Lost princess without hope

24 uur voor de selectie

De afgelopen dagen zijn in een waas voorbij gegaan. Ik ben superblij met Newt maar de selectie en mijn angsten blijven constant op de achtergrond. Ik kan amper vertellen wat ik de afgelopen dagen überhaupt heb gedaan. Ik probeerde gewoon overeind te blijven en normaal te functioneren, wat op sommige momenten compleet mislukte...

________________________________________________________________________________

Ik liep door de gang en was zoals altijd weer eens niet aan het opletten. Plotseling kwam er iets tegen mijn hoofd aan. Ik keek om me heen en zag een groepje bruggers geschrokken kijken. Ik pakte het "iets" op, dat bleek een tas te zijn, en bracht hem naar het groepje toe. Ze stamelden sorry maar het boeide me niet echt. In de eerst volgende les begon ik me duizelig te voelen en langzaam begon ik zwarte vlekken te zien. Toen de les voorbij was lukte het me niet om op te staan en plotseling viel ik van mijn stoel af. Ik hoorde dat mensen in paniek waren maar ik kon me er niet op focussen. De vlekken namen mijn hele zicht in beslag en toen was het stil. Ik was out gegaan.

________________________________________________________________________________

'HOI!!' Nimf schreeuwt wat naar me en als ik haar aankijk vraagt ze direct hoe het gaat. Ik vertel dat ik net van de huisarts kom en dat ik gewoon een hele lichte hersenschudding heb, maar dat er verder niks aan de hand is. Nimf kijkt me opgelucht aan en samen lopen we naar huis. Thuis aangekomen loop ik direct door naar mijn kamer en plof ik neer op mijn bed. Ik motiveer mezelf om op te staan en pak een boek uit mijn boekenkast. Dan loop ik naar mijn bankje en ga zitten. Ik blader er maar gewoon wat doorheen als plots een papiertje eruit dwarrelt. Ik pak m op en als ik zie wat erop staat loopt er een rilling over mijn rug. Het is een tekening van mij en mijn moeder. Compleet uitgedost met jurken en al. Ik begin te trillen als ik daaraan terug denk. Tuurlijk er waren ook mooie momenten, maar boven al de slechte herinneringen. Ik denk terug maar herpak me dan snel voordat Nimf me zo ziet. Plotseling hoor ik mijn telefoon ergens trillen, maar ik kan hem niet vinden. Ik haal mijn hele kamer overhoop en uiteindelijk ligt die onder het bankje. Ik kijk en zie dat ik een gemiste oproep van Newt heb. Ik stuur hem een berichtje en na een paar minuten krijg ik een reactie. Hij vraagt of we ergens kunnen afspreken. 

________________________________________________________________________________

Ik loop door de stad op zoek naar een of ander beeld waar Newt zou wachten.  Na een half uur gelopen te hebben heb ik dat "beeld" nog steeds niet gevonden. Ik app Newt chagrijnig dat ik het niet kan vinden en hij vraagt waar ik nu ben. Om eerlijk te zijn, ik ben hopeloos verdwaald. Ik stuur uiteindelijk maar een foto en dan zegt Newt dat hij eraan komt. Na zo'n 10 minuten is Newt er eindelijk. We lopen samen een beetje rond. Hij vraagt hoe het nou eigenlijk echt met me gaat en heel eerlijk gezegd weet ik het niet, ik weet het totaal niet. En dat antwoord ik dan ook maar. Plotseling neemt hij mijn gezicht tussen zijn handen en voor ik het weet drukt hij zijn lippen op de mijne. Na een poosje onderbreekt hij de kus en zegt iets wat mijn hart breekt. 'Dit is waarschijnlijk onze laatste kus ooit'. De tranen beginnen langzaam mijn ogen te vullen en dan glijdt er 1 over mijn wang naar beneden. Newt ziet het en veegt 'm met zijn duim weg. 'Ssht, niet huilen, het komt vast wel goed'. En dan trekt hij me in een knuffel. Als ik zie dat het al donker is merk ik op dat ik eigenlijk naar huis moet. Ergens doet het me pijn, ik zie Newt waarschijnlijk nooit meer, niet eens morgen op school. Alle 17 jarige meiden worden uit hun les gehaald en afgevoerd, de hele school kijkt dan toe hoe ze weggebracht worden. Ik heb vandaag al de hele dag gefluister gehoord over wie er wel of niet zou gaan huilen of tegen zou gaan stribbelen. Ik ben bang, maar ik weet zeker dat ik dat niet ga laten zien. Want als ik dat laat zien ben ik meteen afgeschreven en kan ik niet hopen om koningin Eleonora van de troon af te stoten. Maar hoe erg ik het ook verafschuw, ik ben de enige hoop. Alleen ik kan haar zo ver krijgen beter te worden voor het volk. Maar alleen ik en niemand, maar dan ook niemand anders die van mijn geheim afweet. Sinds 3 jaar besta ik. Ik ben de verloren prinses.

________________________________________________________________________________

Heyyyyy, oehh. I like it. Sorry, beetje veel tijdssprongen, maar was een heel klein beetje inspiratieloos en dit werd 't maar. Btw ik heb meer dan 700 woorden. Nou dit was het wel weer. Dus tot snel!!