfde kleuren haar worden aan elkaar geplakt en beginnen allemaal samen de polka te dansen. Amber komt, hoe toevallig, hélemaal niet opzet, met Julian terecht. Beth met een cycloop, Percy met een nimfe en omdat Nico en ik als enige meerdere kleuren hebben worden wij samen gezet. Lachend bewegen wij ons voor.
"Het is lang geleden dat ik nog zogoed heb kunnen lachen." Zegt Nico. Ik glimlach.
"Leuk, want de avond is nog jong." Grijns ik.
"Wat hebben jullie nog meer gepland?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op en grinnik.
"Van alles." Is het antwoord wat hij krijgt. De meisjes en jongens worden weer gescheiden en gaan in twee groepen staan. De jongens hun kleren veranderen in prachtige ballerina pakjes en die van de meisjes in veel te grote losse kleren. De paren dansen weer naar elkaar toe en staan tegenover elkaar wat raar te doen. Ik zie na de dans een paar leerlingen zoekend rond kijken.
"Wat is er?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Die pixels van op het feest waren met duizend. Én de zijn er ene kwijt. Nummer 812." Zegt de jongen.
"Ohh, ik zal het melden als ik hem gezien heb." Antwoord ik. Ik loop subtiel weg en als ik terug in de zaal beg begin ik te lachen. Annebeth loopt naar mij toe.
"Wat?" Vraagt ze.
"Nr. 812 is zoek." Zeg ik. Anne proest het uit en de jongens kijken ons niet begrijpend aan.
"Die pixels waren genummerd van 1 tot duizend. Alleen hebben de 812 weg gelaten dus ze mogen nog lang zoeken." Grijnst Annebeth. De jongens lachen ook. Ik glimlach terwijl ik naar Amber en Julian kijk. Ze zijn zóó het perfecte koppel. Dan voel ik een trilling in de lucht. Ik kijk verbaasd rond mij heen en kom in een soort trance. Zonder iets te zeggen loop ik het dek op. De koude nacht lucht zorgt ervoor dat ik ril.
Alys, help. We zijn op het strand, met het ei.
"Wie zei dat? Wie zijn we?" Vraag ik aan de wind.
Wij zijn Jessica, Jayce en Korea.
Ik kijk meteen naar het strand. Mijn ogen worden groot en ik kom uit mijn trans. Ik spring in de boot die Amber gecreëerd had en wil net weg rijden als ik het bootje voel bewegen. Verbaasd kijk ik achter mij. Nico, Percy, Annebeth en Charles zitten erin.
"Wa?" Begin ik.
"Wat ga je doen?" Vraagt Percy.
"Een oude bekende helpen." Antwoord ik. Daarna scheren wij ervandoor. Op het strand spring ik uit de boot en ren richting de rotsen.
"Wie?" Vraagt Charles.
"Jessica, Jessica Vandebroek." Roep ik terug. Meteen rent hij langs mij. Nieuwe hoop is in zijn ogen te lezen.

Boven op de rotsen zie ik twee meisjes en één jongen staan.
Jessica en Jayce herken ik. Dat tweede meisje herken ik ook van ergens. Korea, blonde haren en blauwe ogen. Mijn ogen worden groot.
Is dat?
Neen, dat kan niet. Of toch?
Dat voel je. Herinner ik mij.
Ja, dat is ze. Zij is de dochter van Poseidon. 
Jessica begint te zwaaien. Nu pas valt mij het ei in haar armen op.
"Charles, maak een touw, Percy zorg dat de boot weer in het water is. Nico, zorg ervoor dat die zonder gave veilig beneden komt. Alys, wij klimmen omhoog." Zegt Annebeth. Ik knik en begin al met klimmen. Nog een geluk dat ik geen jurken draag. Op mijn rug voel ik ook ineens iets zitten. Ik kijk even achterom en zie een pijlenkoker met een boog zitten. Charles geeft mij een knipoog. Ik glimlach en klim dan weer verder. Boven knuffel ik Jessica stevig.
"Hoe?"
"Ik leg je alles uit als we op het schip zijn."
Ik knik. Jayce is al veilig naar beneden aan het klimmen. Korea roept het water van de Oceaan en glijdt vrolijk van de rots af. Charles gooit het touw omhoog en Jessica zit net vast als ik gebrul hoor.
"Ga." Mimide ik.
Jessica blijft nog even hopeloos staan.
"Voor het ei." Roep ik nu.
Ze knikt. En glimlacht breed, ik glimlach zacht terug. En dan verdwijnt zij ook omlaag. Ik neem een pijl en leg hem op de boog. Dan draai ik mij om en sta ik oog in oog met hem.

Alodieee, hij is aan het komen, bijna. En als je hem niet meer weet, volgend hoofdstuk

•Verhaal van Jessica
•Mythe van Korea
•De voorspelling opnieuw.