Χανόμαστε καθημερινά. Με το πέρασμα του χρόνου γινόμαστε πιο ευάλωτοι. Διόρθωση,πιο αδύναμοι. Μάλλον όχι.Με το πέρασμα του χρόνου γινόμαστε μάρτυρες μιας επώδυνης μακρόχρονης μάχης. Αυτή του παρελθοντικού και του παρόντος εαυτού. Ο νικητής και ο χαμένος έχουν ήδη οριστεί από τη μοίρα. Για αυτό λοιπόν μην αγωνιάς. Έχασες...
Πριν λίγη ώρα γυρίσαμε από το νοσοκομείο. Έπρεπε να κάνω έναν επανέλεγχο για το έλκος. Τα χέρια μου είναι γεμάτα σημάδια. Ο Πάνος έχει βγει έξω για να μου αγοράσει τα φάρμακα. Το γυαλί που κρύβω καλά στο συρτάρι του κομοδίνου πλέον βρίσκεται στο χέρι μου. Σκέφτομαι πως αυτός ο πόνος είναι υποφερτός.
Αξίζει να γεμίσεις τραύματα για μια προσωρινή λύτρωση;
Ξέρω πως δεν πρέπει,μα το θέλω. Σήμερα στο κρεβάτι του νοσοκομείου σκεφτόμουν την μητέρα μου. Μου είχε υποσχεθεί πως στον επόμενο επανέλεγχο θα ήταν μαζί μου. Δεν πρόλαβε. Τα δάκρυα κυλούν ξανά. Το γυαλί πλησιάζει το χέρι μου, ακουμπά το δέρμα μου και αρχίζει να δημιουργεί μια μικρή πληγή.
Η πόρτα του σπιτιού ανοίγει,με τον Πάνο να μπαίνει μέσα. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω. Με βλέπει, αφήνει κάτω την σακούλα και με πλησιάζει . Το βλέμμα του είναι επικριτικό.Δεν καταλαβαίνει πως το έχω ανάγκηΕγώ:Άσε με, σε παρακαλώ, του λέω κλαίγοντας.
Πάνος :Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.
Εγώ: Το χρειάζομαι, για μια τελευταία φορά.
Πάνος:Δεν θα είναι ποτέ η τελευταία φορά και το ξέρεις.
Εγώ: Το υπόσχομαι!
Αρπάζει το γυαλί από το χέρι μου σπάζοντας το στην άλλη άκρη του δωματίου. Ανεβαίνω πάνω, κλείνοντας την πόρτα του μπάνιου με δύναμη. Το βλέμμα μου περιπλανιέται στο χώρο μέχρι που βρίσκω αυτό που θέλω. Πριν προλάβω να το αγγίξω,η πόρτα χτυπά.
Πάνος: Άννα άνοιξε μου.
Εγώ:Δεν θέλω.
Πάνος: Μίλησε μου,σε παρακαλώ.
Εγώ:Δεν καταλαβαίνεις!
Πάνος: Έχω χάσει και γω γονιό μου, ξέρω πως είναι.
Εγώ:Για τον καθένα είναι διαφορετικό.
Αφήνω το σώμα μου να κυλήσει στην πόρτα και κάθομαι στο πάτωμα.Εγώ: Όταν μου μιλούσες για τα αστέρια ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα έπρεπε να το ζήσω και γω αυτό. Πώς θα έπρεπε να κάνω και γω αυτή τη σύνδεση για να συνεχίσω. Από τότε που έφυγε, ψάχνω τρόπο να το δεχτώ. Κάθε βράδυ της μιλάω με την ελπίδα να με ακούσει και να γυρίσει. Με την ελπίδα να την ξαναδώ. Να της πω όλα αυτά που δεν πρόλαβα. Για μια τελευταία φορά. Την χρειάζομαι και το χειρότερο είναι πως δεν την βλέπω ποτέ ανάμεσα στα αστέρια.
Πάνος: Άνοιξε την πόρτα.
Δειλά δειλά ξεκλειδώνω και αυτός μπαίνει μέσα. Κάθεται δίπλα μου πιάνοντας το χέρι μου, αφήνοντας ένα μικρό φιλί.
VOCÊ ESTÁ LENDO
𝐓𝐡𝐞 𝐭𝐫𝐮𝐭𝐡 𝐧𝐞𝐯𝐞𝐫 𝐬𝐭𝐚𝐲𝐬 𝐡𝐢𝐝𝐝𝐞𝐧
Ficção AdolescenteΗ Άννα είναι μια 16χρονη κοπέλα που ζει με την μητέρα και την μικρότερη αδερφή της στην Αθήνα. Το πάθος της,ο χορός. Είναι ο τρόπος διαφυγής της από την σκληρή καθημερινότητα που ζει. Έχει χάσει τον πατέρα της εδώ και 5 χρόνια και ήταν αναγκασμένη...