En toen was alles anders {HERSCHRIJVEN}

28.

Zet je muziek aan bij twee weken later

POV Anna
"Maar," vervolgt Roos haar verhaal, "Ze gaan nog een laatste chemokuur doen en als ze die overleeft blijft ze leven." "Waarom ga je dan nu niet naar haar toe?"
"Omdat ik toch niet mag lopen!" Ik loop naar Roos' bed toe en haal hem van de rem.
"Wat doe je Anna?" Ik zwijg en duw haar bed de gang op. Bij de kamer van Lynn stop ik. Ik duw Roos naar binnen en laat haar alleen. Ik loop weer terug naar haar kamer en pak mijn rolstoel weer. Ik hoop dat er geen doktoren hebben gezien dat ik eruit ben gegaan.
POV Lynn
De deur gaat open en er komt een groot bed naarbinnen. Roos! Ze komt naast mijn bed liggen en pakt mijn hand. Ze begint te praten.
"Lieve, lieve Lynn, ik wil je graag steunen, daarom ben ik hier." Zo blijven we heel lang zitten. Roos kijkt op naar het zakje op de paal waar mijn vloeistof door stroomt. Ze is blij. Waarom?
"Lynn, het zakje is leeg, je blijft leven!" Van blijdschap slaak ik een vreugdekreet. Ik blijf leven! Ik hoef mijn dierbaren niet achter te laten!

Twee weken later... De begrafenis van Liv
POV Roos
Lynn, Anna en ik zijn eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen! Ik loop samen met Lynn hand in hand een grote zaal binnen. Voorin staat het graf van mama. Lynn en ik nemen plaats op de eerste rij. Langzaam loopt de zaal vol. Na een lange speech vol tranen is het mijn beurt om wat te zeggen.
Ik droog mijn tranen, neem een hap lucht, kijk naar mijn vriendinnen en begin met praten: "Lieve mama, waarom heb je dit gedaan? Je weet niet dat Lynn beter is, dat mijn wond genezen is, dat Anna herstelt is, dat Anna verkering heeft, je weet niet wat je ons hebt aangedaan. Mama, ik mis je. Ik zou zo graag nog dingen tegen je zeggen, fluisteren, in je armen kruipen. Maar dat kan niet meer. Nooit meer. Lieve mama, ik mis je en ik hou van je. Voor altijd."
Ik zucht diep en kijk de zaal in. Alle mensen klappen en huilen. Ik loop terug naar Lynn en ga zitten. Lynn knijpt in mijn hand en zegt dat het een hele goede speech was. Na de ceremonie is het tijd om het graf in de grond te takelen. Het lastigste moment. Het echte moment van afscheid. Voor de laatste keer kijk ik naar de kist van mijn moeder. Ik leg er bloemen op en Lynn legt er een tekening op. Dan gaat de kist de grond in. Voor altijd. Ik zie mama nooit meer.
Na deze lastige middag plof ik thuis voor de televisie. Ik zet hem aan en wat ik daar zie, is werkelijk fantastisch!

====
Lynn leeft!
❤️ Emma
Comment💕
Like💕