𝐓𝐡𝐞 𝐭𝐫𝐮𝐭𝐡 𝐧𝐞𝐯𝐞𝐫 𝐬𝐭𝐚𝐲𝐬 𝐡𝐢𝐝𝐝𝐞𝐧

Χρόνος: Άλλοτε γιατρεύει πληγές άλλοτε δημιουργεί άλλες

Χρόνος. Αποτελείται από λεπτά, δευτερόλεπτα και ώρες. Πολλές φορές περνάει γρήγορα, συνήθως όταν περνάς καλά. Μια βόλτα μαζί με την παρέα σου, μοιάζει με μια στιγμή. Το Σαββατοκύριακο περνάει τόσο γρήγορα ενώ οι υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας μοιάζουν ατελείωτες. Αυτό συμβαίνει και με την ζωή. Ξαφνικά ο χρόνος γίνεται αιώνιος...

Το πρωί της Δευτέρας με βρήκε άρρωστη στο κρεβάτι. Ο καιρός βροχερός, μουντός. Τα σύννεφα έκρυβαν τον ήλιο που μάταια προσπαθούσε να φανεί. Το κρύο τσουχτερό, έσκιζε το δέρμα. Αποφάσισα να μην πάω στο σχολείο σήμερα.Τι μπορεί να συμβεί; Η κηδεία της μητέρας μου και της Ξένιας έγινε πριν 2 μέρες. Ήρθαν λίγοι άνθρωποι, ευτυχώς. Δεν χρειάστηκε να αντικρίσω υποκριτές. Το δέρμα μου καίγεται δεν ξέρω γιατί. Η ταχυκαρδία είναι έντονη. Φοβάμαι. Δεν θέλω να συμβεί κάτι. Ο Πάνος μπαίνει στο σπίτι και εγώ βγαίνω από το δωμάτιο. Τον αντικρυζω και χάνω τα λόγια μου. Τα μάτια του είναι κόκκινα, το πρόσωπο του χλωμό. Τον πλησιάζω, ακουμπάω ελάχιστα το πρόσωπο του μα αυτός ρίχνει το χέρι
μου.

Εγώ:Τι έγινε;
Πάνος: Έλα να καθίσουμε.
Καθόμαστε στον καναπέ και τον κοιτώ με χιλιάδες ερωτηματικά στο πρόσωπο μου.
Πάνος: Θέλω να μείνεις ψύχραιμη.
Ένας κόμπος στον λαιμό μου εμφανίζεται και γρήγορα τον διώχνω. Όλα είναι καλά,σιγοψυθιρίζω από
μέσα μου.

Πάνος: Ένα ατύχημα στέρησε την ζωή σε δύο νέα παιδιά. Μια κοπέλα 16 ετών επέστρεφε από το σχολείο μαζί με το αγόρι της,18 ετών. Το αυτοκίνητο τους συγκρούστηκε με ένα άλλο. Οι δύο νέοι κατέληξαν ακαριαία.
Τα μάτια του δακρύζουν.
Εγώ:Τους ήξερες;
Γνέφει θετικά.
Εγώ: Λυπάμαι πολύ.
Πάνος:Και συ τους ξέρεις.
Εγώ: Από που και ως που;
Πάνος: Άννα,η Έλενα και ο Κωνσταντίνος πέθαναν.

Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα. Αποκλείεται.
Εγώ: Δεν είναι αστείο, σταμάτα.
Το βλέμμα μου τον καρφώνει. Παρακαλώ να μου λέει ψέματα.
Τα μάτια μου δακρύζουν.
Πονάω ξανά, αλλά αυτή τη φορά πιο δυνατά. Η πληγή που δεν πρόλαβε να κλείσει ανοίγει για ακόμη μια φορά. Το μαχαίρι με κόβει βαθιά. Πονάω πολύ, τόσο πολύ που δεν νιώθω τίποτα, μόνο πόνο. Το σώμα μου έχει μουδειάσει. Ο μόνος άνθρωπος που ήταν δίπλα μου χάθηκε. Το χαμόγελο της, μένει μόνο σε φωτογραφίες,η φωνή της έφυγε. Τα υπέροχα μάτια της εξαφανίστηκαν. Μαζί της χάθηκε και η μισή μου καρδιά. Η αγάπη μου για εκείνη ήταν ανιδιοτελής. Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψω την Έλενα. Έχει πάνω της ακριβώς αυτό που ψάχνω. Την αδερφή μου. Χριστέ μου έφυγε. Η φωνή της ηχεί στα αυτιά μου τόσο δυνατά. Το γέλιο της με πονάει, όχι επειδή δεν μου αρέσει αλλά επειδή δεν θα το ξανακουσω ποτέ. Η  Έλενα είναι παντού. Κάθεται δίπλα στον Πάνο που κλαίει,με κοιτάει από το παράθυρο, χορεύει. Ο πόνος δεν σταματά. Τα γόνατα μου λυγίζουν, πέφτω. Εκείνη δεν θα με σηκώσει ποτέ ξανά. Τα δάκρυα χύνονται τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Η φωνή της είναι τόσο εκωφαντικη που πονάω. Ο θάνατος με πνίγει. Η τρύπα στην καρδιά μου έχει ανοίξει διάπλατα. Ο Πλάτων έγραψε για μας.. Ο πόνος γίνεται αιώνιος. Τα λεπτά πολλαπλασιάζονται,ο πόνος μεγαλώνει, το κενό με πονάει. Πονάω γιατί την έχασα, γιατί δεν της είπα τόσα πράγματα, γιατί δεν ήμουν στη θέση της. Πονάω γιατί την αγαπούσα πιο πολύ και από την ίδια μου την ψυχή. Ο χρόνος μου δημιουργεί πληγές δεν τις επουλώνει. Ο πόνος επαναλαμβάνεται όλο και πιο δυνατά.
Οι γύρω ήχοι πλέον δεν ακούγονται....