"ေအာ်... သားတို့တောင်ပြန်ရောက်ေနပြီပဲ လာတခါတည်းထမင်းစားပြီးမှပြန် သားထယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ"
အခုမှပဲထမင်းစားဝိုင်းလေးကပိုပြီးပြည့်စုံနေတော့သည်။
"သားတို့ companyမှာရောအားလုံးအဆင်ပြေရဲ့လား"
ဂျောင်ကု၏Appaမှမေးလာသောအမေး။
"ဟုတ် appaအဆင်ပြေပါတယ်"
ထိုအချိန်...
"ဂျီမင်း ဒီညငါနဲ့အတူအိပ်ကျန်ခဲ့ပါလား"
"မအိပ်ပါဘူး ငါသရဲကြောက်တယ်"
အဟွတ်!အဟွတ်!
သရဲဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့ထမင်းနင်သွားသူဂျောင်ကု။
"ဟေ...ဘယ်ကသရဲလဲသား"
"ဘယ်ကသရဲဖြစ်ရမှာလဲ ရှင့်သားလေညကဆော့ဂျင်လေးကိုဒီအိမ်မှာသရဲရှိတယ်ဆိုပြီးခြောက်ထားတာတဲ့ရှင်"
"ဘာကွ! ဟုတ်လားဂျောင်ကု!"
"အဟမ်း!ဟို!.ကျွန်တော်ကသူမကြောက်တက်ဘူးထင်လို့စလိုက်တာပါ"
"ဂျောင်ကု!မင်းcompanyတစ်ခုလုံးကိုဦးဆောင်နေတဲ့သူနော် ဘာလို့ဒီလိုကလေးဆန်တဲ့အလုပ်ကိုလုပ်နေရတာလဲ ဟမ်!! မင်းကလေးကိုဒီလိုစစရာလား"
"ေဂျာင်ကု!.မင်းကွာကလေးတစ်ယောက်ကိုဒီလိုတော့မစနောက်သင့်ပါဘူး ပြီးတော့ဂျင်လေးကိုကြည့်မနေ့ကတော်တော်ကြောက်သွားရှာမှာ"
ဆော့ဂျင်ကလည်းနှုတ်ခမ်းလေးတစ်ထော်ထော်ဖြင့်ခေါင်းညိမ့်ပြသည်။
"ထယ်ယောင်းမင်းသိပြီသားလေ"
ထယ်ယောင်းရဲ့နားကိုကပ်သွားပြီးတိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပေမယ့်လည်း ထယ်ယောင်းကတော့မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာအခုမှသိတဲ့ပုံစံမျိုးဖမ်းနေတော့သည်။
ဂျောင်ကုလည်းသူမှားတာကိုရှောင်လွှဲမရတဲ့အဆုံး..
"တောင်းပန်ပါတယ်"
"ငါ့ကိုလာတောင်းပန်မနေနဲ့သွား!.ဆော့ဂျင်လေးကိုတောင်းပန်"
"ဟာ...Appa!."
"မတောင်းပန်သေးဘူးလား"
"ကျစ်!.ဟိုကောင်လေးတောင်းပန်တယ်"
