ΚΛΕΨΥΔΡΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο αέρας περωνιάζει το πρόσωπο μου καθώς περπατάω στον έρημο δρόμο.

Το καμηλό μακρύ παλτό μου ίσα που με προστατεύει από το κρύο του Δεκέμβρη.

Το χνώτο μου σχεδόν μπλοκάρει την όραση μου καθώς περπατάω... περπατάω... περπατάω... μα που στο διάολο πάω; Πόση ώρα τριγυρίζω σαν την τρελή στους δρόμους;

Ξαφνικά μια γέφυρα εμφανίζεται μπροστά μου.

Την έχω δει αυτή την γέφυρα άπειρες φορές.

Τόσα χρόνια σε αυτή την πόλη έχω περάσει από εδώ εκατομμύρια φορές. Ίσως τα πόδια μου ξέρουν που θέλουν να πάνε... σε αντίθεση με την θέληση μου.

Πιθανών θα σκέφτεστε τι κάνει μια κοπέλα έξω, ολομόναχη της τα μεσάνυχτα σε μια γέφυρα.

Η απάντηση; Ότι γουστάρει!!

Πάντως δεν έχω βγει έξω για να πάρω αέρα ή για να βγάλω τον σκύλο βόλτα. Γιατί πρώτον ο αέρας στην πόλη δεν είναι ποτέ καθαρός και επίσης δεν έχω σκύλο.

Είμαι έξω γιατί... θέλω να αυτοκτονήσω!!!

Όχι, δεν είναι τόσο απλό.

Όχι, δεν θα το κάνω γιατί με παράτησε ο γκόμενος μου ή κάτι τέτοιο.

Είναι που έχω αρχίσει και τρελαίνομαι. Και δεν ξέρω τι να κάνω για να το σταματήσω.

Ίσως θα έπρεπε να ζητήσω βοήθεια.

Όμως δεν το έκανα.

Και τώρα πια είναι πολύ αργά.

Τα πόδια μου με οδηγούν από μόνα τους πάνω στην γέφυρα. Εκείνα ξέρουν τι πρέπει να γίνει. Εγώ απλά ακολουθώ... σαν να μην έχω τον έλεγχο των ποδιών μου.

Στέκομαι στην μέση της γέφυρας με το τσουχτερό αγέρι να χαϊδεύει το πρόσωπο μου.

Τα κιγκλιδώματα με καλούν!!! Είναι κίτρινα και φωτεινά.

Ποτέ δεν περίμενα πως θα τρελαινόμουν... μα κανένας ποτέ δεν περίμενε ότι θα τρελαθεί. Πριν λίγες ημέρες όλα ήταν φυσιολογικά στην ζωή μου. Ήμουν οκέι.... και μετά δεν ήμουν!!!

Λίγες στιγμές αρκούν για να χάσεις το μυαλό σου... να αρχίσεις να βλέπεις παραισθήσεις. Λίγες στιγμές αρκούν για να κάνουν τους κοντινούς σου ανθρώπους να σε κοιτάζουν σαν να μην σε αναγνωρίζουν. Λίγες στιγμές αρκούν για να καταλάβεις πως το έχεις χάσει εντελώς.

Το σώμα μου σκαρφαλώνει στο κιγκλίδωμα. Νιώθω το κρύο μέταλλο πάνω από τα ρούχα μου.

Καθώς κοιτάζω κάτω στο κενό ανάμεσα σε εμένα και το έδαφος δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ... θα σκάσω άραγε σαν καρπούζι;

Καθώς το ένα μου πόδι βρίσκεται εκτός της γέφυρας ανασαίνω βαθιά και αναρωτιέμαι αν θα την ξανά δω άραγε καθώς πέφτω. Άραγε θα υπάρξει κάποια επιβράδυνση στην πτώση μου, ίσα ίσα για να την δω να με κοιτάζει από μακριά; Από απόσταση;

Θα ξαναδώ άραγε τον εαυτό μου να με κοιτάζει κατάματα;

Ναι!!!

Αυτό είναι που με τρέλανε.

Αυτός είναι λόγος που βρίσκομαι εδώ.

Περνάω το δεύτερο μου πόδι έξω από την γέφυρα. Η ανάσα μου βγαίνει άρυθμη και νιώθω το στέρνο μου έτοιμο να εκραγεί. 

Μην κοιτάξεις κάτω!!! Μην κοιτάξεις κάτω!!!

Σκατά!!!

Γιατί έπρεπε να κοιτάξω;

Το σώμα μου παγώνει, αδύνατο να κουνηθεί;

Γιατί να κοιτάξω κάτω;

Ίσως αυτό να είναι σημάδι πως δεν πρέπει να το κάνω.

Και ενώ κάνω αυτή την σκέψη ένας ήχος με κάνει να γυρίσω. Νιώθω τα μάτια μου να ανοίγουν διάπλατα καθώς κοιτάζω έντρομη το ίδιο μου τον εαυτό να στέκεται λίγα μέτρα μακριά μου.

“Τι στον...?”