දින සති ගනන් ගෙවිලා ගියා...ඔපරේශන් එකට ඩේට්ස් ලංවෙද්දි හිතේ තියෙන බලාපොරොත්තු නැති වෙලා ගියා...මොකටද ජීවත් වෙලා මට හිතුනේ එහෙම...සතුටු වෙන්න ඕනි මම දුක් උනා...ඒත් එයාගේ අන්තිම ආසාව ඒක...මන් හොද වෙයි කියන එක...ඉතින් ඒකට මුහුණ දෙන්න තීරණය කලා...
හැමෝම මාව වට කරන් එක එක එව්වා කියද්දි මගේ ඇස් හෙව්වේ එයාව...ගෙදර හැමෝගෙම ආශිර්වාද මැද මන් ඔපරේශන් එකට යනවා...ඒත් ඒ ඇස් දෙක මන් තාම දැක්කේ අන්තිම වතාවට එයාට දෙයක් කියන්න තියෙනවා මට...ඉතින් නොනවත්වාම මන් එයාව හෙව්වා...
අන්තිමට එයා ආවා...
"ඔප්පා කුමාවෝ.." මන් හරි ලස්සනට හිනා වෙලා එයාට එහෙම කිව්වා....අන්තිම වතාවටත් මන් මට කියන්න ඕනි උනු දේ මන් කිව්වා...
ඒත් හිත ඇතුලෙන් මන් ගොඩක් ඇඩුවා..."මට බයයි ඔප්පා" මට ඒක කියාගන්න ඕන උනත් මන් නිරුත්තර උනා...කියා ගන්න දෙයක් නැතුව ඒ ඇස් දිහා බලන් උන්නා...
ඩොක්ටර් ඇවිල්ලා ඔපරේශන් එකට ඔක්කොම රෙඩී කියනකම්ම මං ඒ ඇස් ඇතුලේ කිමිදුනා...
මොකුත් නොකියම එයා කලේ මං දිහා බලන් උන්නු එක...අන්තිමට එයා මගේ අතින් ඇල්ලුවා...
"මැනික ඔයාට අනිවාර්යයෙන් හොද වෙනවා..ඊට පස්සේ දග නොකර ඉන්න ඕනි හරිද..." කියලා එයාගේ තොල් මගේ නලලට ලං කරපු ගමන් මගේ හද ගැස්ම අමුතු තාලෙකට ගැහෙන්න පටන් ගත්තා...
ඉතින් කොහොම හරි හැමෝටම සමුදීලා මන් ටියර්ටර් එක ඇතුලට ගියා...
ඒ අන්තිම වතාවද...,
හිතින් ප්‍රශ්න කරමින් හෙමින් ඇස් පියාගත්තේ ආයෙමත් ඒ ඇස් දෙක මතක් කරන ගමන්...
***********
ඩෙයිජිගෙන් ජිමින්ට...
කිමිදෙන්න ලැබුණත් වරම්
හිමි නෑ සත්තයි ඉතින්
ආදරේ වරදක් බවත්
නොදැනම පෙම් කල සිතක්...
ජීවත් වෙන්නට හිතන්
මන් පෙම් කලා සත්තයි දිනක්
ඈතට යන්නම් බලන්
හමුවෙන්න දුරකින් බිඳක්....
*****
.
.
.
-Nino...🍃
