දවස් දෙකක් හොස්පිටල් නැවතිලා ඉන්න උනා..ඒ දවස් දෙකේම ඔප්පා මගේ ලගින් හෙල්ලුන්නෑ...ඇත්තටම ඒ ආදරේ පුදුමයි...දාලා යන්න ලෝභයි...ඒත් ඇත්තට මුහුණ දෙන්න වෙනවා...මට යන්න වේවි දවසක...
කල්පනා කර කර හිටපු මම එක පාරටම සිහියට ආවේ ජිමින් ඔප්පගේ කටහඩට...
මන් ලෙඩ උනත් හරි ඒ මනුස්සයා මෙහෙ...එයාට මාව එයාගෙම නංගි වගේ දැනෙනවලු....ඒත් මට එයාව එහෙම දැනුන්නෑ...
මගේ ඒන්ජල්...එහෙමත් නැත්තම් දුක හිතුන වෙලාවට මාව සනසපු මගේ ඒන්ජල්...ඒත් එයා මගේ ක්‍රශ් එක විතරයි...ඊට එහා දෙයක් නෑ කියලා හැමදාම හිත හදාගත්තත් මට එහෙම හිතන්න බැරි උනා...හැමදාම එයාට මන් අසීමාන්තිකව ආදරේ කලා...සමහරක් විට එයාටත් ඒක දැනිලා ඇති...
ඒත් මන් ගොඩක් කල් තව ජීවත් වෙන්නෑ...හැමදාම හිත හදාගත්තේ එහෙම...
"ඩෙයිජි..."ඒ ලස්සන හිනාවෙන් හැමදාම මගේ හිත නිව්වා..අදත් එහෙමයි..
"ඔව් ඔප්පා" මන් කිව්වේ මවාගත්තු හිනාවකින්
"මන් දවස් තුනකට රටින් පිට යනෝ කෙල්ල...පරිස්සමෙන් ඉන්න හරිද..." ඒ ආදරේ ඇත්තටම මහමෙරක්..මගේ නොවුනත් ඒ ආදරේ අයිතිකාරි ගොඩක් වාසනාවන්තයි...මට හිතුනේ එහෙම..
"අහ් හරි ඔප්පා..පරිස්සමෙන් ගිහින් ඉක්මනට එන්න.." හිනා වෙලා මන් කිව්වේ හිතේ ඇතිවුනු කියාගන්න බැරි දුකක් නොවන හැඟීම එක්ක...
ඇත්තටම මට ඕනි වුනා..අනේ යන්න එපා මං ලගට වෙලා ඉන්න කියලා කෑගහලා අඩන්න...ඒත් අදත් මන් නිහඩයි හැමදාම වගේ...
අවුරුදු 14 ඉදන් මන් එයාට ආදරේ කලා..ලෙඩෙක් කියලා දැන ගන්නත් කලින් ඉදන්..ඒ රූපේ දිහා බලන් මන් හිනා උනා...ඔප්පගේ යාලුවා කියන මතේම ඉන්න හැදුවත් හිත ඒකට ඉඩ දුන්නෑ..ඉතින් ආදරේ කලා...හිතින් විතරක්...හැමදාටම...
"දූ..බෙහෙත් බීලා ඉමු දැන්.." ඔම්මා ගෙනාපු බෙහෙත් ටිකත් දෙන ගමන් එහෙම කිව්වත් වෙනදට බෙහෙත් බොන්න බෑ කියලා රන්ඩු කරන මන් අද මොකුත් නොකියම බෙහෙත් බිව්වේ මට තව දවස් 3ක් කොහොම හරි ජීවත් වෙන්න ඕනි කියලා හිතුනු නිසා...අන්තිම වතාවට හරි මට එයාගේ මූන බලලා මැරෙන්න ඕනි උනා...
ඇත්තටම ආදරේ මාව මෙච්චර උන්මත් කරයි කියලා හිතුවේ නෑ...මන් එයාට ඇබ්බැහි වෙලා...මට එච්චරයි දැනුනේ...ඉතින් ඒ ඇබ්බැහියට මන් මහමෙරක් ආදරේ කලා....
"මගේ දූ හොද ළමයෙක් වෙලානේ.." ඔම්මා එහෙම කිය කිය ඔලුව අතගෑවා...මට කොයි වෙලේ නින්ද ගියාද කියලා නොදැනුනත් මන් නැගිටිද්දි මගේ ඉස්සරහා වාඩි වෙලා ඉන්න කෙනාව දැක්කාම මට කෑගැස්සුනේ ඉබේටමයි...
"යාහ් ඔප්පා....තමුසෙට මොනා වෙලාද...චී..මොනාද මේ ඇදන් ඉන්නේ ඔප්පා..." මගේ ඔප්පා කෙල්ලෙක්ට ඇදලා..හත්තිකේ නවත්තගන්න බැරි වෙච්ච හිනාවත් එක්ක මන් හිනාව පාලනය කරගත්තේ වැඩිපුර හිනා වෙන්න එපා කියලා මට ඩොකා කියපු නිසා...
"ඩෙයිජියා..මන් ලස්සනයි නේද..." විරිත්ත විරිත්ත මගෙන් එහෙම අහද්දි මට දැනුනෙම මගේ ඔප්පා කියාගන්න බැරි දුකකින් ඉන්නවා කියලා...ඒ කියන්නේ එයත් ඒක දන්නවා...
ඔව් ඩොක්ටර් කිව්වා මට තව ලොකු කාලයක් නෑ කියලා...ඒක කවදද කියලා කියාගන්න බැරි තරම්...
ඇත්තටම පලවෙනි වතාවට මට හිතුනා ඇයි මං ලෙඩෙක් උනේ කියලා...පලවෙනි වතාවට මන් ඒකට වෛර කලා...
"ඔප්පා...සරංහේ..." ඒ පපුවට මන් තුරුලු උනේ කියාගන්න බැරි දුකක් එක්ක..
"මැනික...මියන්හේ ඔප්පට..." මූන පහලට කරන් කියන ඔප්පව දැක්කාම මගේ ඇහැට කදුලක් ඉනුවේ නිකම්මයි..
"ඔප්පා දන්නවද.. අපි මේ ලෝකෙට එන්නෙත් යන්නෙත් උඩ ඉන්න කෙනාට අනුව...ඉතින් අපිට ඒක නවත්තන්න බෑ ඔප්පා...අපි පුලුවන් කාලයක් සතුටින් ඉන්න් ඕනි..ඉතින් මගේ ඔප්පා මන් ගියාම සතුටින් ඉන්න ඕනේ හරිද...?? කුමාවෝ ඔප්පා හැමදේකටම...ඔයා තමා හොදම...දන්නවද ජීවිතේට හම්බෙච්ච හොදම මනුස්සයා...දැකපු ලස්සනම කොල්ලා...ඇත්තටම ඔයා තමා හොදම...ඉතින් හැමදාම ඔය බොක්ස් ස්මයිල් එක දාන් ඉන්න ඕනි..හරිද...?"
මන් එහෙම කියද්දි මගේ ඔප්පා පොඩි එකෙක් වගේ ඔලුව වනනවා...ඉතින් මේකද ඔප්පා අවසානය...
"ඩෙයිජියා අපි යමු පහලට.." ඔප්පා එක්ක පහලට ගියේ අන්තිම දවස් ටිකේ මට එයාලා එක්ක ඉන්න ඕනි නිසා...
ඒ යද්දි අප්පට තුරුලු වෙලා අඩන ඔම්මා ලගට මං දුවන් ගියේ කිසි දුකක් නෑ වගේ...
"හපූ...ඔම්මා..මොකෝ මේ හොටු පෙරන්නේ චී බලන්නකෝ ඔප්පා..ඔම්මා පොඩි එකෙක් වෙලා...චී බලන්න අප්පා ඔම්මට කියන්න මට මොකුත් වෙන්නෑ කීලා.." හැමෝගෙම මූනට හිනාවක් ගේන්නා අදත් මට පුලුවන් උනා...
.
.
.
-Nino..🍃
