Jin's POV
"වාහනේ හැප්පුනාද?""තුවාලයක් මොකුත් නෑ නේද ?"
"එයාට සිහිය එන්නේ නෑනේ."
"සෙන්. "
"මෙයාව ඉක්මනට හොස්පිටල් එකට අරන් යන්න."
එහෙන් මෙහෙන් සද්ද ගොඩක් ඇහෙන කොට මට ඇස් අරින්න ඕනේ උනත් මගේ ඇස් අරින්න බැරි විදිහට හිර වෙලා තිබ්බා. කවුරු හරි මාව උස්සගෙන යනවා කියලා තේරෙනකොට බිනී මගේ බඩ ඇතුලේ ඉදන් මට හයියෙන් ගැහුවේ මට හැම දෙයක්ම ඇහෙන්නේ නැති කරවමින්.
***********************************
ඇස් වහගෙන කන් දීගෙන ඉන්නකොට මට කොහෙදෝ වැස්සක සද්දයක් ඇහුනා. වැස්ස වගේ දෙයක් ආවේ ගොඩ කාලෙකට පස්සේ නේද කියලා හිතලා මම ඇස් අරිනකොට නුපුරුදු කාමරයක මම ඉන්නවා කියලා දකිනකොට මම ඇදෙන් ඉක්මනට නැගිට්ටා.
"හේයි. හේයි. පරිස්සමින්."
කවුද මන්දා ඉක්මනට මගේ ඉස්සරහට ඇවිත් මගේ පිටෙන් අත තියලා මට ඉස්සෙන්න උදව් උනා. මම ඉන්නේ හරිම ප්රාථමික හොස්පිටල් රූම් එකක කියලා වටේ පිටේ තිබ්බ දේවල් වලින් මම තේරුම් ගන්නකොට මට උදව් කරන කෙනා දැකලා හුරු පුරුදු ගතියක් තිබ්බා. ඒත් එයා කවුද කියලා මතක් වෙන්න කලින් එයා මට කතා කරා.
"මම ඩොක්ටර්ට කතා කරලා එන්නම්."
මගෙන් උත්තරයක් හම්බෙන්න කලින් එයා ඉක්මනට එලියට ගියා. මම ජනේලයෙන් එලියේ පේන වැස්ස දිහා බලාගෙන මොකද උනේ කියලා කල්පනා කරන කොට මම කොන්යන්ග් ආව හැටි මට මතක් උනා. බස් එකෙන් බැස්සම බීනි මට ගහපු විදිහ මතක් උනාම මම බඩට අත තියලා බැලුවේ බීනී නිදාගෙන ඉන්නවා නේද කියලා බලන්න. මම බීනී ගැන හිතනකොටම බීනී ආයේ කකුලෙන් එකක් ගැහුවේ මගේ ඇස් වලට කදුලු එන තරම් රිදවලා.
"බීනී."
ඒත් එක්කම ඩොක්ටර් කෙනෙක් එක්ක කලින් මට උදව් කරපු කෙනා එනකොට මම බීනී එක්ක කතා කරන එක නවත්තලා එයාලා දිහා බැලුවා. ඩොක්ටර් මාත් එක්ක හිනා උනාම මමත් මවාගත්ත හිනාවකින් එයාට සංග්රහා කරාට පස්සේ ඩොක්ටර් එතන තිබ්බ පුටුවක් අරන් මගේ ලගින් වාඩි උනා.
YOU ARE READING
Thousand Miles | Nam × Jin | Completed
Fanfictionහැමදේටම මට සමාවෙන්න. අපේ සූ ඔයා එනකන් බලන් ඉන්නවා. මම ඔයා එනකන් බලන් ඉන්නවා. එන්න බැරිම නම් ඔයා අපේ පුතත් එක්ක සතුටින් ඉන්නවා කියලා මට කියන්න. අඩුම තරමේ ඔයාලා දෙන්න ජීවත් වෙනවා කියලා හරි මට දැනෙන්න දෙන්න. ~Na...