"ရော့...ဒီမှာမင်းအထုတ်တွေ ပြီးတော့ဒါမင်းအခန်းပဲ သွားပြီ"
"ဟို...ဟိုလေ...!"
"ဘာလဲ..."
"အခန်းထဲထိလိုက်ပို့ပေးပါလားဟင်"
"ဘာ!ကိုယ့်ဘာသာသွားပါလား မင်းကိုအခန်းထဲထိလိုက်ပို့ရအောင် မင်းကငါ့ကိုဒီအိမ်ကကျွန်များမှတ်နေလား"
~အာ...စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ဒီအကျင့်ပုတ်စိတ်ပုတ်ကတော့~
(အတွေးလေးထဲမှာဆို~~ဒါလေးသုံးမယ်)
"အော်...အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး ဒီမှာအကိုကအိမ်ရှင်မလား ကိုယ့်ဆီလာတဲ့ဧည့်သည်ကိုဧည့်ဝတ်ကျေရမယ့်တာဝန်ရှိတယ်လေ ommaခုနတည်းကမှာသွားတာမကြားဘူးလား"
"အေး...မကြားလိုက်ဘူး အဲ့တာကြောင့်အခန်းထဲဝင်ချင်ဝင်မဝင်ချင်နေ ကျန်တာမင်းအပိုင်းပဲ"
"ဟာ...ဦးစိတ်ပုတ်အဲ့လိုမလုပ်နဲ့လေ"
"ဘာ!!ခေါ်ပြန်ပြီလား ဒီဦးစိတ်ပုတ်!အေး...မင်းကအဲ့လိုသိပ်ခေါ်ချင်တယ်ဆိုမှတော့ ငါကလည်းတကယ်စိတ်ပုတ်ရတော့မှာပေါ့ သွားပြီ အဲ့မှာနှစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့"
နှစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့ဆိုသည်မှာ ဆော့ဂျင်မကြောက်ကြောက်အောက်ခြောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
"ဟမ်!..ဦးစိတ်ပုတ်နေအုံးလေ!"
"မနေဘူးသွားမယ် ငါကစိတ်ပုတ်တယ်!"
ဂျောင်း!!!...
သူ့ကိုေဆာ့ဂျင် မမှီခင်တံခါးကိုအလျင်အမြန်ပိတ်လိုက်သည်။
"ဟာ...ဦးစိတ်ပုတ်တံခါးဖွင့်!!"
"မဖွင့်ဘူး...မင်းအဖော်လိုချင်ရင်အဲ့မှာစောင့် နေမင်းဆီရောက်လာလိမ့်မယ်"
ဂျောင်ကုကတော့သူ့ကိုနှိပ်ကွပ်ထားသမျှကို ဒီအချိန်တွင်လက်စားပြန်ချေနေသည်။
"အဟင့်!!!ဟင့်!!!"
"ဟမ်!ဒီကောင်ငိုနေတာလား"
တံခါးဘေးနားကပ်၍နားထောင်နေသည်။
"အဟင့်!!အဟင့်!!"
"အာ...ပြသာနာပဲ appaနဲ့ommaကြားကုန်တော့မှာပဲ တောက်စ်! တော်တော်ဂျိုမွှေတဲ့ကောင်ကွာ!"
