Lost princess without hope

Waar ben ik?

Geen adem, lucht! Langzaam open ik mijn ogen. Een fel licht schijnt me recht in het gezicht. Waardoor ik mijn ogen direct weer dicht knijp. Het besef dat ik op een strand lig dringt tot me door. Maar ik ben nog te suf om iets te kunnen doen. Als ik toch besluit om te proberen op te staan word ik duizelig. Ik zak weer in elkaar en langzaam word het weer zwart.

_____________________________________________________________

"Ze is er slecht aan toe. Onderkoeld en waarschijnlijk heeft ze een hersenschudding."

"Maar gaat ze het halen?" Vraagt een tweede onbekende stem.

"Ja, geef haar de tijd. Ze word pas wakker als ze eraan toe is Nova."

"Oke Carlos, bedankt. Spreek je snel weer!"

_____________________________________________________________

Langzaam open ik mijn ogen. Wat? Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Langzaam kijk ik om me heen. Er komt me hier niks bekend voor.

"Hey, je bent eindelijk wakker!"

"Oh eh, ja, hoi." Antwoord ik maar. Plots schiet me iets te binnen. Is zij niet een van die twee stemmen, die ik hoorde praten? Hoe heette ze ook alweer? Nora, Nena, Nola? Nee! Het was Nova!

"Kan je je nog herinneren wat er is gebeurt?" Vraagt ze wanneer ik weer in gedachten verzink.

"Nee. Ik weet het niet meer." Ineens voel ik een traan over mijn wang stromen.

"Shh, dat maakt niet uit. Carlos zij dat je een hersenschudding hebt en je je herinneringen over een paar dagen wel terug zal krijgen."

"Waar ben ik?!" Rolt uit mijn mond voordat ik het doorheb. Het klinkt heel vijandig en als ik Nova's gezicht zie heb ik direct spijt. "Sorry, ik bedoelde het niet zo."

"Het is al goed. Ik zou waarschijnlijk ook zo reageren als ik zonder herinneringen op een vreemde plek aangespoeld zou zijn."

"Aangespoeld?!"

"Eh, ja, je bent aangespoeld. Ik vond je toen ik met Raito aan het trainen was op het strand. Je was uitgedroogd en onderkoeld."

"Raito?"

"Raito is een van mijn draakjes, haar naam betekend licht."

"Draakjes?!" Ik ben steeds verbaasden over wat ik te horen krijg.

"Ja, draakjes. Het lijkt wel alsof je alles kwijt bent. Kom je eigenlijk wel van hier?"

"Nou dat hangt af van waar 'hier' is." Antwoord ik eigenwijs terug omdat ik een beetje geïrriteerd raakt van Nova's toon. Alsof ik een klein kind ben die alles rustig stapje voor stapje uitgelegd moet krijgen.

"Nou met hier bedoel ik, Sero." Antwoord Nova mijn geïrriteerde toon negerend.

"Sero?! Je bedoelt de Sero in Katerea?"

"Ja, er is geen andere Sero. En voordat je het vraagt we zijn zo ongeveer 160 kilometer van Chie af."

Schnitzelcupcake!!! Ik ben in Katerea. Hoe kan nou uitgerekend mij dit overkomen. Het is het land dat mijn moeder heeft aangevallen. Wacht. Wat. Hoe weet ik dat? En wie is mijn moeder eigenlijk? Aargh!! Ik krijg koppijn van al dit denken. Blijkbaar ziet Nova dit ook want ze geeft me een glas water met een aspirientje. Waarna ik de instructies krijg om te gaan slapen en als ik wat nodig heb ik haar gewoon mag roepen. Alsof mijn lichaam aanvoelt dat alles oke is val ik direct in slaap.

________________________________________________________________________________

Ik loop over een strand. Het is hier prachtig. Het is nacht en in de zee zie je allemaal kleine blauwe en gele lichtjes. In de verte staat een gedaante. Ik ben onderweg naar de gedaante. Hij of zij geeft helemaal licht. En achter de gedaante vliegt iets, het lijkt wel een draak. Ook de draak geeft licht. Overal waar ik kijk zijn prachtige wezens. Van een lichtroze konijntje met panterprint op haar vacht tot een groen met bruine giraffe. En allemaal geven ze licht. Het is wonderbaarlijk, prachtig. Adembenemend. De wezens lopen overal rond. Sommige zitten in enorme bomen en andere liggen in diepe holen. Weer andere 'zweven' over de zee. Het is hier prachtig. Plots zakt de gedaante op haar knieën. Ik ben er inmiddels zeker van dat het een meisje is. Ze begint steeds meer licht te geven en zo doet de draak met haar mee. Ik kom steeds dichterbij en het moment dat ik voor haar sta gebeurt er iets wonder-.

________________________________________________________________________________

Ik schrik wakker van een schreeuw. Het is geen schreeuw van een mens, eerder een reusachtig wezen. En als ik me dat besef raak ik in paniek. Wat nou als het een beer is?! Of, of een mammoet! Wacht Aylissa, mammoeten zijn uitgestorven. Dus nee het is geen mammoet. Opgelucht haal ik adem. Maar wat is het dan? Zei Nova niet iets over dra-. Een extreem fel licht begint plots te schijnen. Zal ik naar buiten gaan of... Nee ik ga naar buiten, iets binnen in mij is getriggerd. Als ik naar buiten loop besef ik me pas dat ik echt weg ben uit Mora. Het is zo anders, zo prachtig! Overal om me heen zie ik wezens en vreemde planten en bomen. En in de stralen van de maan geeft alles licht. Het is adembenemend. Ik ben niet langer bang voor het vreemde felle licht, eerder nieuwsgierig. Langzaam loop ik erheen. En dan stokt de adem in mijn keel. Dit is exact hetzelfde als in mijn droom. Echt precies hetzelfde. Het konijntje, de giraffe en de draak. En, het meisje. Alsof mijn lichaam dit pad al heel vaak heeft afgelegd, wat overduidelijk niet zo is, toch? Loop ik over het strand naar het meisje toe. De giraffe buigt zijn hoofd voor mij en het konijntje huppelt vrolijk rond om mijn benen. Het meisje zakt op haar knieën en begint meer licht te geven. En zo ook de draak. Ineens krijg ik een flashback.

________________________________________________________________________________

Zij is het, de nieuwe uitverkorene. We sturen haar naar de wereld. Zij zal de dochter van Koningin Eleonora worden. Als haar iets overkomt zullen de landen ten onder gaan. Als ze in haar achttiende levensjaar is zal een wijsheid van alle voorgaande Erudān op haar overgaan. Het lot zal bepalen dat zij bij de laatste machtigste magiër terecht zal komen. De magiër zal haar leiden en haar taak onthullen. Haar taak tot vervulling helpen brengen.
________________________________________________________________________________

Wat was dat? Wat heb ik net gezien?! Ik ben een Erudān! Die bestonden alleen in mythes toch? Maar in elk verhaal zit een kern van waarheid, hoe klein ook, die waarheid zal er zijn. Dat was wat mijn vader mij heeft geleerd. Dus dan zal het betekenen dat het gevoel wat ik heb, alsof ik hier vaker ben geweest klopt. Ik ben hier dan wel niet geweest maar de voorgaande Erudān wel. Mijn lichaam loopt automatisch verder en het licht dat vanuit het meisje en de draak schijnt word met elke stap feller. Ik loop en loop en loop, maar ik geraak niet bij het meisje. Is het eigenlijk wel een meisje of is zij de magiër?

________________________________________________________________________________

Jij bent de laatste magiër, jij zal alles moeten herstellen. De laatste Erudān zal te hulpen komen als zij haar achttiende levensjaar bereikt. De Erudān zal het nog niet weten. Maar het is haar taak om alle landen te herenigen en herstellen. Het is de taak van de magiër om haar zielsdraak groot te brengen en uiteindelijk af te staan. Ook zal de laatste magiër de laatste Erudān bijstaan in het gevecht tegen het kwaad. Alleen als een
Kenshin zullen jullie het voor elkaar krijgen. Zonder die Kenshin is het niet mogelijk. Zorg voor de Sekai.

________________________________________________________________________________

Als ik eindelijk voor het meisje sta gebeurt er iets wonderbaarlijks. Ik begin licht te geven en langzaam zweef ik omhoog. Naar de draak.

"Hallo Aylissia."

Wacht, huh wie was dat?

"Je zielsdraak, Mōretsuna honō. Maar het is makkelijker om Mōre te zeggen."

Met een totale error on mijn hoofd kijk ik Mōre aan. Totdat er binnen in mij een explosie plaatsvind. Langzaam zie ik alles verdwijnen en val ik naar beneden.

________________________________________________________________________________

Woordenboek update:

Raito - Licht
Sekai - Wereld
Kenshin - Verbintenis
Mōretsuna honō - Furieuze vlam

En, en, en?? Wat vinden jullie ervan? Ben komende tijd op vakantie dus dacht ff een extra lang hoofdstukje :)). Dus tot over elf dagen en miss langer :(.

(P.S. heb gewoon 1344 woorden!!)