Journey To Love [Book 1]

Chapter 2

"I'll be leaving now,Pa." baling ko kay Papa na nakamasid lang sa akin habang isinusukbit ko ang aking backpack.

Nasa sala na kami ngayon at kakatapos lang naming mag-dinner nina Mama.

My flight will be leaving by 10 o'clock later at pagdating ko doon ay susunduin na ako ni Sapphire para doon muna mag-stay sa apartment niya pagkatapos ay ihahatid niya ako sa dorm ng school kung saan ako papasok kinabukasan.

Great right? Just great dahil hindi man lang ako makakapagpahinga dahil kailangan kong pumasok agad.

"Your sister will pick you up in the airport. Make sure to gather all your belongings in the airport from here to Manila,Ayesha." ani nito.

Si Papa lang ang tumatawag sa akin sa pangalang yan and by that gusto ko na tuloy maiyak.

"I will,Pa." matatag kong sabi.

"Hindi ka na namin maihahatid sa airport ng Mama mo dahil sa alam mo nang delikado para sa amin lalo na sa akin." saad pa nito.

I know at naiintindihan ko naman yun. Sanay na ako. My father is only thinking for their safety. Sa politika kaakibat na roon ang mga kaaway at disgrasya kaya naman ay todo ang pag-iingat ng Papa niya. Napakarami nitong bantay. Though mahal ng mga tao ang Papa niya sa lalawigan nila pero hindi pa rin maiiwasan ang mga pagbabanta nito sa buhay nila especially the life of his father.

"Aalis na ako,Ma." bumaling ako kay Mama na ngayon ay maluha-luha ng tinignan ako.

Oh don't be like this mother!

Niyakap ako ni Mama nang buong higpit. Ako naman ay ginantihan din siya ng yakap pero tinatagan ko ang sarili kong hindi mapaiyak.

After the hug ay sinulyapan ko ulit si Papa. His expression was soft now.Gone was the serious and emotionless face kanina.

Ako na ang lumapit saka niyakap siya. Naramdaman ko ang pagbuntong-hininga niya. Seemed like a big lumped was into my throat kaya napalunok ako.

"Take care of yourself,Ayesha.Your Mama and I will be visiting you and your sister pag hindi na ako busy rito." aniya.

"Sure,Pa."

Tumalikod ako bitbit ang aking maleta. I tried so hard not to look back dahil baka mapaiyak na talaga ako ng tuluyan.

Paglabas ko ng bahay ay muli kong nilingon ang buong kabahayan. I'm gonna miss this house. I'm going to miss my parents. I'm going to miss my life here. And who knows when I'll be coming back here again. Maybe pag narealize na ni Papa na dito talaga ang buhay ko?

The travel from the house to the airport was so quiet. Tanging pagtipa ko lang sa keypad ng cellphone ko ang maririnig. Dahil sa medyo may kalayuan ang buyahe ay minabuti kong aliwin ang sarili ko sa pagbabasa ng news feed ko sa facebook.

I even saw my friends Lulu and Dana posted on my wall wishing me luck and saying thank you for the friendship I have with them.

Nagkibit lang ako ng balikat at tinanaw ang madilim na kalsadang aming dinadaanan.

Napahawak ako sa dibdib ko ng bigla itong sumikdo. And I felt a little pain.

Dahil doon ay hindi ko na napigilan pa ang pag-agos ng mga luha ko na kanina pa gustong kumawala.

See? This is what happened kapag kinikimkim ko lahat. I'm like a crying baby.

Mas sumakit pa ngayon ang dibdib ko kaya naman ay pinukpok ko ito para maibsan man lang ang dulot nitong sakit.

This is why I don't like being weak dahil sobra ako kung maapektuhan. Daig ko pa ang drama queen kung umiyak.

Kinuyom ko ang kamao ko saka huminga ng malalim. I need to calm down. Buti na lang at hindi iyon namamalayan ng driver namin.

Ilang minuto pa'y huminto na ang sasakyan at nakita kong nakarating na kami sa Mactan Airport. Lumabas ako ng sasakyan dala-dala ang aking back pack saka hinintay ang driver na kunin ang maleta ko.

"Thank you po,Manong." sabi ko sa kanya ng binigay na niya ang maleta.

Matapos umalis ang sasakyan ay saka pa ako tuluyang pumasok sa daparture area. Agad akong nag-check in saka tinungo ko na ang assigned gate ko. Buti na lang at 20 minutes lang ang hinintay ko bago pa nag-boarding at tinawag na kaming mga pasahero para sumakay na.

Lulan ng eroplano ay wala na akong nagawa kundi ang tanawin na lang ang mga city lights ng buong syudad.

Babalik ako rito. And when I come back I'll make sure that I'll be a better person.

"Little sis!" masayang bungad agad sa akin ni Sapphire.

Whoa! She's just going to pick me up in the airport pero parang rarampa siya sa get up niya.Casual clothes lang iyon pero parang model pa rin tignan ang kapatid niya. Nakakahiya namang tabihan niya ito kung tutuusin.

Hindi na ako nakahuma ng yakapin agad ako ni Sapphire.

"I miss you,sissy.Finally,andito ka na rin!" aniya.

"I miss you too.." sabi ko.

Nang hindi na siya nakayakap ay agad akong pumunta sa likod ng sasakyan niya saka nilgay roon ang back pack at maleta ko.

"So how was the trip?" tanong niya sa akin ng nasa kalsada na kami.

Almost midnight na pala kaya naman hindi na masyadong busy ang kalsada.

"It's okay." tipid kong sabi.

"Cold as usual huh?" usal pa niya kaya kunot-noo ko siyang tinignan.

Pero ngumiti lang siya saka itinuon na ang mga mata sa kalsada.

Wala kaming imikan hanggang sa narating namin ang sinasabing apartment niya.

Tinulungan niya akong bitbitin ang maleta ko. Hindi na ako nakatanggi dahil sa nauna na siyang pumasok sa loob ng building.

"This is my room here.." turo pa nito sa isang may kalakihang kwarto.

Binuksan nito iyon at tumambad sa akin ang medyo may pagka spacious na kwarto.

Kumpara sa kanya,her sister is really an organized person. Malinis ang kwarto nito.

"Feel at home little sis,magbabanyo lang ako. Kanina pa kasi gustong sumabog nitong pantog ko." wika pa niya.

Nilagay ko ang back pack sa tabi ng maleta saka umupo ako sa kama niya.

Pinasadahan ko ang kabuuan niyon. May mga arts pictures pa iton sa dingding pero napako ang tingin niya sa mga frames na nakasabit. Family picture nila iyon. At may isa pang frame kung saan sila lang dalawa ni Sapphire.

Her sister obviously loves her pero siya walang ibang ginawa kundi ang palihim na maiinggit rito.

"Magbihis ka na,Gab para makatulog na tayo." si Sapphire na kakalabas lang gn banyo.

Tumayo naman siya agad saka ini-open ang maleta niya pagkuway kumuha roon ng pajama niya saka pumasok na sa banyo.

"I missed you,Gab."narinig niyang sabi ng kapatid niya ng nahiga na sila sa kama. "Naalala mo noon dati? Bago ako nag-aral rito sa Manila? Nangako tayo na hindi tayo maghihiwalay.." malungkot na sabi pa nito.

Patuloy lang siyang nakikinig rito. She couldn't help but reminisce those times too with her sister.

"Yeah,but you ended up leaving me." saad niya.

Malungkot na nilingon siya ni Sapphire.

"I'm sorry,little sis." tanging sambit nito.

"It's okay.It happens." aniya saka tumalikod na dito.

Her tears silently fell down on her cheeks. 

Alam niyang nakaharap pa rin sa likod niya si Sapphire kaya naman nag-pretend siya na natutulog na. She didn't want her sister to see her crying coz she knew na iiyak din ito. Sa kanilang dalawa,si Sapphire ang pinaka-iyakin at ang may pinaka-busilak na puso.

She loves her sister but she couldn't help but to envy her. How she wish she was like her. Just like her.