ᴇʙʀᴀʀ

Bölüm 10

Batu Barkın;

Ablam gittiğinden beri evde bir durgunluk vardı. Anormal olan şey ise babam ve annemin ablamın gittiği yeri ve kişiyi hiç sormamasıydı.

Annemin sürekli ablama kırılacak bir süs eşyası gibi yaklaşmaları da garibime gitmişti.

Ablamın yaşadıklarını biliyor olamazlardı çünkü ablam kimseye söylememişti. Bende kendi zorumla öğrenmiştim zaten.

Onunla dünden beri hiç konuşmamıştım bugün de görüntülü aramama rağmen açmamıştı.

Hepimiz oturma odasındaydık ailecek kahve içiyorduk ama kimseden çıt çıkmıyordu annem çok yıkılmıştı ama rahattı da sanki gideceği yeri önceden biliyorlarmış gibi bir halleri vardı.

Telefonum çaldığında bütün bakışlar beni buldu fazla takmadan aldım ve ekrana bakmamla yüzümde kocaman bir gülümseme oluştu.

Ablam evde sadece benimle konuşuyordu annem ve babamı hiç aramamıştı. Onu anlıyordum ara sıra benimle dertleşiyordu.

Yanında kaldığı nineyi hiç görmemiştim çünkü kadının hep bir bahanesi oluyor bana hiç görünmüyordu. Telefonu açar açmaz babam hoparlöre vermemi işaret etti.

"Abla.." dedim heycanla karşıdan gelen hıçkırık sesiyle kaşlarımı çatıldı ve hızla yerimden doğruldum.

Babam ve annem üzgün görünse de yüzlerinde endişe yoktu bu halleri çok garibime gidiyordu. Neyse.

"Batu.." dedi hıçkırıklarının arasından tekrar yerime çöktüm abimler de şaşkınlık ve endişeyle bana ve telefona odaklanmışken onlara göz devirdim. Onlar yüzünden gitmişti ablam Aras abim bu aralar fazla içine kapanık olmuştu.

"Abla iyi misin? Neyin var? Bir şey mi oldu? Biri bir şey mi yaptı?" Dedim endişeyle, ablamın derin iç çekişleri ve rüzgarın sesi doldu kulaklarıma nerdeydi?

Bu duygu içimi sıksa da bir şey yapmadan sadece yutkundum.

"İyi değilim hiç bir zaman da olmadım" dedi kısık bir sesle ağlamaktan kısılmıştı sesi muhtemelen evdekiler sadece telefona odaklanmıştı.

"Ne oldu anlat bana abla seni hep dinlerim biliyorsun değil mi?" Diye şefkatle sorduğumda gülümsediğini hissetmiştim. Burnunu çekme sesi geldi kulaklarıma.

"Dün işten çıkıp eve giderken ara sokaklarda bir çocukla bir adam gördüm" dedi ve sonra hıçkırdı bu şeyin sonunu dinlemek istemiyordum.

Annem ve babama baktım sanki herşeyi biliyorlarmış gibi annem ağlarken babam ona omuz olmuştu.

Abilerimin gözlerindeki affalamayı da çok net görüyordum ben ise ağlamamak için zor tutuyordum kendimi.

"Çocuğu çekip aldım ellerinden, ne yaptı etti bizim ihtiyar bir şekilde halletti çocuk dünden beri benim yanımda annesi ona inanmamış biliyor musun? Daha 7 yaşında minnacık bir şey ben bakmaya kıyamazken o iğrenç herif.." duraksadı bende ağlamaya başlamıştım.

"Sürekli kabus görüp duruyor canım çok yanıyor anılarım doluyor beynime neden lan neden? böyle olmasaydı keşke dünden beri benim yanımda onu ben kurtardığım için ayrılmıyor benden şuanda kucağımda uyuyor o kadar masum ki, canım yanıyor Batu neden böyle olmak zorunda" diyen ablam sessiz sessiz hıçkırırken bende ona eşlik edip ağlıyordum.

Abilerimin de gözleri dolmuştu Barlas abim yumruklarını ve çenesini sıkmış bir şeyleri kırmamak için kendince mücadele veriyordu.

Utku abim de aynı şekilde ama onun bir de gözleri dolmuştu.