Piep, piep, piep
Een zacht, regelmatig gepiep dringt mijn oren binnen. Langzaam probeer ik mijn ogen te openen.
Wit licht, alleen maar wit licht. Dat is het enige wat ik kan zien. Wit licht, en het doet verrekte veel pijn aan mijn ogen. Om de pijn iets te minderen doe ik mijn ogen snel weer dicht. Een bonkend gevoel, alsof iemand met een hamer tegen de binnenkant van mijn hoofd aan mept, drukt tegen mijn ogen.
Langzaam, maar dan ook héél langzaam, probeer ik mijn ogen weer open te doen. Het lukt! Het eerste wat ik zie zijn super veel draadjes die over verspreidt op mijn lijf zitten geplakt. Het tweede wat ik zie is mijn vader, die een krant zie te lezen.
'P-P-pap...' zeg ik schor. Mijn vader kijkt verschrikt op.
'Liefje, je bent wakker!' zegt hij enthousiast,'Wat een geweldig nieuws! Dokter, Anne is wakker!'
'Ssht, idioot, je dochter moet rust hebben!' commandeert mijn moeder, die me nu pas opvalt. Chagrijnig zit ze aan haar koffie te nippen.
Ik neem het tafereel even in me op, maar veel tijd heb ik niet, want een grote, gespierde man beent op me af. 'Anne, ik ben dokter Manson en ik kom even een paar testjes doen.' Bruut trekt hij mij oog ver open, 'Ja, jam dat dacht ik al, nog geen verandering van zaken.'
'Oké, nu is het wel genoeg!' roep ik verontwaardigd, 'kan iemand me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is?'
Gelijk betrekt het gezicht van mijn vader, 'liefje, je hebt een ongeluk gehad. Je hebt een zeer ernstige hersenschudding, een gebroken been, vandaar dat het in het gips zit,' ik strijk even over het gips, wat me nog niet eens was opgevallen,'maar het ergste is dat je een gebroken ruggengraat hebt...'
JE LEEST
En toen was alles anders {HERSCHRIJVEN}
RandomAnne komt bij een vreselijk ongeluk in een rolstoel terecht. Ze kan opeens helemaal niks meer. Niet lopen, niet fietsen, niet sporten... En tot overmaat van ramp wordt Anne daardoor gepest en blijkt haar vriendje geen echt vriendje te zijn... #1 i...
