ΚΛΕΨΥΔΡΑ

10

*ΑΝΝΑ 2020*

Το σκοτάδι αρχίζει σιγά σιγά να διαλύεται γύρω μου. Το κεφάλι μου πονάει λες και με χτύπησαν με κάποιο σφυρί. Υποθέτω πως για αυτό θα φταίει η πρόσκρουση στο πάτωμα.

Ανοίγω τα μάτια μου. Το γκρίζο τοπίο ξεθολώνει σιγά σιγά. Και καθώς αυτό συμβαίνει βρίσκομαι να αντικρίζω έναν άγνωστο να στέκεται από πάνω μου κοιτάζοντας με. Από την εμφάνιση του και μόνο δεν χρειάζεται να κάνω υποθέσεις για το ποιος είναι.

Σμίγω τα φρύδια μου μπερδεμένη. “Ποιος είσαι εσύ;”

“Είμαι πράκτορας της ΚΛΕΨΥΔΡΑΣ.” αποκρίνεται με απαθή τόνο.

“Σώπα!!! Τι συνέβη;” τον ειρωνεύομαι καθώς ανασηκώνομαι από το πάτωμα.

“Ήσουν αναίσθητη για μισή ώρα.” με πληροφορεί.

“Μισή ώρα;” αναφωνώ έκπληκτη.

“Μισή ώρα.” μου επιβεβαιώνει ξανά.

“Δεν υποτίθεται πως στο πρώτο πεντάλεπτο θα επικοινωνούσες μαζί μου;”

“Επικοινώνησα.”

Φέρω την παλάμη μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου για να τσεκάρω αν υπάρχει κάποια ανοιχτή πληγή. Η καθαρή παλάμη μου με καθησυχάζει μα κρίνοντας από τον πόνο που ένιωσα στο άγγιγμα σίγουρα ένα τεράστιο καρούμπαλο θα κοσμεί το κεφάλι μου σύντομα. “Και περίμενες είκοσι ολόκληρα λεπτά για να τσεκάρεις αν είμαι καλά; Θα μπορούσα να είχα πάθει τίποτα σοβαρό.”

“Αυτό είναι το πρωτόκολλο.” μου απαντά μηχανικά ο Πράκτορας καθώς με βοηθά να σηκωθώ.

“Ωραίο πρωτόκολλο!!!”

“Ζαλίζεσαι;” ρωτάει και από την πλήρη αδιαφορία στον τόνο της φωνής του καταλαβαίνω πως δεν τον νοιάζει πραγματικά αν ζαλίζομαι, απλώς με ρωτάει γιατί πρέπει να το κάνει.

Παίρνω λίγο τον χρόνο μου πριν δώσω την οποιαδήποτε απάντηση. Ίσως να μου ερχόταν ξανά ο ουρανός σφοντίλι όπως και πριν χωρίς να το καταλάβω. Αφού βεβαιώνομαι πως δεν πρόκειται να σωριαστώ αφήνω το χέρι του. “Όχι.”

“Πάρε αυτό.” μου λέει ο πράκτορας δίνοντας μου ένα μικρό φακελάκι το οποίο έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του.

“Τι είναι αυτό; ρωτάω καχύποπτα.

“Ηλεκτρολύτες.” μου εξηγεί. “Διέλυσε το σε ένα ποτήρι νερό.”