Begonvil ✓

30; Final

Merhabalar

Medya: Begonvil - Sezen Aksu

Final bölümünü yayınlamak beni üzdüğü kadar mutlu da ediyor. Çünkü Begonvil en çok emek sarf ettiğim hikayem oldu. Yazım aşamasında karakterleri devam ettirmek bir süreden sonra çok yorucu hale geldi. Hep yarım bırakmaktan korktum. Ama neyse ki böyle olmadı ve tamamlayabildim. Bu yüzden mutluyum.

Son kez keyifli okumalar ❤️

......

Taehyung, kulağında yankılanan ninni benzeri sesin sahibi tarafından öpüldüğünde derin uykusundan uyanmıştı. Hayal alemiyle irtibatı kesilmiş, gerçek dünyaya dönmüştü. Tam anlamıyla uyanabilmesi için durumu kabullenmesi gerekiyordu.

"Aşkım..." Kelebek hissi yaratan bir başka öpücük boynuna kondurulduğunda ve hemen ardından tek kelimeyle dengesi alt üst edildiğinde gözlerini aralamaktan başka çaresi kalmamıştı.

Bedeni inanılmaz ağrıyordu. Günlerce uyumuş hissi yaratan bu yorgunluğun sebebini gayet iyi biliyordu. Jeongguk'un ufak yardımıyla doğruldu.

"Uykunu bölmek istemezdim ama artık uyanman gerek. Gün bitmek üzere ve biz seni çok özledik."

Esnedi. Onca uykuya rağmen hala uykusu vardı. Zaten sabaha karşı uyumuşlardı. Son ayda rutin haline gelen bu olay Taehyung'u mutlu ettiği kadar yoruyordu da.

"Ben de sizi özledim." Alfanın yanağından öptükten sonra mahmur bakışlarıyla odaya göz gezdirdi.

"Bebeğim nerede?"

"Aslında seni bu yüzden uyandırdım. Annen-" Konunun annesiyle ilgili olduğunu duyduğunda algıları tümüyle açıldı. "Annem mi? Ne olmuş ona? İyi mi? Hasta mı? Konuşsana!"

"Hayır, sakin ol. Gayet iyi." Derin nefes aldı. Vereceği haber için heyecanlıydı. "Annen buraya geliyor. Yolda."

"Ne..."

Doğru duyup duymadığı konusundaki kararsızlığı Jeongguk'un samimi gülümsemesiyle netlik kazanınca yataktan hızla çıktı. "Hemen hazırlanmalıyım." Odanın içinde oradan oraya koşturmaya başlarken az önceki halinin aksine dinçti. "Kıyafetlerim nerede? Giyinmem gerek. Annemin karşısına bu şekilde çıkamam. Neden daha önce haber vermedi ki onun için hazırlık yaptırırdım. Jeongguk! Neden boş boş oturuyorsun? Kalkıp yardım etsene!"

Aslında Taehyung kadar mutlu ve heyecanlıydı. Fakat kraliçe geleli saatler oluyordu. Sakinliği bu yüzdendi. Eşinin yardım çağrısını geri çevirmeden ayaklandı ve onun için hazırlatıp baş ucuna koyduğu kıyafetlerle birlikte yanına gitti. "Sakin ol." Demek yetersizdi. Omegayı sakinleştirmek için daha fazlasına ihtiyacı vardı.

Jeongguk'un elindeki kıyafetleri hazine bulmuş gibi kucaklayıp aceleyle giyinmeye başladı.

Bunca telaşın sebebi annesinin, babasının ölümünden beri ilk kez sarayın dışına çıkmış olmasından kaynaklanıyordu. Artık başkent olmayan şehirdeki ilk saray onun için değerliydi. Eşiyle olan hatıralarını unutmak istemediğinden oradan ayrılmıyordu. Yüzünü unutur korkusuyla bıkmadan resmini çizmek kolaydı fakat özlediği sesine çare bulunamadığı için teselliyi hatıralarda arıyordu. Kimseye dargın değildi. Ziyaretine gelenlerden misafirperverliğini esirgemiyordu. Hayata küstüğü de yoktu. Yalnızca, yokluğuna yabancı olduğu eşi yanında değilken nasıl devam edilir bilmediğinden boşlukta geziniyordu.

"Hazırım gidebiliriz." Kırmızı ve siyahın can alıcı tonundan oluşan takımıyla kesinlikle mükemmel görünüyordu. Bu güzellik Jeongguk'un öpücüğüyle taçlandırıldığında odadan çıktılar.