But i realy like him -Roos Wemel- Dutch

Hoofdstuk 17.

Ik werd wakker en ik werd blij van de gekleurde gordijnen. Ik was eindelijk weer op Zweinstein. Toen ik de dag na dat rare etentje wakker werd was James weg, ik was naar beneden gelopen maar daar was hij ook niet meer.

'Roos, kom je nog?' Samantha stond in de deuropening met haar kleren al aan te wachten.

'Ga maar alvast.' Antwoorden ik. Ik stond op, waste mezelf en kleedde me aan. Toen ik mijn dikke rode krullende haar eindelijk uit geborsteld deed ik er een diadeem in en liep naar beneden waar het erg rustig was omdat iedereen al aan het ontbijt zat.

Ik liep naar de grote Zaal toe en zag Samantha, Sarah, Stacy en Marabella al zitten. Stacy en Sarah zaten met z'n tweeën te praten zoals altijd en Marabella zat alleen, Marabella zit altijd alleen omdat niet bij haar in de buurt wilt komen. In het eerste jaar probeerde ik het nog wel maar ze sluit iedereen buiten, Sarah en Stacy ook maar die hebben elkaar.

Ik had net één broodje op toen Samantha al aan mijn arm trok en me mee sleurde.

'Doe eens rustig.' Zei ik vermoeid.

'Neeeeee, we zijn bijna te laat omdat jij altijd zo sloom eet.' Riep ze, ze liep ineens niet meer naast me maar tien meter voor me. Hoe kan dat kind zo snel lopen.

Ineens lag ik op de grond en er stond iemand recht voor me. Hij hielp me overeind en stond dicht bij, een beetje te dichtbij.

'Scorpius kom je nog?' Vroeg een andere jongen.

'Ga maar alvast.' Antwoorden hij en hij lachte naar me. Het was me vroeger ook al opgevallen dat hij zo'n mooie lach heeft.

Wow, Roos focus.