First Love Of May

03

"Ma'am, sige na po. Umalis na po kayo diyan."

'Yung alipores niya kasing bodyguard ay nilagay na sa likod ng sasakyan niya ang maleta at bag ko. They tried to closed the trunk of his car, pero naunahan ko sila at pumwesto doon para hindi nila maisara.

"Hindi ba kayo nakakaintindi!? Sinabi kong ibaba niyo 'yang gamit ko!" I fired at them.

Fine! Kung ayaw nila e di ako ang gagawa! Ngunit napaigik agad ako nang buhatin ko ang malaking maleta ko. Nalimutan kong mayroon pala akong sugat sa kamay na pinangbuhat ko.

"Fuck! Bakit ba kasi hindi niyo siya inalalayan!?" agad na lumapit si Zyle sa akin.

Nagulat pa ako dahil hindi ako ang pinagalitan niya. Nabagsak ko ang maleta sa may sahig kaya nagroll ito kaonti pababa. I instinctively examined my hand and saw that the bandage was once again soaked in thick blood.

Hinawakan din ni Zyle ito. "Sinong gumamot nito? Is it cleaned? May nilagay ka bang gamit dito?"

"Wala..." kinuha ko ang kamay ko mula sa kaniya. "Nagamot ko na 'to."

"We should let a doctor check it." kalmado niyang sabi.

Umiling ako. "Hindi na, okay naman na. Pwede bang payagan mo na akong umalis?"

Siningit ko ito baka magbago ang desisyon niya.

"I'm sorry...." he trailed off. "I promise, I won't shout at you again, I'm never going to let you get hurt again. Let's just go home please."

I shook my head countless times. A tear rolled down my cheek as I recalled how upset he was with me, including his facial expressions. Mas mabuting uuwi na lang ako tutal marami na din naman siyang kasama.

"Kung natatakot ka na baka isumbong kita kay daddy mo, hindi ko 'yon gagawin-"

"It's not about dad." he clarified.

I saw how tired his eyes is. He looks like he didn't slept for a day. Napansin ko ding 'yong damit niya ay kahapon pa. Ano na ba ang pinaggagawa niya sa buhay niya?

"Please, gusto ko na pong umuwi. Kung naguguilty po kayo dahil sa nagawa niyo, huwag po kayong mag-alala, napatawad ko na po kayo."

"Yes. I'm very much guilty. Nagsisisi akong nasaktan kita pero huwag mo naman akong iwan." he pleaded.

"Hindi naman po ako mamatay." I said.

He blinked thrice.

"Fuck, Selina! Really!? Just... really!? You have time to joke!?" Inis niyang sabi.

"E hindi ko naman po kayo iiwan, babalik lang ako sa amin kaya hindi ako mamatay." I explained.

"Yeah, you're not gonna fucking die. Marami pa akong plano." he lick his lower lips.

"Po?" I don't understand him.

"Nothing." He smirked. "We need to get home na. Your bleeding and you have a fever. You need to rest. Let's go."

Hinigit niya ako papasok at kahit nagpupumiglas ako ay naipasok niya ako nang maingat sa sasakyan. Lumayo ako sa kaniya at dinikit na lang ang sarili sa may bintana pero siya ang sumiksik sa akin!

"Lumayo ka nga po Sir!" I requested.

"Why? Bawal bang tumabi sayo?" he asked, like it was never a big deal. Kinuha niya ang kamay kong may sugat at tinanggal ang bandage na nilagay ko kagabi.