{25}

3K 142 3
                                    

🍒Tᴀᴇ Tᴀᴇ🍒

"ကိုကိုရေ...အထုပ်တွေတင်ပေးအုန်း.."

"Okထယ်လေး..."

"ယွန်းဂီရေ...မုန့်ထုပ်တွေထည့်ပြီးပြီလား..??"

"ထည့်ပြီးပြီမိုချီ..."

ဒီနေ့ကတော့သူတို့အိမ်ပြန်ရမယ်နေ့ပင်...
ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျီမင်ကပင်လယ်ကြီးကိုကြည့်ပြီး...

"ငါပင်လယ်ကြီးကိုလွမ်းနေရတော့မှာပဲဂျီမင်ရာ..."

"အေးကွာ....ပင်လယ်ကြီးကိုခွဲရမှာငိုချင်သလိုလိုပဲ..."

"နောက်ကျရင်ကိုယ်လိုက်ပို့ပေးမှာမလို့မငိုပါနဲ့မိုချီရယ်..."

"အခုတော့ကားပေါ်တတ်ကြတော့....အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီဟေ့..."

ဂျောင်ကုစကားကြောင့်သူတို့အကုန်လုံးကားပေါ်တတ်လိုက်တော့သည်။

ထိုကားလေးမှာလည်းပင်လယ်ကနေတစ်ဖြေးဖြေးနှင့်ဆိုးလ်သို့ရောက်လာ...

🍒Tᴀᴇ Tᴀᴇ🍒

"ကဲထယ်လေး...ရောက်ပြီ.."

"ဟုတ်ကိုကို...."

အခုကားထဲမှာဂျောင်ကုနဲ့ထယ်ယောင်းနှစ်ယောက်ထဲပင်...
ဂျီမင်နဲ့ယွန်းဂီကတော့သူတို့အိမ်သူတို့ပြန်သွားကြသည်။

ထယ်ယောင်းနဲ့ဂျောင်ကုလည်းကားပေါ်ကထွက်အထုတ်တွေဆွဲပြီးအိမ်ထဲကိုမ၀င်ခင်မြင်လိုက်ရသည်က.....

ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲကာအိမ်ရှေ့မှာမတ်တက်ရပ်နေပါသောjin

"Jin hyung......!!!"

ထယ်ယောင်းလည်းသူ့အကို ကိုမြင်မြင်ချင်းအပျော်လွန်းဆို့ကာသူ့လက်ထဲမှအထုတ်တွေပစ်ချပြီးjinကိုသွားဖက်တော့ jinမှာနောက်ပြန်လန်ကျတော့မလိုတောင်ပင်...

"Hyungထွက်မပြေးပါဘူးထယ်ယောင်းရာ...ဖြေးဖြေးဖက်ပါကွ..."

"Jin hyungကလဲ...မပြောမဆိုနဲ့ဘယ်လိုရောက်လာတာတုန်း..??"

"စပရိုက်တိုက်ချင်လို့ပေါ့ကွာ...ဒါနဲ့မင်းတို့ကဘယ်ကပြန်လာကြတာလဲ..??"

"ပင်လယ်ကhyung...ဂျီမင်နဲ့ယွန်းဂီတို့ဟန်းနီးမွန်းထွက်မလို့ကျွန်တော်တို့ကိုလာခေါ်လို့လိုက်သွားတာ...."

🍒Tae Tae🍒Where stories live. Discover now