VUSLAT "Gerçek Ailem"

0.5

🍒Merhabalar. "6K olmuşuz teşekkür ederim ♥️"

🥝 Sancak - Yağmur. ( Şarkıların genelde bölüm ile alakaları yok sevdiklerimi koyuyorum.) 🙃

🍌Nasılsınız?

🥥İyi okumalar.

☆☆☆

Kaşlarımı çatarak karşımdaki adamlara baktım.

"Ben... ben bilmiyorum."

İkisi de birbirine ne yapalım der gibi baktı. Daha sonra büyük olan konuşmaya başladı.

"Tamam. Olabilir bazen böyle şeyler. O zaman biz sana birkaç bir şey söyleyelim sen de hatırlamaya çalış ama yorma kendini fazla."

Tamam anlamında kafamı salladım.

"Senin adın Vuslat. 18 yaşındasın."

Anladın mı dercesine suratıma bakıyordu.

Yutkundum ve dudaklarımı araladım.

"Ben Vuslat. 18... yaşındayım."

Kafa salladı ve devam etti.

"Buraya büyük bir kaza yaparak geldin. Ama kurtuldun. Şimdilik hatırlamamak dışında ciddi bir şeyin görünmüyor."

Buna da tamam. Ee ailem nerde yani beni görmeye gelen birisi var mıydı. Belki onları görünce hatırlayabilirdim. Ama şuan kendimi yorgun hissediyordum. Geldilerse de az daha beklesinlerdi. Uykum vardı.

Doktorlara kafamı tamam anlamında salladım. Ve onlardan ters tarafa çevirdim. Uyumak istiyordum. Gözlerimi kapattım ve kendimi huzura bıraktım.

•••

Uyandığımda hava aydınlanmıştı. Ve kaldığım oda değişmişti Galiba yoğun bakımdan normal odaya alınmıştım.

Galiba bir gündür falan uyuyordum.

Başımda ise bir kadın oturuyordu. Gözleri kızarmıştı, çok fazla ağlamış gibi görünüyordu. Bu kadın annem olabilirdi. Sonuçta anneler çocukları için ağlardı.

Odada ikimizden başka kimse yoktu. Susamıştım ve boğazımın kuruduğunu hissediyordum.

İstemsizce boğazımı temizledim ve yanımdaki kadının dikkatini üzerime çektim.

Telaşla gözlerini sildi ve ayağa kalkıp yanıma geldi.

"Kızım, yavrum iyi misin?"

Demiştim işte annemdi bu kadın benim. Çocukları için anneler ağlardı işte.

"Anne?" dedim sorgularcasına.

Bunu demem ile durmuş olan göz yaşları tekrar akmaya başladı. Başıma öpücükler koyuyor, saçlarımı okşuyor ve kendi kendine mırıldanıyordu.

"Annem, kuzum, yavrum benim. Seni asla bırakmayacağım."

Son dediğine anlam veremesem de bu dediklerini kazaya bağladım. Nasıl olduğunu bilmiyorum ama annem böyle dediğine göre tek başımaydım galiba.

Annem bana sarılmak isterken ona karşılık vermek için hafifçe yerimden dogrulmaya çalıştım.

Vücudumun üst kısmını tarifi olmayan keskin bir acı kaplarken dudaklarımdan acı dolu bir inleme çıktı.

"Ay kızım canın çok mu yandı. Oğluum çabuk gel!"

Acıdan gözlerim yaşarırken, kapı açıldı.

"Anne ne oldu. Vuslat iyi misin abicim."

Telaşla yanıma koşan doktora baktım.

Anne mi?