araba kazası geçiren chris evans en başta bunun bir felaket olduğunu düşündü fakat hayatının dönüm noktası oldu.
◍
"bilirsin, beden yarasını iyileştirmek ruh yarasını iyileştirmekten daha kolay olur. bundan d...
"Anne gerçekten iyiyim." Chris gülümseyerek annesinin elini tuttu. "Hem bir hafta geçti kazanın üzerinden. Taburcu olabileceğim de söylendi."
"Biraz daha kalsan." Bayan Lisa oğlu için endişeliydi fakat onun inatçı kişiliğini de biliyordu. Chris gözlerini tavana çevirdiğinde annesi pes ederek kafasını salladı. "Pekala pekala. Gidip doktorla konuşacağım ve taburcu olup olamayacağını soracağım."
"Sen en iyi annesin!" diye bağırdı Chris gülerek. Sonunda bu hastane odasından kurtulacaktı. Arkadaşları bu bir haftada her gün yanına gelseler de Evans yatmaktan sıkılmıştı ve köpeğini çok özlemişti.
Masanın üzerindeki bardağa uzanmaya çalıştı fakat koluna giren ağrı yüzünden yüzünü ekşiterek gözlerini kapattı.
"Daha suyunu bile alamıyorsun ve taburcu olmak mı istiyorsun?" tanıdık sesleri gözlerini açtığında en son bir hafta önce gördüğü doktorla karşılaştı. Kadın küçük bir gülümsemeyle bardağa su doldurup hastasına uzattı. "Belki de izin vermemeliyim."
"Lütfen bunu anneme söyleme." Chris uzatılan bardağı alıp teşekkür etti ve üç yudum içti. "Kolum dışında her yerim sağlam ama bu odada kalmaya devam ettiğim süreçte ruhsal sağlığımın sağlam kalacağını düşünmüyorum."
"Abartma istersen." Kathy gülerek Chris'in elindeki bardağı alıp masanın üzerine koydu. "Yıllarını bu odada geçiren hastalar var Bay Evans."
"Haklısın." diyerek kafasını salladı sarışın adam. "Sen benim şımarıklığıma aldanma lütfen. Sadece bir odada kapalı kalmaya alışkın değilim."
"Sorun etmiyorum. Mesleğin hareketli bir meslek olduğu için durağan geçen günler canını sıkıyor olmalı." Kathy elindeki belgelere imza attıktan sonra gözünün önüne düşen küçük kahkülünü kulağının arkasına sıkıştırdı. "Bugün taburcu olabilirsin ama üç güne bir gelip pansuman yaptırman lazım. Ayrıca iki hafta sonra dikişlerin alınacak." Açık kahverengi gözlerini adamın maviliklerine çevirdi. "Ve ağırlık kaldırmak yok. İki ay boyunca ağır sporlardan kaçınıyorsun. Sadece günde bir buçuk saat yürüyüş yapacaksın ve iyi besleneceksin."
"Sete ne zaman gidebilirim? Çekimler epey aksadı."
"Üzgünüm, gidemezsin." Kathy belgeyi sol koluna alıp sağ elini önlüğünün cebine koydu. "3 ay iyice dinlemelisin. Kaburgan hala iyileşmedi ve kol kırığının iyileşmesi için en az 8 haftan var. Eğer beni dinlemeyip sete gidersen kendini daha fazla yaralarsın ve tekrardan bu odaya hapsolup ruh sağlığının sağlamlığını bozarsın." İçine bir nefes çektikten sonra gülümsedi. "Anlaştığımızı düşünüyorum Bay Evans."
"Elbette anlaştık..." mavi gözleri doktorun boynundaki karta gitti ve kadının ismiyle soyadını okuyup tekrardan gözlerine baktı. "Bayan Evan. Patron sizsiniz, ne derseniz o."
"Harika ama oyunculara güvenmem. Yalan söyleyip söylemediğini bile anlamıyorum." Chris güldüğünde Kathy bir adım geriye gitti. "Bu yüzden ne yapıp yapmayacağını annene anlatacağım. Eminim ki onu dinleyeceksindir."
"Açığımı bulmuşsunuz doktor hanım." Chris yalandan kaşlarını çatıp kafasını sola yatırdı. "Hipokrat yeminin nerede senin?"
Kathy gülerek kapıya ulaştı, sağ elini cebinden çıkartıp kapı kulpunu tuttu ve son bir kez Chris'e baktı. "Kendinize iyi bakın. Eğer yolda köpek görürseniz duvara çarpmak yerine frene basmak ilk önceliğiniz olsun Bay Evans."
Bunun bir veda olduğunu bilen Chris hafifçe gülümsedi.
Ama bu gerçekten bir veda mıydı?
◍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
