ΚΛΕΨΥΔΡΑ

5

Τα αυτιά μου βουίζουν καθώς τα ηχεία βάζουν τα δυνατά τους για να κουφάνουν τους πάντες μέσα στο κλαμπ στο οποίο βρισκόμαστε με την Ζήνα.

Το ηλικιακό χάσμα μεταξύ των μικρότερων και των μεγαλύτερων είναι τουλάχιστον είκοσι χρόνια.

Πίνω το ένα ποτό μετά το άλλο ενώ ο μπάρμαν μας κερνάει σφηνάκια τα οποία δεχόμαστε με μεγάλη χαρά. Όποιος πλησιάζει γρήγορα εκδιώχνεται από την Ζήνα που αντέχει το ποτό όσο κανένας άλλος και προφανώς έχει αναλάβει να με προσέχει για να μην κάνω καμιά μαλακία πάνω στο μεθύσι.

Αντικειμενικά... είμαι χαοτικός χαρακτήρας. Κρατάω μέσα μου πράγματα μα όταν ξεσπάσω θα ξεσπάσω χαοτικά. Είμαι χαοτική όταν κλαίω, όταν γελάω. Και όταν πίνω... φροντίζω να μεθύσω χαοτικά.

Και αυτό δεν είναι καλό όταν δουλεύεις... τουλάχιστον στην δουλειά που εργάζομαι εγώ. Γιατί ξεκάθαρα θα βρουν την ημέρα που έχεις χανγκόβερ για να σε πάρουν τηλέφωνο.

Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου απολαμβάνοντας τον βαρύ ύπνο μετά από ένα χαοτικό ξενύχτι, φορώντας ακόμα τα ρούχα που φορούσα εχθές το βράδυ καθώς δεν πρόλαβα να αλλάξω. Τουλάχιστον πρόλαβα να ξεβαφτώ, έτσι δεν θα κάνω ρυτίδες. ΝΑΙΙΙΙΙΙ!!! Φανταστείτε λοιπόν αυτόν τον γλυκό λήθαργο να τον διακόπτει το Imperial March από τον Πόλεμο των Άστρων που βροντάει δίπλα από το αυτί σας.

Όχι κι ότι καλύτερο!!!

Τι σκατά θέλουν πάλι;

Εννοείται πως είναι από την δουλειά.

Επέλεξα αυτό τον ήχο ειδικά και μόνο για τις επαφές της δουλειάς έτσι ώστε να ξέρω ότι με παίρνουν εκείνοι και να προετοιμάζομαι ψυχολογικά.

Ανασηκώνω το κεφάλι μου με μισόκλειστα μάτια προσπαθώντας να βρω το κινητό πάνω στο κομοδίνο μου. Στην οθόνη αναγράφεται με κεφαλαία γράμματα “ΜΗΝ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕΙΣ” ως όνομα επαφής. Ξέροντας πως δεν πρόκειται να σταματήσουν να με παίρνουν τηλέφωνο και μην έχοντας την υπομονή να αντέξω να ακούσω για τουλάχιστον άλλες δέκα φορές το Imperial March παραδίδω τα όπλα και το σηκώνω.

“Ναι;”

“Άννα; Κοιμάσαι;” ακούω την ενοχλητική φωνή του Μήλτου από την άλλη γραμμή.

“Αν κοιμόμουν θα απαντούσα;”

“Κάνουμε και πλακίτσα;” αποκρίνεται γεμάτος ειρωνεία.

“Έγινε κάτι;” τον ρωτάω θέλοντας να δείξω πως δεν σηκώνω την ειρωνεία του.

“Σπίτι είσαι;”