ΚΛΕΨΥΔΡΑ

7

Συνήθως όταν κάνουν σε κάποιον μια φάρσα σαν αυτή που μου έκαναν οι κουστουμάτοι με την “Ούρσουλα” θα γινόταν έξω φρενών. Θα έψαχνε να βρει το κανάλι που γίνεται η άθλια εκπομπή και θα τους τα έψελνε... μα εγώ σε όλο τον δρόμο για το σπίτι σκέφτομαι ξανά και ξανά τα λόγια εκείνη της γυναίκας.

Καθώς ανεβαίνω μηχανικά τα σκαλιά της πολυκατοικίας μου σκέφτομαι τι θα έκανα αν μπορούσα όντως να γυρίσω πίσω στον χρόνο. Αν είχα αυτή την δυνατότητα τι θα άλλαζα; Ποια θα γινόμουν;

Ξεκλειδώνω την πόρτα του διαμερίσματος μου και μπαίνω μέσα. Η Μαρία βγαίνει από την κουζίνα. Βλέπω το στόμα της να κουνιέται μα δεν την ακούω. Η Μαριά λέει ξανά κάτι μα τα ακουστικά στα αυτία μου παίζουν στην διαπασών το Give It To Me του Agust D.

Η Μαρία έρχεται προς το μέρος μου και τραβάει επιθετικά τα ακουστικά από τα αυτιά μου. “ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ!!!” σχεδόν φωνάζει.

“Τι;”

“Σε έπαιρναν από την δουλειά. Γιατί δεν το σήκωνες;”

Τι μπορώ να απαντήσω τώρα; Τι να της πω; Αν της πω τι συνέβη πραγματικά απλώς θα μου βάλει τις φωνές πως την δουλεύω. “Ε δεν θα είχα σήμα.” αποκρίνομαι. “Εσύ που ξέρεις ότι με έπαιρναν;” ρωτάω.

“Γιατί πήρανε και στο σταθερό. Ελπίζω να μην έκανες τίποτα και σε διώξουν.”

“Που τέτοια τύχη;” σχολιάσω αφήνοντας τα ακουστικά στο έπιπλο της τηλεόρασης.

“Πάλι καλά να λες που έχεις και δουλειά. Πάρε γρήγορα τηλέφωνο να δεις τι ήθελαν.” σπεύδει αμέσως να μου υπενθυμίσει εκείνη.

Συνοφρυώνομαι ενοχλημένη και πηγαίνω στο δωμάτιο χωρίς να πω κάτι. Αλλάζω πρώτα ρούχα, ξέροντας πως για να με πήραν τηλέφωνο μονάχα ένα πράγμα θα σημαίνει. Βγαίνω από το δωμάτιο και παίρνω το κινητό μου. Η κλήση από την δουλειά δεν έχει εμφανιστεί. Τι να σημαίνει αυτό άραγε; Έκαναν κάτι στο κινητό μου; Διώχνω οποιαδήποτε σκέψη σχετικά με αυτό που συνέβη το πρωί και καλώ στην δουλειά. 

“Ζείς;” ακούγεται η ενοχλητική φωνή του Μήλτου από την άλλη γραμμή. Εύχομαι μια μέρα όλη αυτή η ειρωνεία να του επιστρέψει με το γαμημένο κάρμα!!!

“Η αδερφή μου μου είπε ότι πήρατε τηλέφωνο.” λέω προσπαθώντας να μην ακουστώ ενοχλημένη.

“Ναι. Πρέπει να έρθεις νωρίτερα στην δουλειά.”

“Τι ώρα;”

“Όσο πιο γρήγορα μπορείς.”

Συνοφρυώνομαι ξανά. Εγώ φταίω για αυτό που συμβαίνει. Για κάθε φορά που με παίρνουν ότι ώρα να ‘ναι και μου λένε να πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Για κάθε κομμένο μου ρεπό φταίω εγώ που δέχομαι.