Geçmişin hayal kırıklıklarıyla baş etmeye çalışan Aleda, bir gün tek ailesi olan, onu seven tek kişi olan abisi tarafından terk edilerek en büyük hayal kırıklığıyla baş başa kalır. Aradan geçen üç yılın sonunda başına gelen trajik bir olayla abisiyl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ruhta Yara Açan Anılar
İnstagram: yagmurhdr_
Spotify: itsyagmurlol
Bölüm ile ilgili görüşlerinizi yorumlarda yazmayı ve oy vermeyi unutmayın, keyifli okumalar <3
🌒
"İster tatlı ister acı olsun, anılar insana zarar verir."
-Dostoyevski.
Hatırladığım çok fazla bir anım yok. Özellikle de anneme dair. Onunla yalnızca iki anının içinde buluşmuştuk. Biri bizi terk etmesi diğeri ise ilk ve son kez saçlarımı taramasıydı.
Muhtemelen ya dört ya da beş yaşındaydım. Parkta çocuklarla oynarken yere düşmüştüm dizlerim kan içinde kalmıştı. Koşarak eve gittiğimde annem korku ve telaşla beni banyoya sokmuştu. Duş aldırdıktan sonra dizlerime üzerinde hello kity olan yara bandından yapıştırıp beni yanaklarımdan öpmüştü.
O an beni öpmesi dünyadaki her şeyden önemliydi. Her şey geçmişti, yaram kapanmıştı. Aslında hayır, yaralarım yeni açılıyordu.
Saçlarımı tararken beni keyiflendirmek için çocukluğunu anlatmıştı. Daha sonra beni kendine çevirip uzun uzun yüzümü inceledi ve ağlamaya başladı. O an neden ağladığını anlayamamıştım.
"Özür dilerim." birkaç kez bunu tekrarlamıştı. Neden özür dilediğini hala anlayamıyorum ama umurumda olduğu da söylenemez.
Çocuk aklımla düştüğüm için ağladığını zannetmiştim. "Anne neden özür diliyorsun? bak iyiyim ben bir şeyim yok. Ne olursun ağlama anne." demiştim.
Uzanıp gözyaşlarını silmeye çalıştığımda daha çok ağlamaya başladı ve sıkı sıkı sarıldı. Bu birinin sevdiği birine son kez, bir daha asla görmeyeceği zaman sarılmasına benziyordu.
