ΚΛΕΨΥΔΡΑ

11

*ΑΝΝΑ 2020*

Το στομάχι μου είναι σφιγμένο καθώς περπατάω στον δρόμο.

Όλα μοιάζουν τόσο οικεία και ξένα ταυτόχρονα.

Περνάω έξω από καταστήματα που έχουν κλείσει εδώ καιρό στο δικό μου χρονοδιάγραμμα μα εδώ υπάρχουν ακόμα.

Ο φόβος μην πετύχω κάποιον γνωστό μου με κατατρέχει. Μα περισσότερο φοβάμαι μην πέσω πάνω στον παρελθοντικό μου εαυτό. Στην Άννα αυτού του χρονοδιαγράμματος.

Φτάνω στην οδό Ερμού και μπαίνω στην καφετέρια όπου δουλεύει η κολλητή μου η Ζήνα. Ευτυχώς για εμένα δεν είναι εκεί. Λογικά θα έχει ρεπό ή θα είναι απογευματινή. Παίρνω έναν σκέτο διπλό καπουτσίνο και ένα κουλούρι, φροντίζοντας να αφήσω ένα καλό πουρμπουάρ στον κουμπαρά γουρουνάκι... εξάλλου τα λεφτά δεν είναι δικά μου και η κολλητή μου δουλεύει εκεί. Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να αφήσω ένα καλό πουρμπουάρ.

Βγαίνοντας από την καφετέρια πίνω μια γερή γουλιά από τον αχνιστό καπουτσίνο μου και απολαμβάνω την ηλιόλουστη ημέρα. Λίγα μέτρα απέναντι ένας πλανόδιος μουσικός παίζει το Hotel California τόσο άψογα που μένω για λίγο να τον θαυμάσω.

Μα η πραγματικότητα μου χτυπάει αμέσως την πόρτα. Δεν είμαι εδώ για να πίνω χαλαρά καπουτσίνο, θαυμάζοντας μουσικούς του δρόμου.

Μπαίνω στην είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας και ανεβαίνω στον πρώτο όροφο όπου υπάρχει το ανενοικίαστο ακίνητο.

Θυμάμαι αυτό το ακίνητο ανενοικίαστο από τότε που ξεκίνησα τις σπουδές μου. Ποια να ήταν η ιστορία του; Για ποιον λόγω ένα τόσο κεντρικό ακίνητο να έμενε άδειο;

Περίμενα πως θα το βρω μέσα στην σκόνη μα μπαίνοντας μέσα το βρίσκω πεντακάθαρο. Υποθέτω το μεσιτικό γραφείο θα το κρατά καθαρό για να μπορεί να το δείχνει στους υποψήφιους ενοικιαστές.

Ο χώρος είναι εντελώς άδειος. Σαν κενός καμβάς που περιμένει να τον γεμίσουν με κάποια, οποιαδήποτε λεπτομέρεια... ακριβώς όπως η ζωή της τωρινής Άννας... αν φυσικά πετύχω να της αλλάξω την ζωή. Βγαίνω στο μπαλκόνι, ελέγχοντας τον διαθέσιμο χώρο. Ο κόσμος περπατά πάνω κάτω στον πεζόδρομο. Άλλοι βιαστικά, άλλοι χαλαρά. Μα η ζωή κυλάει. Όπως ακριβώς κύλησε και η δική μου χωρίς να το καταλάβω. Μα τώρα είμαι εδώ. Και πρέπει να στρωθώ στην δουλειά.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πίνω μια γερή γουλιά από τον καπουτσίνο μου.

Οκέι. Επιχείρηση: “Πέτα βρώμικα νερά στον 2018 εαυτό σου για να μην πάει στην συνέντευξη της σκατένιας σου δουλειάς.”

Σκατά... πολύ μεγάλος τίτλος επιχείρησης!!!

Εν συντομία ας την πούμε “Επιχείρηση: Βρώμικα νερά”.

Ναι... αυτό ακούγεται καλύτερα.

Λοιπόν... για να δούμε...

Βγήκα στην Ερμού... περπατούσα σχετικά γρήγορα.

Πέρασα απέναντι τον δρόμο για να βρεθώ στην καφετέρια και καθώς πέρασα απέναντι άκουσα μια φασαρία και σταμάτησα... αν δεν κάνω λάθος ήταν ένας μουσικός του δρόμου... και μετά μπήκα στην καφετέρια. Ορίστε η ευκαιρία μου. Ναι αλλά... που είχα σταθεί; Συγκεντρώσου Άννα.

Σκέψου... σκέψου...

Θυμάμαι τον εαυτό μου να πλησιάζω την καφετέρια... τι άλλο;

Κοπιάζω για λίγο... δεν είναι και τόσο εύκολο να θυμηθείς λεπτομέρειες για κάτι που συνέβη δύο χρόνια πριν. Και μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να συγκεντρωθώ όταν ο μουσικός από κάτω παίζει το Bohemian Rhapsody με τόση δεξιοτεχνία λες και παίζει ο ίδιος ο Μπράιαν Μέι.

Περπατάω πάνω κάτω προσπαθώντας να συγκεντρωθώ. Σταματώ στην άκρη του μπαλκονιού και κλείνω τα μάτια μου.

Έλα Άννα... θυμίσου!!!

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ παίζοντας ξανά στο μυαλό μου όλη μου την διαδρομή μέχρι την καφετέρια.

Και τότε είναι που ανοίγω τα μάτια μου καθώς θυμάμαι. Είχα σταματήσει για να ακούσω τον μουσικό ακριβώς όπως είχα κάνει πριν λίγο. Έπαιζε πολύ καλά για να τον προσπεράσω έτσι.

Στεκόμουν περίπου δύο μέτρα από το δέντρο δίπλα από την είσοδο της καφετέριας.

Αυτό είναι!!! Τρέχω προς την άλλη άκρη του μπαλκονιού και κοιτάζω κάτω. Το δέντρο δίπλα από την είσοδο της καφετέριας βρίσκεται ακριβώς κάτω από εκεί όπου κοιτάζω.

Χαμογελάω διαβολικά.

Το σχέδιο μου θα δουλέψει!!!