Played By Cupid

99

After the awarding, Ryui went to the hut, sinundan ko siya roon. This is the chance to talk to him about my plan.

“Ryui,” I called. “I’m sorry.”

Nikingon niya ako. He chuckled wehn I sat beside him.

“No, Kaegan. I am sorry. Sorry for stealing your girl...” He muttered.

“Kasalanan bang magkagusto ka? Hindi naman, ‘di ba. So don’t say sorry, ako ang mali dahil ipinagdamot ko ang hindi naman sa akin.” Pagtatapat ko.

I knew when I’m wrong so I’ll correct things when I still have a time.

“You're just protecting Riri, kasi una kang nahulog sa kaniya at ayaw mong magkaroon ka ng kaagaw.” Aniya at pinaglaruan ang mga daliri.

I sighed. “Maybe, that's the real reason. But I am really wrong so I hope you’ll forgive me.”

Lumapit siya sa akin. He oatted my shoulders and gave a manly hug. We both chuckled, so gay.

“Forget about it, we're okay now.” He whispered.

Ngumiti ako. Riri suddenly came uo into my mind again. I looked at Ryui and grabbed the chance already. I pressed my lips together.

“Can I ask for a favor again? One last favor.”

He nodded. “Spill it out, I’ll do anything for my favorite Alfaro.”

Malumanay aking ngumiti at nagababa ng tingin. I looked at my hands and play with it. Nahihiya ako sa gagawin ko.

“Take care of her when I leave, love her more than I did...” I mumbled.

“Wala ako sa posisyon pero ‘yong lang ang hiling ko. My girl deserves the best, I hope you can give it to her, Ryui.”

Nag-angat ako ng tingin at doon nagsalubong ang nga mata namin. Nakikita kong naaawa siya at nasaskatan para sa kalagayan namin but I don't care. Sana ay pagbigyan niya ako.

“Your... wish is my command. Asahan mong ligtas siya sa mga kamay ko, Kaegan.”

I sighed and nodded, smiling with pain. Panatag ang loob ko ngayong sa kaniya ko siya ipinagkatiwala. Kahit masakit para sa akin ang isiping maaaring maging mas masaya sila.

I was strumming my guitar and humming a song in front of the bonfire when I felt Riri beside me.

“Nakalimutan mo na ba? Babawi ka pa sa akin...” Pag-uungkat niya sa pangako ko.

I smiled genuinely. “I wouldn’t forget that so come closer, hear this one and pick a lyrics from the song that explains your feelings or thoughts.”

I was lying when I think of that she wasn’t my type. A guy like me wants a partner who’s caring, soft and loving like her. A girl that we could keep for the rest of our lives.

Letting go wasn’t really in my vocabulary. It was hard for me to accept defeat. Ayoko ng natatalo sa isang laban. At ngayon ko lang napagtantong wala naman talagang kumpetisyon.

Sabihin na nating kahit manalo ako sa puso niya, wala siyang maiuuwi. Katulad ko, uuwi rin siyang luhaan. Dahil sa mga pusong iba naman ang kabiyak.

We wasn’t... made for each other, I guess?

Hindi mahirap mahalin si Claries. Una pa lang ay inaamin kong nakuha na agad niya ang atensiyon ko. At hindi ko inaasahang hahantong sa ganito.

I love her, I really do.

When I stopped strumming, a tear escaped in her eye. My finger suddenly move to brushed her cheeks to whisked her tear. Malungkot akong ngumiti. She's crying again, damn.

“Ikaw ang pahinga ko... m-mahal... lumiliwanag aking ngiti kapag kausap na kita,” her voice broke likewise my heart.

Bahagya kong nilawakan ang ngiti. “Babalik pa rin sa atin... kahit ‘di mo ‘ko hanapin...”

I already made a decision.

“P-Play...” She called.

“P-Puwede bang ikaw na lang? Puwedeng ikaw na lang ang piliin ko?”

I felt a pang in my chest. The fact that she even asked me for that hurted me a lot.

“Babalik ka pa rin sa akin?” Tanong ko na may multo ng mga ngiti sa labi, namumungay na ang mga mata.

“Hindi naman ako umalis... hindi kita iniwan...”

I pulled her closer for a hug. “Claries, don‘t make this harder for me.”

I gently sniffed her hair, making me feel at ease in a short span. I closed my eyes and let my chin rest on her head.

“I-Ipaliwanag mo naman kung bakit hindi puwedeng ikaw...”

“Kagaya ng tatlong rason mo kung bakit ako, bibigyan din kita ng tatlong rason kung bakit hindi puwedeng maging tayo.” Mahinang ani ko.

Lalong bumigat ang puso ko sa inusal.

“Hindi puwedeng ako kasi komplikado tayo. Hindi puwedeng ako kasi masasaktan ka lang sa akin,” malamyang usal ko. “Hindi puwedeng ako kasi iiwan kita... iiwanan din kita...”

I fucking hate myself for hurting her like this. But if this is the only thing I can do for her to let go of me already, I’ll do it. I’ll hurt her as long as I can.

“Hindi mo kailangang maintindihan para iwan mo na ako, kailangan mong sumang-ayon dahil para rin ‘to sa ‘yo.”

“Nakausap ko na si Ryui, I told him to take care of you kahit wala akong karapatang pagbilinan siya,”

“I told him to love you more than I do, to be better than me. Handa ka niyang saluhin kapag... kapag u-umalis ako.”

I hope I can tell her my reasons. Pero ayokong kamuhian niya ako. Ayokong iyon ang maalala niya sa akin. Gusto kong manatili sa kaniyang alaala ang Play na nakilala niya sa writing community.

Am I bad? Do I even deserve this? Maybe. Choice kong mag-rebelde, choice kong maging masamang anak, choice kong ipahamak ang sarili ko.

Karma ko na siguro ito.

“I love you, Play... ikaw lang palagi.”

I kissed her forehead.

At least, I met her before I leave. I don’t know how long I’ll be gone. Baka nga roon na sa Canada matapos ang buhay ko. Sa galit ni Dad sa akin, baka hindi na niya gugustuhing bumalik ako.

“Mahal kita... kahit hindi tayo para sa isa’t isa. Masakit pala talaga ngayong napagtanto ko na pinaglaruan lang tayo ng tadhana.”