𝐓𝐡𝐞 𝐭𝐫𝐮𝐭𝐡 𝐧𝐞𝐯𝐞𝐫 𝐬𝐭𝐚𝐲𝐬 𝐡𝐢𝐝𝐝𝐞𝐧

Δεν έπρεπε

Ανοίγω τα μάτια μου με δυσκολία και κοιτώ το ρολόι που βρίσκεται στον απέναντι τοίχο.Η ώρα 7. Βρίσκομαι ακόμα τυλιγμένη στα χέρια του. Προσπαθώ να τον ξυπνήσω ακουμπώντας ελάχιστα το μπράτσο του αλλά μάταια. Κοιμάται βαθιά. Βγαίνω ήρεμα από το δωμάτιο και μπαίνω στο μπάνιο. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το κρύο νερό να τρέξει στο σώμα μου και προσπαθώ να ξεχάσω το χτεσινό περιστατικό. Μα δεν μπορώ. Οι εικόνες ακόμη γυρνάνε στο κεφάλι μου και νιώθω να πνίγομαι. Χαμένη στις σκέψεις μου,δεν πρόσεξα και κόπηκα βαθιά στο σημάδι που μου είχε αφήσει ο Δημήτρης. Άφησα μια μικρή κραυγή και αφού ξέπλυνα το αίμα από το πόδι μου βγήκα από το μπάνιο. Ετοίμασα καφέ για εμένα και τον Πάνο και μπήκα στο δωμάτιο μου για να ετοιμαστώ. Έβαλα μια βερμούδα και ένα κοντό μπεζ μπλουζάκι και αφού έπιασα τα μαλλιά μου μια ψιλή κοτσίδα κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του Πάνου σε μια ακόμη προσπάθεια να τον ξυπνήσω. Κοιμόταν γαλήνια. Τυλιγμένος στο λευκό πάπλωμα με το ελάχιστο φως του ουρανού να πέφτει στο πρόσωπο του. Πήγα δίπλα του και τον παρατήρησα. Έσκυψα στο αυτί του και είπα σιγανά:
Ξύπνα, έχουμε σχολείο. Φαίνεται με άκουσε καθώς άρχισε να ανοίγει τα μάτια του σιγά σιγά.
Πάνος:Έρχομαι σε λίγο μπανανίτσα .
Με αυτά τα λόγια σηκώθηκα από το κρεβάτι και ήμουν έτοιμη να φύγω. Αλλά ξαφνικά με εμπόδισε κρατώντας τον καρπό μου, κάτι που με έκανε να γυρίσω να τον κοιτάξω.
Πάνος: Είσαι καλά;
Εγώ:Ναι, απάντησα με ένα προσποιειτό χαμόγελο και έφυγα.
Τηλεφώνησα στη Έλενα, λέγοντας της να έρθει να με πάρει σε 20 λεπτά. Το πόδι μου πονάει. Η πληγή άνοιξε και αίμα συνεχίζει να βγαίνει. Κάθομαι στην καρέκλα του τραπεζιού της κουζίνας και πίνω λίγο από τον καφέ μου όσο αυτός κατεβαίνει την σκάλα και κάθεται απέναντι μου.
Εγώ & Πάνος: Καλημέρα, λέμε ταυτόχρονα και γελάμε.
Εγώ: Πώς κοιμήθηκες;
Πάνος: Ήσυχα εσύ;
Εγώ: Ήσυχα κι εγώ. Σηκώθηκα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να πάρω την τσάντα. Μια δυνατή σουβλιά στο πόδι με ανάγκασε να πέσω στο πάτωμα. Γιατί πονάω τόσο;
Πάνος: Όλα καλά εκεί πάνω;, φώναξε ακούγοντας τον θόρυβο.
Εγώ:Ναι όλα καλά, απαντώ με δυσκολία.
Μετά από λίγα λεπτά κατεβαίνω κάτω, και παίρνω τα κλειδιά από το τραπεζάκι.
Πάνος: Που πας;
Εγώ: Σχολείο,θα έρθει να με  πάρει η Έλενα.
Πάνος:Θα σε πάω εγώ, ακύρωσε το.
Εγώ:Δεν χρειάζεται.
Πάνος:Στην κατάσταση σου δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείσαι.
Υποχωρώ και στέλνω ένα μήνυμα στην Έλενα λέγοντας της να μην έρθει. Το βλέπει κατευθείαν.
Πάνος: Είμαι έτοιμος, πάμε, λέει και αρπάζοντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου βγαίνουμε από το σπίτι.
Κλείνει την πόρτα του και ξεκινάει. Στην αρχή δεν μιλάμε.Μα σπάω την σιωπή.
Εγώ : Μίλησες καθόλου με την αστυνομία;
Πάνος:Ναι, πρέπει να πάμε το απόγευμα για κατάθεση, λέει κοιτώντας με για λίγο. Στη υπόλοιπη διαδρομή κανείς μας δεν μιλάει. Μόλις πατάει το φρένο συνειδητοποιώ ότι είμαστε έξω από το σχολείο. Με μια βαθιά ανάσα ανοίγω  την πόρτα και κάνω ένα βήμα έξω. Το πόδι μου πάτα στην άσφαλτο και πόνος με κυριεύει. Προσπαθώ να μείνω στάσιμη μα δεν μπορώ και πέφτω. Τα ζεστά του χέρια τυλίγονται γύρω μου και ανοίγοντας την πίσω πόρτα με βάζει μέσα στο αμάξι και φέρνει το κουτί πρώτων βοηθειών. Είδε το τραύμα γαμώ. Μπαίνει πίσω και με κοιτά εκνευρισμένος. Φέρνει το πόδι μου κοντά του και παρατηρεί την πληγή.
Πάνος: Πώς το έπαθες αυτό;, ρωτά ανήσυχος.
Εγώ: Κόπηκα σήμερα το πρωί, λέω κοιτώντας το πάτωμα. Νιώθω πως με ένα βλέμμα μου θα καταλάβει πως δεν του λέω όλη την αλήθεια. Καθαρίζει την πληγή και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σφίγγονται. Τα μάτια του σκουραίνουν και οι φλέβες στο λαιμό του πετάγονται.
Πάνος:Θα σε ρωτήσω για τελευταία φορά. Πώς το έπαθες αυτό;
Εγώ: Σου είπα κόπηκα!
Πάνος:Την αλήθεια Άννα!, λέει φωνάζοντας κάνοντας με να πεταχτώ από την θέση μου.
Εγώ: Αυτός μου το έκανε εντάξει;, απαντώ στον ίδιο τόνο με κάποια δάκρυα να συσσωρεύονται στα μάτια μου στη θύμηση των γεγονότων.
Πάνος:Σε χτυπούσε;, λέει μπερδεύοντας τα λόγια του.
Εγώ: Κάποιες φορές, απαντώ αδιάφορα.
Πάνος:Θες να μου πεις για αυτό;, λέει δείχνοντας το πόδι μου.
Εγώ: Όχι τώρα,θα αργήσουμε, κάποια άλλη στιγμή.
Βγαίνουμε και οι δύο από το αμάξι και περπατάμε προς την είσοδο. Γύρω από τον διευθυντή έχουν μαζευτεί πολλά παιδιά καθώς φαίνεται πως θα κάνει κάποια ανακοίνωση.
Διευθυντής:Χτες ενημερωθήκαμε πως ένας συμμαθητής σας έχασε την ζωή. Με μεγάλη λύπη σας ανακοινώνουμε πως ο Αλέξης Χατζηχρήστου αυτοκτόνησε. Για τον ένα μήνα που θα ακολουθήσει, μία ψυχολόγος θα βρίσκεται στο σχολείο καθημερινά. Παιδιά μου, γνωρίζω πως κάποιοι από εσάς περνάτε δύσκολα για αυτό μην διστάσετε να απευθυνθείτε στην ειδικό. Η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Δηλώνει μια δειλία,και ρίχνει όλο τα προβλήματα του ατόμου στους υπόλοιπους. Για αυτό μην είστε δειλοί. Θα παρακαλούσα οι μαθητές Άννα Παναγιωτοπούλου και Πάνος Βασιλιάδης να έρθουν και να πουν λίγο λόγια για τον ατυχή νέο,μιας και ήταν αυτόπτες μάρτυρες της αυτοκτονίας του.