Fairytale een sprong in het diepe

1. Jennifer

Jennifer is bijna twaalf en dol op natuur. Dat is een probleem als je je bedenkt dat ze in New York City woont. Ze is geadopteerd door een stel dat allergisch is voor alles dat groen is en dat is geen leugen. Ze mijden Central Park als de pest, terwijl het Jennifers lievelings plek is. Ze wordt haar hele leven al gepest omdat ze nooit praat, maar in haar gedachten kan ze iedereen aan.

*(tijdsprong)

*

*

'Maham! Ik ben thuihuis!' 'Hai lieverd! Wil je wat drinken?' 'Nee ik ga zo weer!' Jennifer gooit haar tas op haar bureau. Niet dat ze die nodig had ze zit nog in 6th grade (groep 8 dusss) maar na de zomervakantie gaat ze naar een High School in de buurt. De zomervakantie, nog maar een week en dan eindelijk begint die. En dan was het alleen nog maar wachten tot 1 augustus, haar verjaardag. Altijd met haar verjaardag gaat Jennifer naar Central Park waar ze onder de grootste boom gaat zitten. Waarom ze dat doet weet ze eigenlijk niet, maar iedere vezel in haar lichaam lijkt haar naar die plek te trekken. Hoe moet zij nou weten dat ze in die boom gevonden werd toen haar ouders zich door Central Park haasten. Boven in het topje lag ze, ze huilde niet, ze was niet bang. Jennifer is nergens bang voor, niet in het donker, niet voor dieren, kleine ruimtes, hoogtes voor helemaal niks. Jennifer graait haar dans tas onder haar bed vandaan en vult haar plastic flesje met water. Ze racet naar beneden. 'Tot zo!' En ze smijt de deur dicht.

*

*

*

'En 5, 6, 7, 8' Jennifer danst in een kleine groep met uiterst getalenteerde jongeren. Ze danst praktisch elke vorm. Van klassiek ballet tot popping, ze doet het allemaal. Aan het eind van de vakantie is er een groot optreden waar vele talentenscouts naartoe komen, dus doet iedereen erg zijn best. 'Geweldig gedaan vandaag jongens en meiden jullie mogen gaan nu, ik zie jullie zondag weer.' Jennifer loopt tevreden naar buiten, haar mobiel trilt in haar broekzak. 'Hey nerdje, denk je dat je grappig bent ofzo met dat constante genegeer? Wij vinden van niet, kom meteen naar het park of anders...' Jennifer gooit het bericht snel weg en loopt naar huis. Ze regeert nooit op deze berichten want wat ze ook doet, ze slaan haar toch wel. Ze hoort een schreeuw achter zich en begint te rennen. Snel slaat ze een smal straatje in en klimt over het hek. 'Eyyy nerdie! Blijf staan! We hadden een afspraak!' Jennifer rent nog harder en ziet dan opeens een uitkomst, een regenpijp die tot het dak reikt, en klimt er snel in. Maar haar achtervolgers zijn sneller dan ze dacht en staan al onderaan de regenpijp. 'Stop met vluchten dat wordt nog eens je dood nerdy!' Twee sterke jongens beginnen aan de pijp te trekken, maar Jennifer houdt zich krampachtig vast. Schichtig kijkt ze naar beneden, ze moet door, anders pakken ze haar. Een jongen zet de achtervolging in en Jennifer probeert sneller te klimmen. Hij grijpt naar haar schoen die onmiddellijk van haar voet valt. Jennifer gilt, terwijl haar achtervolger steeds dichterbij komt. Hij probeert het opnieuw en deze keer is het raak. Met een harde ruk trekt hij haar naar beneden, een val van minstens 3 meter. Jennifer schreeuwt van de pijn, terwijl de jongens haar verder in elkaar slaan. 'Zo nerdy ik hoop dat je nu wel praat want anders komen we terug...' Jennifer houdt haar tranen tegen ze gunt het hen niet om haar te zien huilen. 'Ga je nog wat zeggen of hoe zit dat?' 'Rot.op.' fluistert ze.

En ze vertrekken.

Tranen stromen over Jennifers wangen in haar handen, ze schrikt op als haar tranen veranderen in een blauw goedje die de brandende pijn in haar handen geneest. Zonder verder na te denken smeert ze het spul op haar gebroken been dat meteen weer recht trekt. Verbaasd staart Jennifer naar haar wonden die als sneeuw voor de zon verdwijnen.