REGRETS [WLML: Version 2 Charot XD]

Two

Dedicated to kriselleytootieee sorry, ganto muna mag dedicate: 3

[[ this is Lourice's dress :) ]]

I woke up at around 7:30 in the morning.

Hmn. Yeah, it's sunday today. Better, attend the mass to confess my sins.

I do my morning rituals and get my self dressed. I applied a light make up and I wore my sunday Dress.

And by 8:45 I'm done and off to go. I drive my car until I reached the Carmelite Cathedral.

Habang nag lalakad ako, someone poked my back. I turn around and saw a child offering me to buy a sampaguita.

"Ate! Bili kana po. Sige na." Sabi nung batang nangalabit sakin. Napansin ko namang nakasunod pala sakanya yung siguro kapatid nya.

"Okay. How much is this?" I asked with a smile.

Nangunot naman ang noo ng bata saka napakamot sa batok nya.
"Why?"

"Ah. Hehe, ate pwede po bang 'wag kang mag-english? Hindi ko kasi maintindihan ih." Nahihiyang sabi ng bata sakin.

I slightly chuckled. Natutuwa ako sa batang to. Haha.
"Okay. I won't, ahy! I mean, oo na sige hindi na. Hahaha, magkano ba yan?" Sabay turo ko sa bulaklak na hawak nya.

"20 lang po ate!"

"Ah. Sige, bibilhin ko na lahat yan!"

"Talaga po?!" Masiglang sabi nya.

"Oo naman! Magkano ba lahat yan?" Tanong ko sa bata.

"Mga asa 100 po lahat ate."

"Ah sige, amin na." Binigay ko yung bayad ko. Pero nagtaka naman ako kasi binalik nya. "Ba't mo binalik?"

"Kasi ate, wala naman po akong pansukli sa pera nyo e. Isang libo yan oh." Medyo malungkot na saad ng bata.

Ngumiti lang ako sakanya at sinabing,
"Hindi mo naman kelangang ibalik yung sukli e. Sayo na yan."

"Sigurado ka po?!"

"Oo naman! Haha, sige bye na. Mag uumpisa na kasi ang Mass e."

Nakakatuwa yung mga ganung bata. Mga batang mababait. Hindi katulad ko, pariwara at rebelde. Tch, kaso andito na e. Kaya panindigan na lang.

⇨Fast forward⇦

After an hour tapos na ang mass. I decided to take a little walk at the park.

Naupo ako saglit sa isang bench tanaw yung play ground na maraming batang nag lalaro and obviously, yung parents nila na nakikipaglaro rin sakanila.

I never tried to go to the park with ny parents. Yes, I used to play at this park when I was a kid but ang usually kong kasama ay yung mga yaya ko.

Naiinggit ako sa mga bata dito. Bakit? Because they know what was the feeling of being love, being care and having their parents time na well, hindi ko naranasan kahit minsan.

Sa totoo nga, nakakasama ko lang ang buong pamilya ko pag natapos na ang business trips nila kasi bawat companies na mag kaka alliance ay may family gatherings. Lagi akong naiiwan sa bahay namin kasama ang mga yaya ko at habang si Eina naman ang laging sinasama.

Haay nako! Enough with this flashbacks. Tumayo na ako mula sa pagkakaupo ko sa bench at nag simula ng mag lakad pabalik sa kotse ko.

After a few walks nakatating na ako. I started the engine at nag drive ako papunta sa mall. Doon na ako nag lunch since I'm sure wala sila sa bahay kahit sunday pa yan.