Masada oturmuş halsizce yemeğimi kurcalarken koluma dokunan kişiyle oraya döndüm.
Batı bana dudaklarını büzerek bakıyordu.
Elindeki çatalda bulunan yemeği ağzıma doğru tuttuğunda dolan gözlerimle ona baktım ve eğilip çataldaki yemeği yedim.
"Kızım neyin var bir tanem?" Diye soran anne hanıma baktım.
"Yok bir şeyim sadece biraz halsizim" dediğimde tedirginlikle yerinden kalktı ve yanıma gelip dudaklarını alnıma bastırdı.
"Ateşin de yok ki çok durgunsun" dedi hızla umut barındıran gözlerim yüzünde gezinirken iç çekip gülümsedim.
"Kesin hastalanacaksın kuzum sana iyi bakmam gerekiyor.. Banu!" Batı kolumu çektiğinde bu sefer başımı aşağıya eğip ona baktım.
"Kucağıma gelsene sen" diyip onu kucağıma çektiğimde gülmüştü.
"Üzgün müsün meleğim" dediğinde dolan gözlerimi hızla kırpıştırdım.
"B.Batı s.sen bana mı dedin konuştun mu bebeğim " diyip titrek bir nefes alınca başını sallayıp yanağımı öptü.
"Batu!" Diye bağırdığımda zaten herkesin bizi izlediğini yeni fark ediyordum.
"Abla" dedi sevecen bir sesle akan göz yaşlarımı aldırmadan kucağımda Batı ile ayağa kalkıp kahkaha atmaya başladım.
"Benim bebeğim konuştu" diye bağırıp etrafımda dönmeye başlayınca Batı kollarını boynuma dolayıp gülmeye başladı.
Hızla parkeye oturup onu daha fazla çektim kendime başımı boynuna gömüp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
"Benim bebeğim konuştu" dedim zar zor konuşarak.
Başımı boynundan kaldırıp yüzünü tutup öpücükler kondurmaya başladım.
Burnumu çekince o da yanaklarımdaki yaşları küçük elleri ile temzilemeye başladı.
"Benim güzel bebeğim" dedim sağ gözümden bir damla yaş daha akarken.
"Ama sen hep ağlıyorsun" dediğinde başını öptüm.
"Mutlu olduğum için değil mi Batu" dediğimde Batu da yanıma oturup bana sokularak konuştu.
"Evet şampiyon ablam mutlu olduğu için ağlıyor" dedi ve yanağımı seslice öptü.
Batı dudaklarını büzüp ellerini yanaklarıma koydu.
"O zaman her gece mutlu olduğun için mi ağlıyorsun" dediğinde kaskatı kesilerek ona baktım.
Ortama bir göz attığımda Pars abim ve Barlas'ın yüzü acı çekiyormuş gibiydi.
Anne hanım ve baba bey ise gözleri dolu dolu sadece bana odaklanmışlardı.
Cihan ve Aras birbirine bakıp pişmanlıkla başlarını eğince konuşma gereği duyup ağzımı açtım.
"Hayır bebeğim yok öyle birşey ben ağlamam ki" dediğimde başını olumsuz anlamda sallayıp bana baktı.
"Hayır, ağlıyorsun işte hemde sessiz sessiz ben görüyorum geceleri korkma diye yanına geliyorum bakıp gidiyorum sen hep ağlıyorsun" dediğinde dudaklarını büzmüş gözlerini doldurmuştu.
Ona sıkıca sarıldım ve hızla ayağa kalktım.
"Ben odama geçeyim size iyi akşamlar" diyip hızla çıktım oradan çıkar çıkmaz da dolmuştu gözlerim.
Kimse bilmemeliydi.
Onlara söylememeliydi işte.
"Batı artık yanlızken bizimle alakalı şeyleri konuşalım olur mu bebeğim kimseye söylemek yok anlaştık mı?" Diye sorduğumda başını şalımdan çekip dudaklarını büzerek bana baktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ᴇʙʀᴀʀ
De TodoHep aşağılanırdım o ve üvey kuzenlerim tarafından, kimse sevmezdi beni ben Ebrar Kızıl 17 yıllık hayatımı hep eziyetle geçirmiştim benim zulmüm 9 yaşımdan sonra başlamıştı. Birden değişen bir hayat acı, gözyaşı ve daha bir sürü duygu buyrun okumaya...
