Lost princess without hope

Dood?

Ik kijk Nimf aan. Overmand door verdriet. Maar Nimf heeft het niet door wat heel erg niet zoals Nimf is. 

'Nou, komt er nog wat van?'

Ja, sorry, ik- ik ben de verloren prinses. Floept er ineens uit. Oh schnitzelcupcake! Ik was net van plan het toch niet te zeggen. 

'Yeahhh, right!'

Nee, echt. Ik heb zojuist mijn vriendschap verpest gaat er sarcastisch door mijn hoofd heen. 

'Ik geloof je nog steeds niet, freakie.'

Freakie? Zo heeft ze me alleen nog maar voor de grap genoemd, toen ik net bij Nimf kwam. Ik had geen telefoon en ze noemde me een freakie omdat ik "de telefoon" niet kende. Maar ik besef dat als ik nu niet antwoord ze gewoon wegloopt. Weetje, Nimf. Toen ik mij weer een keer achter mijn vader verstopte, terwijl mijn moeder weer uitviel, gooide ze een lamp naar mijn vaders hoofd. Hij raakte bewusteloos en ik moest met Jack, mijn moeders beste wachter en mijn beste vriend, naar de muziekzaal. Even later werden we geroepen en ik zag hoe mijn moeder de wachters bevel gaf om mijn vader af te voeren. Hij was dood. Eleonora, mijn moeder, vertelde het hele koninkrijk dat hij gestorven was tijdens een vredes missie. Sinds die dag is het oorlog tussen Mora (het land waar Aylissia prinses van is) en Katerea. Sinds die dag was ik mijn leven in het paleis niet meer zeker. Daarom liep ik weg.

________________________________________________________________________________

Er zijn een aantal dagen voorbij gegaan. Uiteindelijk geloofde Nimfadora me. Ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn. Mijn vertrouwen in haar is erg verminderd. Ik besefte me gister pas wat ik tijdens haar verhaal over het hoofd heb gezien. Ze wou helaas zeggen, in plaats van gelukkig. Ze wou me gewoon laten liggen. Wat heb ik haar aangedaan? Dat ze me gewoon wou laten stikken. Was ik onaardig? Heb ik haar misschien ooit per ongeluk laten staan? Want in dat geval had ze het me mogen zeggen. Dan had ik voor haar klaar gestaan!

'Waar denk je aan?'

Oh, gewoon aan-.

'Nimf we hebben je nodig' zegt Leah. Ze werpt me nog een vuile blik toe voordat de twee weer verdwijnen.

Nou, dat was ook van korte duur, schiet even geïriteerd door mijn hoofd. Wacht, waar maak ik me druk om. Ze is nog dusdanig goed bevriend met me dat ze me niet zou verraden. Toch? Dat ene woordje, het zaait een boom aan twijfel in mijn gedachten. Het lijdt me af. Ik verman mezelf en ga weer aan het werk. Weer gezellig door met alle andere chagerijnen. Echt zo irritant, hoe ze me gewoon negeren en ontlopen.

________________________________________________________________________________

Langzaam loopt ze van me weg. Heel langzaam. Ze strekt haar hand naar me uit en mompelt nog net sorry. Ik zie hoe ze naar de wachters loopt en om iets vraagt. De wachter kijkt haar lachend aan en geeft uiteindelijk toch een buideltje aan haar. Een klein buideltje waarin ik dingen hoor rinkelen. Munten. Ze heeft me verraden voor munten. Voor een heel klein beetje geld. Waarom? Ze ziet er zo wanhopig uit. Waarom? Lang kan ik er niet over nadenken. Want dan hoor ik een knal. Een knal die me akelig bekend voorkomt.

________________________________________________________________________________

Ik schrik wakker. Wat was dat nou net?! Heb ik nou net gewoon een droom gehad of was het meer. G- ging, ging Nimf nou echt dood?!

________________________________________________________________________________

Ennn? Wat vinden jullie ervan? Ik zit nu middenin m'n toetsweek en kan niet echt nieuwe delen uploadden. Dus word ff wachten. Nou doei, doei. (Moet eigenlijk nu aan het leren zijn ;) Oeps)