"သား သားငယ်လေးဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"
ဂျောင်ကု၏Appaနဲ့Ommaလည်းသတင်းကြားကြားချင်းဆေးရုံကိုလိုက်လာခဲ့ကြသည်။
"အဆောင်ကစာဖတ်ခန်းထဲမှာစာအုပ်စင်တစ်ခုနဲ့မျက်နှာကျက်တစ်ခုအောက်ပိနေခဲ့တာတဲ့ အန်တီ ဟင့်.."
ဂျီမင်းမှပြောပြရင်းငိုနေတော့သည်။
"အရမ်းကြီးစိတ်မပူပါနဲ့အန်တီ အဆင်ပြေသွားမှာပါ"
ထယ်ယောင်းကလည်းစိတ်မပူဖို့ပြောလာသည်။
"အမလေးသားငယ်ရယ်"
အခန်းထဲကကောင်လေးကိုကြည့်ပြီးဂျောင်ကု၏Ommaလည်းပုဝါလေးတစ်ခုကိုကိုင်ပြီးမျက်ရည်လေးတွေဝိုင်းလာရသည်။
သားဖြစ်သူဂျောင်ကုကတော့Appaနဲ့Ommaရောက်လာတာတောင်စကားမပြောနိုင်ပဲအခန်းထဲကကောင်လေးကိုသာစိုးရိမ်စိတ်တွေနဲ့ရပ်ကြည့်နေရှာသည်။
"အခုလောလောဆယ်တော့အပြင်ကဒဏ်ရာတွေကိုဆေးထည့်ပေးထားပါတယ် လက်မောင်းကတော့အရိုးနည်းနည်းအက်သွားတယ် တချို့နေရာတွေမှာလည်းအပေါ်ကပိမိတဲ့ဒဏ်ကြောင့်အတွင်းကြေလိုမျိုး၊ယောင်နေတာမျိုးတွေရှိတယ်"
"ဒေါက်တာရယ်ကျွန်မသားငယ်လေးကိုကယ်ပါအုံး သားငယ်လေးကိုမြန်မြန်နေပြန်ကောင်းလာအောင်ကုပေးပါ"
သားအရင်းတစ်ယောက်လိုချစ်ရတဲ့ကလေးကအခုလိုဒဏ်ရာတွေကြောင့်ကုတင်ပေါ်လှဲနေရတာမြင်တော့ရင်တွေပူလောင်ရသည်။
"ဟုတ်ကဲ့ပါကျွန်တော်တို့လည်းအကောင်းဆုံးလုပ်ပေးသွားမှာပါ"
ဂျောင်ကု၏မိဘများဆရာဝန်နှင့်စကားပြောပြီးနောက်ပြန်ထွက်ရန်ပြင်နေချိန်။
"ဒေါက်တာ!ဒေါက်တာ!အခန်း213ကလူနာ ရှော့ခ်ဖြစ်လို့!"
"အမလေးသားငယ်!"
အခန်း213ကဆော့ဂျင်အခန်းမို့ဂျောင်ကုရဲ့Omma ခြေတောင်မခိုင်တော့ပေ။
သူနာပြုကလာပြောပြီးသည်နှင့်ဒေါက်တာလည်းအခန်းထဲကအမြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
တီ...တီ...တီ...တီ....
တီ...တီ...တီ...တီ...
"ဂျင်!! ဟင့်!! ဂျင်!!"
